Jobs 3
1 Derefter oplot Job sin munn og forbannet den dag han blev født.
| سرانجام ایوب لب به سخن گشود و روزی را که از مادر زاییده شده بود نفرین کرده، |
2 Job tok til orde og sa:
| گفت: |
3 Til grunne gå den dag da jeg blev født, og den natt som sa: Et guttebarn er undfanget!
| «نابود باد روزی که به دنیا آمدم و شبی که در رحم مادرم قرار گرفتم! |
4 Måtte den dag bli til mørke! Måtte Gud i det høie ikke spørre efter den, og intet lys stråle over den!
| ای کاش آن روز در ظلمت فرو رود و حتی خدا آن را به یاد نیاورد و نوری بر آن نتابد. |
5 Gid mørke og dødsskygge må kreve den tilbake, gid skyer må leire sig over den, gid alt som gjør en dag mørk, må skremme den!
| ای کاش تاریکی و ظلمت مطلق آن را فرا گیرد و ابر تیره بر آن سایه افکند و تاریکی هولناک آن را در بر گیرد. |
6 Den natt - måtte mulm ta den! Den glede sig ikke blandt årets dager, den komme ikke med i måneders tall!
| ای کاش آن شب از صفحهٔ روزگار محو گردد و دیگر هرگز در شمار روزهای سال و ماه قرار نگیرد. |
7 Ja, ufruktbar bli den natt! Aldri lyde det jubel i den!
| ای کاش شبی خاموش و عاری از شادی باشد. |
8 Måtte de som forbanner dager, ønske ondt over den, de som er kyndige i å mane frem Leviatan!
| بگذار نفرین‌کنندگانِ ماهر، نفرینش کنند، آنان که در برانگیزانیدنِ لِویاتان ماهرند. |
9 Gid dens demrings stjerner må bli mørke! La den vente på lys, uten at det kommer! Måtte den aldri skue morgenrødens øielokk -
| ای کاش آن شب ستاره‌ای نداشته باشد و آرزوی روشنایی کند، ولی هرگز روشنایی نباشد و هیچگاه سپیدهٔ صبح را نبیند. |
10 fordi den ikke stengte døren til min mors liv og skjulte møie for mine øine.
| آن شب را لعنت کنید، چون قادر به بستن رحم مادرم نشد و باعث شد من متولد شده، دچار این بلاها شوم. |
11 Hvorfor døde jeg ikke i mors liv? Hvorfor utåndet jeg ikke straks i fødselsstunden?
| «چرا مرده به دنیا نیامدم؟ چرا وقتی از رَحِمِ مادرم بیرون می‌آمدم، نمردم؟ |
12 Hvorfor tok knær imot mig, og hvorfor bryster som jeg kunde die?
| چرا مادرم مرا روی زانوهایش گذاشت و مرا شیر داد؟ |
13 For da kunde jeg nu ligge og hvile; jeg kunde sove og hadde da ro -
| اگر هنگام تولد می‌مردم، اکنون آرام و آسوده در کنار پادشاهان، رهبران و بزرگان جهان که کاخهای قدیمی برای خود ساختند و قصرهای خود را با طلا و نقره پر کردند، خوابیده بودم. |
14 sammen med konger og jordens styrere, som bygget sig ruiner,
15 eller med fyrster som eide gull, som fylte sine hus med sølv;
16 eller jeg var nu ikke til, likesom et nedgravd, ufullbåret foster, lik barn som aldri så lyset.
| «چرا مرده به دنیا نیامدم تا مرا دفن کنند؟ مانند نوزادی که هرگز فرصت دیدن روشنایی را نیافته است؟ |
17 Der har de ugudelige holdt op å rase, og der hviler de trette.
| زیرا در عالم مرگ، شریران مزاحمتی به وجود نمی‌آورند و خستگان می‌آرامند. |
18 Der har alle fanger ro, de hører ikke driverens røst.
| آنجا اسیران با هم در آسایش‌اند، و فریاد کارفرمایان را نمی‌شنوند. |
19 Liten og stor er der like, og trælen er fri for sin herre.
| در آنجا فقیر و غنی یکسانند و غلام از دست اربابش آزاد است. |
20 Hvorfor gir han den lidende lys, og liv til dem som bærer sorg i sitt hjerte,
| «چرا باید نور زندگی به کسانی که در بدبختی و تلخکامی به سر می‌برند بتابد؟ |
21 dem som venter på døden uten at den kommer, og som leter efter den ivrigere enn efter skjulte skatter,
| و چرا کسانی که آرزوی مردن دارند و مرگشان فرا نمی‌رسد و مثل مردمی که در پی گنج هستند به دنبال مرگ می‌گردند، زنده بمانند؟ |
22 dem som gleder sig like til jubel, som fryder sig når de finner en grav -
| چه سعادت بزرگی است وقتی که سرانجام مرگ را در آغوش می‌کشند! |
23 til den mann hvis vei er skjult for ham, og som Gud har stengt for på alle kanter?
| چرا زندگی به آنانی داده می‌شود که آینده‌ای ندارند و خدا زندگیشان را از مشکلات پر ساخته؟ |
24 For mine sukk er blitt mitt daglige brød, og mine klager strømmer som vannet.
| خوراک من غصه است، و آه و ناله مانند آب از وجودم جاری است. |
25 For alt det fryktelige jeg reddes for, det rammer mig, og det jeg gruer for, det kommer over mig.
| چیزی که همیشه از آن می‌ترسیدم بر سرم آمده است. |
26 Jeg har ikke fred, ikke ro, ikke hvile - det kommer alltid ny uro.
| آرامش و راحتی ندارم و رنجهای مرا پایانی نیست.» |
