Jobs 3
1 Derefter oplot Job sin munn og forbannet den dag han blev født.
След това Иов отвори устата си та прокле деня си.
2 Job tok til orde og sa:
Иов, проговаряйки, рече:
3 Til grunne gå den dag da jeg blev født, og den natt som sa: Et guttebarn er undfanget!
Да погине денят, в който се родих, И нощта, в която се каза, роди се мъжко.
4 Måtte den dag bli til mørke! Måtte Gud i det høie ikke spørre efter den, og intet lys stråle over den!
Да бъде тъмнина оня ден; Бог да го не зачита от горе, И да не изгрее на него светлина.
5 Gid mørke og dødsskygge må kreve den tilbake, gid skyer må leire sig over den, gid alt som gjør en dag mørk, må skremme den!
Тъмнина и мрачна сянка да го обладаят; Облак да седи на него; Всичко що помрачава деня нека го направи ужасен.
6 Den natt - måtte mulm ta den! Den glede sig ikke blandt årets dager, den komme ikke med i måneders tall!
Тъмнина да обладае оная нощ; Да се не брои между дните на годината, Да не влезе в числото на месеците.
7 Ja, ufruktbar bli den natt! Aldri lyde det jubel i den!
Ето, пуста да остане оная нощ; Радостен глас да не дойде в нея.
8 Måtte de som forbanner dager, ønske ondt over den, de som er kyndige i å mane frem Leviatan!
Да я прокълнат ония, които кълнат дните, Ония, които са изкусни да събудят левиатана.
9 Gid dens demrings stjerner må bli mørke! La den vente på lys, uten at det kommer! Måtte den aldri skue morgenrødens øielokk -
Да изгаснат звездите на вечерта й; Да очаква видело, и да го няма, И да не види първите лъчи на зората;
10 fordi den ikke stengte døren til min mors liv og skjulte møie for mine øine.
Защото не затвори вратата на майчината ми утроба, И не скри скръбта от очите ми.
11 Hvorfor døde jeg ikke i mors liv? Hvorfor utåndet jeg ikke straks i fødselsstunden?
Защо не умрях при раждането, И не издъхнах щом излязох из утробата?
12 Hvorfor tok knær imot mig, og hvorfor bryster som jeg kunde die?
Защо ме приеха коленете? И защо съсците, за да суча?
13 For da kunde jeg nu ligge og hvile; jeg kunde sove og hadde da ro -
Защото сега щях да лежа и да почивам; щях да спя; Тогава щях да съм в покой.
14 sammen med konger og jordens styrere, som bygget sig ruiner,
Заедно с царе и съветници на земята, Които си градят пусти стълбове;
15 eller med fyrster som eide gull, som fylte sine hus med sølv;
Или с князе, които имаха злато, Които напълниха къщите си със сребро;
16 eller jeg var nu ikke til, likesom et nedgravd, ufullbåret foster, lik barn som aldri så lyset.
Или, като скрито пометниче, не щеше да ме има. Както младенци, които видело не са видели.
17 Der har de ugudelige holdt op å rase, og der hviler de trette.
Там нечестивите престават да смущават, И там уморените се успокояват.
18 Der har alle fanger ro, de hører ikke driverens røst.
Заедно се успокояват и пленниците. Не чуват гласа на насилника,
19 Liten og stor er der like, og trælen er fri for sin herre.
Там са малък и голям; И слугата е свободен от господаря си,
20 Hvorfor gir han den lidende lys, og liv til dem som bærer sorg i sitt hjerte,
Защо се дава видело на злощастния, И живот на огорчения в душата,
21 dem som venter på døden uten at den kommer, og som leter efter den ivrigere enn efter skjulte skatter,
Които копнеят за смъртта, и нямат я, Ако и да копнеят за нея повече отколкото за скрити съкровища,
22 dem som gleder sig like til jubel, som fryder sig når de finner en grav -
Които се много радват и веселят, Когато намерят гроба?
23 til den mann hvis vei er skjult for ham, og som Gud har stengt for på alle kanter?
Защо се дава видело на човека, чиито път е скрит, И когото Бог е преградил?
24 For mine sukk er blitt mitt daglige brød, og mine klager strømmer som vannet.
Защото вместо ядене, дохожда ми въздишка; И стенанията ми се изливат като вода.
25 For alt det fryktelige jeg reddes for, det rammer mig, og det jeg gruer for, det kommer over mig.
Защото онова, от което се боях, случи ми се, И онова, от което треперех, дойде върху мене.
26 Jeg har ikke fred, ikke ro, ikke hvile - det kommer alltid ny uro.
Не бях на мир, нито на покой, нито в охолност; Но пак смущение ме нападна.
