Jobs 27
1 Og Job blev ved å fremføre sin visdomstale og sa:
2 Så sant Gud lever, som har tatt min rett fra mig, den Allmektige, som har voldt mig bitter sorg
Zo waar God leeft, die mij gerechtigheid weigert, De Almachtige, die mijn leven verbittert:
3 - for ennu er hele mitt livspust i mig og den Allmektiges ånde i min nese -:
Zolang er nog een zucht in mij is, En Gods adem in mijn neus
4 Mine leber taler ikke urett, og min tunge taler ikke svik.
Zullen mijn lippen geen valsheid spreken, En zint mijn tong geen bedrog!
5 Det være langt fra mig å gi eder rett! Inntil jeg opgir ånden, lar jeg ikke min brødefrihet tas fra mig.
Ik denk er niet aan, u gelijk te geven, Tot mijn laatste snik houd ik mijn onschuld vol;
6 Jeg holder fast på min rettferdighet og slipper den ikke; mitt hjerte laster mig ikke for nogen av mine dager.
Ik houd vast aan mijn vroomheid, en geef ze niet op, Mijn hart schaamt zich over geen van mijn dagen!
7 La min fiende stå der som en ugudelig, og min motstander som en urettferdig!
Moge het mijn vijand vergaan als den boze, Mijn hater als den goddeloze!
8 For hvad håp har den gudløse, når Gud avskjærer hans liv, når han tar hans sjel fra ham?
Wat hoopt de boze, als hij bidt, Als hij zijn ziel tot de Godheid verheft?
9 Hører vel Gud hans skrik når trengsel kommer over ham?
Zal God zijn schreien horen, Wanneer de rampspoed hem treft;
10 Eller kan han glede sig i den Allmektige, kan han påkalle Gud til enhver tid?
Kan hij zich in den Almachtige verlustigen, Ten allen tijde roepen tot God?
11 Jeg vil lære eder om Guds hånd; jeg vil ikke dølge hvad den Allmektige har i sinne.
Daarna nam Sofar van Naäma het woord, en sprak: Ik zal u Gods werken leren kennen, De plannen van den Almachtige u niet verzwijgen:
12 I har jo alle selv sett det; hvorfor fører I da så tom en tale?
Zie, gij hebt het allen zelf aanschouwd: Waarom zo’n ijdele raad gegeven?
13 Dette er det ugudelige menneskes lodd hos Gud og den arv som voldsmennene får av den Allmektige:
Dit is, naar Gods bestel, het lot van den boze, Het deel der tyrannen, door den Almachtige hun toegewezen.
14 Får han mange barn, så er de hjemfalt til sverdet; hans ætlinger får ikke brød å mette sig med.
Krijgt hij veel zonen, ze zijn bestemd voor het zwaard, En zijn kroost lijdt gebrek;
15 De av dem som slipper unda, legges i graven ved pest, og enkene holder ikke sørgefest over dem.
Die hem overblijven, worden door de pest ten grave gesleept, En zijn weduwen bedrijven geen rouw.
16 Når han dynger op sølv som støv og samler sig klær som lere,
Al hoopt hij zilver op als stof, En stapelt kleren op als slijk,
17 så blir det de rettferdige som klær sig med det han har samlet, og sølvet skal de skyldfrie dele.
Hij stapelt ze op, maar de vrome bekleedt er zich mee, En de onschuldige erft zijn geld.
18 Som møllet har han bygget sitt hus og som den hytte en markvokter lager sig.
Hij trekt zijn woning op als een spin, Aan de hut gelijk, die wachters bouwen;
19 Rik legger han sig, og intet er tatt bort; han slår sine øine op, og det er der ikke.
Rijk legt hij zich neer: het is de laatste maal, Hij opent zijn ogen: hij is er niet meer.
20 Som en vannflom innhenter redsler ham, om natten fører en storm ham bort.
Verschrikkingen grijpen hem aan overdag, En ‘s nachts sleurt een stormwind hem weg;
21 Østenvinden løfter ham op, så han farer avsted, og den blåser ham bort fra hans sted.
De oostenwind neemt hem op: daar gaat hij heen, Hij vaagt hem weg van zijn plaats.
22 Gud skyter sine piler mot ham og sparer ham ikke; for hans hånd flyr han i hast.
Zonder erbarmen slingert God zijn pijlen op hem af, Zodat hij voor zijn slagen moet vluchten;
23 Folk klapper i hendene og håner ham og piper ham bort fra hans sted.
Men klapt over hem in de handen, En fluit hem uit zijn woonplaats na.
