Jobs 29
1 Og Job blev ved å fremføre sin visdomstale og sa:
Και εξηκολούθησεν ο Ιώβ την παραβολήν αυτού και είπεν·
2 Å, om jeg hadde det som i fordums måneder, som i de dager da Gud vernet om mig,
Ω να ήμην ως εις τους παρελθόντας μήνας, ως εν ταις ημέραις ότε ο Θεός με εφύλαττεν·
3 da hans lampe skinte over mitt hode, da jeg ved hans lys vandret gjennem mørket,
ότε ο λύχνος αυτού έφεγγεν επί της κεφαλής μου, και διά του φωτός αυτού περιεπάτουν εν τω σκότει·
4 slik som jeg hadde det i min modne manndoms dager, da Guds vennskap hvilte over mitt telt,
καθώς ήμην εν ταις ημέραις της ακμής μου, ότε η εύνοια του Θεού ήτο επί την σκηνήν μου·
5 da den Allmektige ennu var med mig, og jeg hadde mine barn omkring mig,
ότε ο Παντοδύναμος ήτο μετ' εμού, και τα παιδία μου κύκλω μου·
6 da mine føtter badet sig i melk, og berget ved mitt hus lot bekker av olje strømme frem!
ότε έπλυνον τα βήματά μου με βούτυρον, και ο βράχος εξέχεε δι' εμέ ποταμούς ελαίου·
7 Når jeg gikk op til porten i byen og inntok mitt sete på torvet,
ότε διά της πόλεως εξηρχόμην εις την πύλην, ητοίμαζον την καθέδραν μου εν τη πλατεία
8 da drog de unge sig unda ved synet av mig, og de gråhårede reiste sig og blev stående;
Οι νέοι με έβλεπον και εκρύπτοντο· και οι γέροντες εγειρόμενοι ίσταντο.
9 høvdinger lot være å tale og la hånden på sin munn;
Οι άρχοντες έπαυον ομιλούντες και έβαλλον χείρα επί το στόμα αυτών.
10 de fornemme tidde stille, og deres tunge blev hengende ved ganen.
Η φωνή των εγκρίτων εκρατείτο, και η γλώσσα αυτών εκολλάτο εις τον ουρανίσκον αυτών.
11 Enhver som hørte om mig, priste mig lykkelig, og hver den som så mig, gav mig lovord.
Ότε το ωτίον ήκουε και με εμακάριζε, και ο οφθαλμός έβλεπε και εμαρτύρει υπέρ εμού·
12 For jeg berget armingen som ropte om hjelp, og den farløse som ingen hjelper hadde.
διότι ηλευθέρουν τον πτωχόν βοώντα και τον ορφανόν τον μη έχοντα βοηθόν.
13 Den som var sin undergang nær, velsignet mig, og enkens hjerte fikk jeg til å juble.
Η ευλογία του απολλυμένου ήρχετο επ' εμέ· και την καρδίαν της χήρας εύφραινον.
14 Jeg klædde mig i rettferdighet, og den opslo sin bolig i mig; rettsinn bar jeg som kappe og hue.
Εφόρουν δικαιοσύνην και ενεδυόμην την ευθύτητά μου ως επενδύτην και διάδημα.
15 Øine var jeg for den blinde, og føtter var jeg for den halte.
Ήμην οφθαλμός εις τον τυφλόν και πους εις τον χωλόν εγώ.
16 En far var jeg for de fattige, og ukjente folks sak gransket jeg.
Ήμην πατήρ εις τους πτωχούς, και την δίκην την οποίαν δεν εγνώριζον εξιχνίαζον.
17 Jeg knuste den urettferdiges kjever og rev byttet bort fra hans tenner.
Και συνέτριβον τους κυνόδοντας του αδίκου και απέσπων το θήραμα από των οδόντων αυτού.
18 Jeg tenkte da: I mitt rede skal jeg få dø, og mine dager skal bli tallrike som sand.
Τότε έλεγον, θέλω αποθάνει εν τη φωλεά μου και ως την άμμον θέλω πολλαπλασιάσει τας ημέρας μου.
19 Min rot skal ligge åpen for vann, og nattens dugg skal falle på mine grener.
Η ρίζα μου ήτο ανοικτή προς τα ύδατα, και η δρόσος διενυκτέρευεν επί των κλάδων μου.
20 Min ære blir alltid ny, og min bue forynges i min hånd.
Η δόξα μου ανενεούτο εν εμοί, και το τόξον μου εκρατύνετο εν τη χειρί μου.
21 Mig hørte de på, de ventet og lyttet i taushet til mitt råd.
Με ηκροάζοντο προσέχοντες και εις την συμβουλήν μου εσιώπων.
22 Når jeg hadde talt, tok de ikke til orde igjen, og min tale dryppet ned over dem.
Μετά τους λόγους μου δεν προσέθετον ουδέν, και η ομιλία μου εστάλαζεν επ' αυτούς.
23 De ventet på min tale som på regn, de åpnet sin munn som for vårregn.
Και με περιέμενον ως την βροχήν· και ήσαν κεχηνότες ως διά την όψιμον βροχήν.
24 Når de var motløse, smilte jeg til dem, og mitt åsyns lys kunde de ikke formørke.
Εγέλων προς αυτούς, και δεν επίστευον· και την φαιδρότητα του προσώπου μου δεν άφινον να πέση.
25 Fikk jeg lyst til å gå til dem, da satt jeg der som høvding og tronte som en konge i sin krigerskare, lik en som trøster de sørgende.
Εάν ηρεσκόμην εις την οδόν αυτών, εκαθήμην πρώτος, και κατεσκήνουν ως βασιλεύς εν τω στρατεύματι, ως ο παρηγορών τους τεθλιμμένους.
