Jobs 29

1 Og Job blev ved å fremføre sin visdomstale og sa:

١ وَاسْتَطْرَدَ أَيُّوبُ فِي ضَرْبِ مَثَلِهِ:

2 Å, om jeg hadde det som i fordums måneder, som i de dager da Gud vernet om mig,

٢ «يَا لَيْتَنِي مَازِلْتُ كَمَا كُنْتُ فِي الشُّهُورِ الْغَابِرَةِ، فِي الأَيَّامِ الَّتِي حَفِظَنِي فِيهَا اللهُ،

3 da hans lampe skinte over mitt hode, da jeg ved hans lys vandret gjennem mørket,

٣ كَانَ مِصْبَاحُهُ يُضِيءُ فَوْقَ رَأْسِي، فَأَسْلُكُ عَبْرَ الظُّلْمَةِ فِي نُورِهِ.

4 slik som jeg hadde det i min modne manndoms dager, da Guds vennskap hvilte over mitt telt,

٤ يَوْمَ كُنْتُ فِي رَيعَانِ قُوَّتِي وَرِضَى اللهِ مُخَيِّماً فَوْقَ بَيْتِي.

5 da den Allmektige ennu var med mig, og jeg hadde mine barn omkring mig,

٥ وَالْقَدِيرُ مَا بَرِحَ مَعِي، وَأَوْلادِي مَازَالُوا حَوْلِي.

6 da mine føtter badet sig i melk, og berget ved mitt hus lot bekker av olje strømme frem!

٦ حِينَ كُنْتُ أَغْسِلُ خَطْوَاتِي بِاللَّبَنِ، وَالصَّخْرُ يَفِيضُ لِي أَنْهَاراً مِنَ الزَّيْتِ.

7 Når jeg gikk op til porten i byen og inntok mitt sete på torvet,

٧ حِينَ كُنْتُ أَخْرُجُ إِلَى بَوَّابَةِ الْمَدِينَةِ، وَأَحْتَلُّ فِي السَّاحَةِ مَجْلِسِي،

8 da drog de unge sig unda ved synet av mig, og de gråhårede reiste sig og blev stående;

٨ فَيَرَانِي الشُّبَّانُ وَيَتَوَارَوْنَ، وَيَقِفُ الشُّيُوخُ احْتِرَاماً لِي.

9 høvdinger lot være å tale og la hånden på sin munn;

٩ يَمْتَنِعُ الْعُظَمَاءُ عَنِ الْكَلامِ وَيَضَعُونَ أَيْدِيَهُمْ عَلَى أَفْوَاهِهِمْ.

10 de fornemme tidde stille, og deres tunge blev hengende ved ganen.

١٠ يَتَلاشَى صَوْتُ النُّبَلاءِ، وَتَلْتَصِقُ أَلْسِنَتُهُمْ بِأَحْنَاكِهِمْ.

11 Enhver som hørte om mig, priste mig lykkelig, og hver den som så mig, gav mig lovord.

١١ إِذَا سَمِعَتْ لِيَ الأُذُنُ تُطَوِّبُنِي، وَإذَا شَهِدَتْنِي الْعَيْنُ تُثْنِي عَلَيَّ،

12 For jeg berget armingen som ropte om hjelp, og den farløse som ingen hjelper hadde.

١٢ لأَنِّي أَنْقَذْتُ الْبَائِسَ الْمُسْتَغِيثَ، وَأَجَرْتُ الْيَتِيمَ طَالِبَ الْعَوْنِ،

13 Den som var sin undergang nær, velsignet mig, og enkens hjerte fikk jeg til å juble.

١٣ فَحَلَّتْ عَلَيَّ بَرَكَةُ الْمُشْرِفِ عَلَى الْمَوْتِ، وَجَعَلْتُ قَلْبَ الأَرْمَلَةِ يَتَهَلَّلُ فَرَحاً.

14 Jeg klædde mig i rettferdighet, og den opslo sin bolig i mig; rettsinn bar jeg som kappe og hue.

١٤ ارْتَدَيْتُ الْبِرَّ فَكَسَانِي، وَكَجُبَّةٍ وَعِمَامَةٍ كَانَ عَدْلِي.

15 Øine var jeg for den blinde, og føtter var jeg for den halte.

١٥ كُنْتُ عُيُوناً لِلأَعْمَى، وَأَقْدَاماً لِلأَعْرَجِ،

16 En far var jeg for de fattige, og ukjente folks sak gransket jeg.

١٦ وَكُنْتُ أَباً لِلْمِسْكِينِ، أَتَقَصَّى دَعْوَى مَنْ لَمْ أَعْرِفْهُ.

17 Jeg knuste den urettferdiges kjever og rev byttet bort fra hans tenner.

١٧ هَشَّمْتُ أَنْيَابَ الظَّالِمِ وَمِنْ بَيْنِ أَسْنَانِهِ نَزَعْتُ الْفَرِيسَةَ،

18 Jeg tenkte da: I mitt rede skal jeg få dø, og mine dager skal bli tallrike som sand.

١٨ ثُمَّ حَدَّثْتُ نَفْسِي: إِنِّي سَأَمُوتُ فِي خَيْمَتِي وَتَتَكَاثَرُ أَيَّامِي كَحَبَّاتِ الرَّمْلِ.

19 Min rot skal ligge åpen for vann, og nattens dugg skal falle på mine grener.

١٩ سَتَمْتَدُّ أُصُولِي إِلَى الْمِيَاهِ، وَالطَّلُّ يَبِيتُ عَلَى أَغْصَانِي.

20 Min ære blir alltid ny, og min bue forynges i min hånd.

٢٠ يَتَجَدَّدُ مَجْدِي دَائِماً، وَقَوْسِي أَبَداً جَدِيدَةٌ فِي يَدِي.

21 Mig hørte de på, de ventet og lyttet i taushet til mitt råd.

٢١ يَسْتَمِعُ النَّاسُ لِي وَيَنْتَظِرُونَ، وَيَصْمُتُونَ مُنْصِتِينَ لِمَشُورَتِي.

22 Når jeg hadde talt, tok de ikke til orde igjen, og min tale dryppet ned over dem.

٢٢ بَعْدَ كَلامِي لَا يُثَنُّونَ عَلَى أَقْوَالِي، وَحَدِيثِي يَقْطُرُ عَلَيْهِمْ كَالنَّدَى.

23 De ventet på min tale som på regn, de åpnet sin munn som for vårregn.

٢٣ يَتَرَقَّبُونَنِي كَالْغَيْثِ، وَيَفْتَحُونَ أَفْوَاهَهُمْ كَمَنْ يَنْهَلُ مِنْ مَطَرِ الرَّبِيعِ

24 Når de var motløse, smilte jeg til dem, og mitt åsyns lys kunde de ikke formørke.

٢٤ إِنِ ابْتَسَمْتُ لَهُمْ لَا يُصَدِّقُونَ، وَنُورُ وَجْهِي لَمْ يَطْرَحُوهُ عَنْهُمْ بَعِيداً.

25 Fikk jeg lyst til å gå til dem, da satt jeg der som høvding og tronte som en konge i sin krigerskare, lik en som trøster de sørgende.

٢٥ أَخْتَارُ لَهُمْ طَرِيقَهُمْ وَأَتَصَدَّرُ مَجْلِسَهُمْ، وَأَكُونُ بَيْنَهُمْ كَمَلِكٍ بَيْنَ جُيُوشِهِ، وَكَالْمُعَزِّي بَيْنَ النَّائِحِينَ.