Jobs 30
1 Men nu ler de av mig, de som er yngre av år enn jeg, hvis fedre jeg aktet så ringe at jeg ikke vilde sette dem blandt mine fehunder.
Amma indi yaşca məndən kiçiklər Mənə lağ edirlər. Vaxtı ilə atalarını heç bir işə layiq görməzdim, Sürümün itlərinin yanına belə, qoymazdım.
2 Hvad hjelp kunde jeg også ha av dem, de som har mistet all manndomskraft?
Çünki taqətdən düşmüşdülər, Biləklərinin gücü getmişdi, Heç biri işimə yaramırdı.
3 De er uttæret av nød og sult; de gnager på den tørre mo, som allerede igår var ørk og øde;
Onlar yoxsulluqdan, aclıqdan zəifləmişdi, Gecələr çöl-biyabanda bitki kökü gəmirirdi.
4 de plukker melde innunder buskene, og gyvelbuskens røtter er deres brød.
Kollardan duzlu bitkilər toplayırdılar, Süpürgə kollarının köklərini yeyirdilər.
5 Fra menneskenes samfund jages de ut; folk roper efter dem som efter tyver.
Xalq arasından qovulurdular, Üstlərinə elə çığırırdılar ki, Elə bil ki oğrudurlar.
6 I fryktelige kløfter må de bo, i huler i jord og berg.
Vadi yataqlarında, yerin dəliklərində, Qaya ovuqlarında yaşayırdılar.
7 Mellem buskene skriker de, i neslekratt samler de sig,
Kollar arasında bağırırdılar, Qara tikan kolu altında daldalanırdılar.
8 barn av dårer og æreløse folk, pisket ut av landet.
Axmaqların, adsız-sansız insanların övladlarıdır, Ölkədən qovulmuşdular.
9 Og nu er jeg blitt til en spottesang og et ordsprog for dem.
İndisə dillərində dastan olmuşam, Ağızlarında məsəl olmuşam.
10 De avskyr mig, holder sig langt borte fra mig, og mitt ansikt sparer de ikke for spytt;
İkrah edərək məndən gen dayanırlar, Hətta üzümə tüpürməkdən çəkinmirlər.
11 for de har løst sine tøiler og ydmyket mig, og bislet har de kastet av for mine øine.
Çünki Allah kamanımın ipini boşaltdı, Məni zəlil elədi. Ona görə onlar gözümün qabağındaca Cilovlarını çıxarıb atdılar.
12 Ved min høire side reiser deres yngel sig; mine føtter støter de bort og legger sine ulykkesveier mot mig.
Bu avara gənclər sağ tərəfimdən çıxır, Ayaqlarımı büdrədir, Mənə qarşı torpaq qalağı düzəldir.
13 De bryter op min sti, de gjør hvad de kan for å ødelegge mig, de som selv ingen hjelper har.
Yolumu bərbad etdilər, Onlara dəstək verən olmasa da, Məni yox etməyə çalışırlar.
14 Som gjennem en vid revne kommer de; gjennem nedstyrtende murer velter de sig frem.
Sanki geniş dəliklərdən keçib Viranəlikdən üstümə yuvarlanırlar.
15 Redsler har vendt sig mot mig, som stormen forfølger de min ære, og som en sky er min velferd faret bort.
Dəhşətlər üstümə doldu, Şərəfimi yel tək sovurdu, Xoşbəxtliyim bulud kimi keçib getdi.
16 Og nu utøser min sjel sig i mig; trengsels dager holder mig fast.
İndi canım taqətdən düşdü, Dar günlər məndən bərk yapışdı.
17 Natten gjennemborer mine ben, så de faller av, og min verk og pine hviler ikke.
Gecələr sümüklərim sızıldayır, Canımı gəmirən ağrılar dayanmır.
18 Ved Guds store kraft er det blitt slik med mig at min klædning ikke er til å kjenne igjen; den henger tett omkring mig som kraven på min underkjortel.
Allah paltarı zorla əynimdən çıxarır, Məndən cübbəmin yaxası kimi yapışır.
19 Han har kastet mig ut i skarnet, så jeg er blitt lik støv og aske.
Məni lilə batırır, Toza, külə dönmüşəm.
20 Jeg skriker til dig, men du svarer mig ikke; jeg står der, og du bare ser på mig.
Sənə yalvarıram, cavab vermirsən, Ayağa qalxmağıma göz qoyursan.
21 Du er blitt grusom mot mig, med din sterke hånd forfølger du mig.
Mənə qarşı rəhmsizsən, Güclü əllərinlə məni əzirsən.
22 Du løfter mig op i stormen, du lar mig fare avsted, og du lar mig forgå i dens brak;
Məni qaldırıb yel üstünə mindirirsən, Fırtına içinə salıb məni darmadağın edirsən.
23 for jeg vet at du fører mig til døden, til den bolig hvor alt levende samles.
Bilirəm, məni ölümə, Bütün ömür sürənlər üçün təyin olunan son mənzilə aparacaqsan.
24 Dog, rekker ikke mennesket ut sin hånd når alt synker i grus? Skriker han ikke om hjelp når han er kommet i ulykke?
Yıxılana əl qaldırmaq olmaz, Bəlaya düşənin harayına çatan yoxdur.
25 Gråt jeg ikke selv over den som hadde hårde dager? Sørget ikke min sjel over den fattige?
Məgər dara düşənlər üçün ağlamırdımmı? Yoxsulların halına yanmırdımmı?
26 For jeg ventet godt, men det kom ondt; jeg håpet på lys, men det kom mørke.
Mən yaxşılıq gözlədim, yamanlıq gəldi, Mən işıq umarkən qaranlıq gəldi.
27 Mine innvoller koker og er ikke stille; trengsels dager er kommet over mig.
Ürəyim çırpınır, rahatlığı yoxdur, Ağır günlər qarşımı kəsdi.
28 Sort går jeg omkring, men ikke av solens hete; midt iblandt folk reiser jeg mig og roper om hjelp.
Yoxdur bir işıq ucu, qarala-qarala gəzirəm, Camaat arasında durub fəryad edirəm.
29 Jeg er blitt en bror av sjakaler og en stallbror av strutser.
Çaqqallara qardaş oldum, Bayquşlara yoldaş oldum.
30 Min hud er sort og faller av mig, og mine ben er brent av hete.
Qaralan dərim soyulur, Qızdırmadan sümüklərim yanır.
31 Og min citar er blitt til sorg, og min fløite til gråt og klage.
Liram yas tutub nalə çəkir, Tütəyim zar-zar inləyir.
