Jobs 29

1 Og Job blev ved å fremføre sin visdomstale og sa:

۱ و ایوب باز مثل خود را آورده، گفت:

2 Å, om jeg hadde det som i fordums måneder, som i de dager da Gud vernet om mig,

۲ «کاش که من مثل ماههای پیش می‌بودم و مثل روزهایی که خدا مرا در آنها نگاه می‌داشت.

3 da hans lampe skinte over mitt hode, da jeg ved hans lys vandret gjennem mørket,

۳ هنگامی که چراغ او بر سر من می‌تابید، و با نور او به تاریکی راه می‌رفتم.

4 slik som jeg hadde det i min modne manndoms dager, da Guds vennskap hvilte over mitt telt,

۴ چنانکه در روزهای کامرانی خود می‌بودم، هنگامی که سر خدا بر خیمه من می‌ماند.

5 da den Allmektige ennu var med mig, og jeg hadde mine barn omkring mig,

۵ وقتی که قادر مطلق هنوز با من می‌بود، و فرزندانم به اطراف من می‌بودند.

6 da mine føtter badet sig i melk, og berget ved mitt hus lot bekker av olje strømme frem!

۶ حینی که قدمهای خود را باکره می‌شستم و صخره، نهرهای روغن را برای من می ریخت.

7 Når jeg gikk op til porten i byen og inntok mitt sete på torvet,

۷ چون به دروازه شهر بیرون می‌رفتم وکرسی خود را در چهار سوق حاضر می‌ساختم.

8 da drog de unge sig unda ved synet av mig, og de gråhårede reiste sig og blev stående;

۸ جوانان مرا دیده، خود را مخفی می‌ساختند، وپیران برخاسته، می‌ایستادند.

9 høvdinger lot være å tale og la hånden på sin munn;

۹ سروران از سخن‌گفتن بازمی ایستادند، و دست به دهان خودمی گذاشتند.

10 de fornemme tidde stille, og deres tunge blev hengende ved ganen.

۱۰ آواز شریفان ساکت می‌شد وزبان به کام ایشان می‌چسبید.

11 Enhver som hørte om mig, priste mig lykkelig, og hver den som så mig, gav mig lovord.

۱۱ زیرا گوشی که مرا می‌شنید، مرا خوشحال می‌خواند و چشمی که مرا می‌دید، برایم شهادت می‌داد.

12 For jeg berget armingen som ropte om hjelp, og den farløse som ingen hjelper hadde.

۱۲ زیرافقیری که استغاثه می‌کرد او را می‌رهانیدم، ویتیمی که نیز معاون نداشت.

13 Den som var sin undergang nær, velsignet mig, og enkens hjerte fikk jeg til å juble.

۱۳ برکت شخصی که در هلاکت بود، به من می‌رسید و دل بیوه‌زن راخوش می‌ساختم.

14 Jeg klædde mig i rettferdighet, og den opslo sin bolig i mig; rettsinn bar jeg som kappe og hue.

۱۴ عدالت را پوشیدم و مراملبس ساخت، و انصاف من مثل ردا و تاج بود.

15 Øine var jeg for den blinde, og føtter var jeg for den halte.

۱۵ من به جهت کوران چشم بودم، و به جهت لنگان پای.

16 En far var jeg for de fattige, og ukjente folks sak gransket jeg.

۱۶ برای مسکینان پدر بودم، و دعوایی را که نمی دانستم، تفحص می‌کردم.

17 Jeg knuste den urettferdiges kjever og rev byttet bort fra hans tenner.

۱۷ دندانهای آسیای شریر را می‌شکستم و شکار را ازدندانهایش می‌ربودم.

18 Jeg tenkte da: I mitt rede skal jeg få dø, og mine dager skal bli tallrike som sand.

۱۸ «و می‌گفتم، در آشیانه خود جان خواهم سپرد و ایام خویش را مثل عنقا طویل خواهم ساخت.

19 Min rot skal ligge åpen for vann, og nattens dugg skal falle på mine grener.

۱۹ ریشه من به سوی آبها کشیده خواهدگشت، و شبنم بر شاخه هایم ساکن خواهد شد.

20 Min ære blir alltid ny, og min bue forynges i min hånd.

۲۰ جلال من در من تازه خواهد شد، و کمانم دردستم نو خواهد ماند.

21 Mig hørte de på, de ventet og lyttet i taushet til mitt råd.

۲۱ مرا می‌شنیدند و انتظارمی کشیدند، و برای مشورت من ساکت می‌ماندند.

22 Når jeg hadde talt, tok de ikke til orde igjen, og min tale dryppet ned over dem.

۲۲ بعد از کلام من دیگر سخن نمی گفتند و قول من بر ایشان فرو می‌چکید.

23 De ventet på min tale som på regn, de åpnet sin munn som for vårregn.

۲۳ و برای من مثل باران انتظار می‌کشیدند و دهان خویش را مثل باران آخرین باز می‌کردند.

24 Når de var motløse, smilte jeg til dem, og mitt åsyns lys kunde de ikke formørke.

۲۴ اگر بر ایشان می‌خندیدم باور نمی کردند، و نور چهره مرا تاریک نمی ساختند.

25 Fikk jeg lyst til å gå til dem, da satt jeg der som høvding og tronte som en konge i sin krigerskare, lik en som trøster de sørgende.

۲۵ راه را برای ایشان اختیار کرده، به ریاست می‌نشستم، و در میان لشکر، مثل پادشاه ساکن می‌بودم، و مثل کسی‌که نوحه‌گران را تسلی می‌بخشد.