Jobs 29
1 Og Job blev ved å fremføre sin visdomstale og sa:
ヨブはまた言葉をついで言った、
2 Å, om jeg hadde det som i fordums måneder, som i de dager da Gud vernet om mig,
「ああ過ぎた年月のようであったらよいのだが、神がわたしを守ってくださった日のようであったらよいのだが。
3 da hans lampe skinte over mitt hode, da jeg ved hans lys vandret gjennem mørket,
あの時には、彼のともしびがわたしの頭の上に輝き、彼の光によってわたしは暗やみを歩んだ。
4 slik som jeg hadde det i min modne manndoms dager, da Guds vennskap hvilte over mitt telt,
わたしの盛んな時のようであったならよいのだが。あの時には、神の親しみがわたしの天幕の上にあった。
5 da den Allmektige ennu var med mig, og jeg hadde mine barn omkring mig,
あの時には、全能者がなおわたしと共にいまし、わたしの子供たちもわたしの周囲にいた。
6 da mine føtter badet sig i melk, og berget ved mitt hus lot bekker av olje strømme frem!
あの時、わたしの足跡は乳で洗われ、岩もわたしのために油の流れを注ぎだした。
7 Når jeg gikk op til porten i byen og inntok mitt sete på torvet,
あの時には、わたしは町の門に出て行き、わたしの座を広場に設けた。
8 da drog de unge sig unda ved synet av mig, og de gråhårede reiste sig og blev stående;
若い者はわたしを見てしりぞき、老いた者は身をおこして立ち、
9 høvdinger lot være å tale og la hånden på sin munn;
君たる者も物言うことをやめて、その口に手を当て、
10 de fornemme tidde stille, og deres tunge blev hengende ved ganen.
尊い者も声をおさめて、その舌を上あごにつけた。
11 Enhver som hørte om mig, priste mig lykkelig, og hver den som så mig, gav mig lovord.
耳に聞いた者はわたしを祝福された者となし、目に見た者はこれをあかしした。
12 For jeg berget armingen som ropte om hjelp, og den farløse som ingen hjelper hadde.
これは助けを求める貧しい者を救い、また、みなしごおよび助ける人のない者を救ったからである。
13 Den som var sin undergang nær, velsignet mig, og enkens hjerte fikk jeg til å juble.
今にも滅びようとした者の祝福がわたしに来た。わたしはまたやもめの心をして喜び歌わせた。
14 Jeg klædde mig i rettferdighet, og den opslo sin bolig i mig; rettsinn bar jeg som kappe og hue.
わたしは正義を着、正義はわたしをおおった。わたしの公義は上着のごとく、また冠のようであった。
15 Øine var jeg for den blinde, og føtter var jeg for den halte.
わたしは目しいの目となり、足なえの足となり、
16 En far var jeg for de fattige, og ukjente folks sak gransket jeg.
貧しい者の父となり、知らない人の訴えの理由を調べてやった。
17 Jeg knuste den urettferdiges kjever og rev byttet bort fra hans tenner.
わたしはまた悪しき者のきばを折り、その歯の間から獲物を引き出した。
18 Jeg tenkte da: I mitt rede skal jeg få dø, og mine dager skal bli tallrike som sand.
その時、わたしは言った、『わたしは自分の巣の中で死に、わたしの日は砂のように多くなるであろう。
19 Min rot skal ligge åpen for vann, og nattens dugg skal falle på mine grener.
わたしの根は水のほとりにはびこり、露は夜もすがらわたしの枝におくであろう。
20 Min ære blir alltid ny, og min bue forynges i min hånd.
わたしの栄えはわたしと共に新しく、わたしの弓はわたしの手にいつも強い』と。
21 Mig hørte de på, de ventet og lyttet i taushet til mitt råd.
人々はわたしに聞いて待ち、黙して、わたしの教に従った。
22 Når jeg hadde talt, tok de ikke til orde igjen, og min tale dryppet ned over dem.
わたしが言った後は彼らは再び言わなかった。わたしの言葉は彼らの上に雨のように降りそそいだ。
23 De ventet på min tale som på regn, de åpnet sin munn som for vårregn.
彼らは雨を待つように、わたしを待ち望み、春の雨を仰ぐように口を開いて仰いだ。
24 Når de var motløse, smilte jeg til dem, og mitt åsyns lys kunde de ikke formørke.
彼らが希望を失った時にも、わたしは彼らにむかってほほえんだ。彼らはわたしの顔の光を除くことができなかった。
25 Fikk jeg lyst til å gå til dem, da satt jeg der som høvding og tronte som en konge i sin krigerskare, lik en som trøster de sørgende.
わたしは彼らのために道を選び、そのかしらとして座し、軍中の王のようにしており、嘆く者を慰める人のようであった。
