Jobs 3

1 Derefter oplot Job sin munn og forbannet den dag han blev født.

Då let Job upp munnen og banna fødedagen sin.

2 Job tok til orde og sa:

Job tok til ords og sagde:

3 Til grunne gå den dag da jeg blev født, og den natt som sa: Et guttebarn er undfanget!

«Burt med den dag då eg vart fødd, den natt som sa: «Ein svein er avla!»

4 Måtte den dag bli til mørke! Måtte Gud i det høie ikke spørre efter den, og intet lys stråle over den!

Må denne dag til myrker verta - burtgløymd av Gud i høge himmel - og inkje ljos på honom skina!

5 Gid mørke og dødsskygge må kreve den tilbake, gid skyer må leire sig over den, gid alt som gjør en dag mørk, må skremme den!

Lat svarte myrkret honom eiga og skyer seg kring honom samla! Dagmyrkjingar skal honom skræma

6 Den natt - måtte mulm ta den! Den glede sig ikke blandt årets dager, den komme ikke med i måneders tall!

og myrkret gløypa denne natt! Burt med den natt frå årsens dagar, ho kome ei i månads tal!

7 Ja, ufruktbar bli den natt! Aldri lyde det jubel i den!

Ja, aud og tom skal natti verta og ingen fagnad i ho klinga;

8 Måtte de som forbanner dager, ønske ondt over den, de som er kyndige i å mane frem Leviatan!

Dagbannarar skal henne banna, dei som kann mana upp Livjatan,

9 Gid dens demrings stjerner må bli mørke! La den vente på lys, uten at det kommer! Måtte den aldri skue morgenrødens øielokk -

Og morgonstjernor skal’kje skina; fåfengt ho venta skal på ljoset - augbrunerne av morgonroden -

10 fordi den ikke stengte døren til min mors liv og skjulte møie for mine øine.

av di ho ei livsdøri stengde på mor mi, so eg slapp for kval.

11 Hvorfor døde jeg ikke i mors liv? Hvorfor utåndet jeg ikke straks i fødselsstunden?

Kvi døydd’ eg ei i moders liv? Ell’ slokna då eg rett var fødd?

12 Hvorfor tok knær imot mig, og hvorfor bryster som jeg kunde die?

Kvi fanst det kne som mot meg tok; og brjost eg kunde suga ved?

13 For da kunde jeg nu ligge og hvile; jeg kunde sove og hadde da ro -

So låg eg still og kvilde no, eg sov og hadde ro og fred

14 sammen med konger og jordens styrere, som bygget sig ruiner,

hjå kongar og hjå fyrstar, som til gravstad pyramider bygde,

15 eller med fyrster som eide gull, som fylte sine hus med sølv;

hjå hovdingar som åtte gull og fyllte sine hus med sylv;

16 eller jeg var nu ikke til, likesom et nedgravd, ufullbåret foster, lik barn som aldri så lyset.

ell’ ufødd var eg ikkje til, lik born som aldri ljoset såg.

17 Der har de ugudelige holdt op å rase, og der hviler de trette.

Der rasar ei dei vonde meir; der kviler dei som trøytte er;

18 Der har alle fanger ro, de hører ikke driverens røst.

og fangarne er trygge der; dei høyrer ingen drivar meir.

19 Liten og stor er der like, og trælen er fri for sin herre.

Der stor og liten like er, og trælen fri for herren sin.

20 Hvorfor gir han den lidende lys, og liv til dem som bærer sorg i sitt hjerte,

Kvi gjev han ljos til den som lid, og liv til deim som gremmer seg,

21 dem som venter på døden uten at den kommer, og som leter efter den ivrigere enn efter skjulte skatter,

som fåfengt stundar etter dauden, og søkjer han som løynde skatt,

22 dem som gleder sig like til jubel, som fryder sig når de finner en grav -

som gled seg, ja, som jublar høgt, og fegnast når dei finn ei grav -

23 til den mann hvis vei er skjult for ham, og som Gud har stengt for på alle kanter?

til mannen som ei finn sin veg, som Gud set fast og stengjer inne?

24 For mine sukk er blitt mitt daglige brød, og mine klager strømmer som vannet.

Min sukk hev vorte daglegt brød, og klaga mi som vatnet strøymar.

25 For alt det fryktelige jeg reddes for, det rammer mig, og det jeg gruer for, det kommer over mig.

Meg råkar det eg ottast fyre; det som eg ræddast, hender meg.

26 Jeg har ikke fred, ikke ro, ikke hvile - det kommer alltid ny uro.

Snaudt fær eg fred, snaudt fær eg ro, snaudt lindring - so kjem uro att.»