Jobs 19
1 Da tok Job til orde og sa:
そこでヨブは答えて言った、
2 Hvor lenge vil I bedrøve min sjel og knuse mig med ord?
「あなたがたはいつまでわたしを悩まし、言葉をもってわたしを打ち砕くのか。
3 Det er nu tiende gang I håner mig og ikke skammer eder ved å krenke mig.
あなたがたはすでに十度もわたしをはずかしめ、わたしを悪くあしらってもなお恥じないのか。
4 Har jeg virkelig faret vill, da blir min villfarelse min egen sak.
たといわたしが、まことにあやまったとしても、そのあやまちは、わたし自身にとどまる。
5 Vil I virkelig ophøie eder over mig og vise mig at min vanære har rammet mig med rette?
もしあなたがたが、まことにわたしに向かって高ぶり、わたしの恥を論じるならば、
6 Så vit da at Gud har gjort mig urett og satt sitt garn omkring mig!
『神がわたしをしえたげ、その網でわたしを囲まれたのだ』と知るべきだ。
7 Se, jeg roper: Vold! - men jeg får intet svar; jeg skriker om hjelp, men det er ingen rett å få.
見よ、わたしが『暴虐』と叫んでも答えられず、助けを呼び求めても、さばきはない。
8 Min vei har han stengt, så jeg ikke kommer frem, og over mine stier legger han mørke.
彼はわたしの道にかきをめぐらして、越えることのできないようにし、わたしの行く道に暗やみを置かれた。
9 Min ære har han avklædd mig og tatt bort kronen fra mitt hode.
彼はわたしの栄えをわたしからはぎ取り、わたしのこうべから冠を奪い、
10 Han bryter mig ned på alle kanter, så jeg går til grunne, og han rykker op mitt håp som et tre.
四方からわたしを取りこわして、うせさせ、わたしの望みを木のように抜き去り、
11 Han lar sin vrede brenne mot mig og akter mig som sin fiende.
わたしに向かって怒りを燃やし、わたしを敵のひとりのように思われた。
12 Hans hærflokker kommer alle sammen og rydder sig vei mot mig, og de leirer sig rundt om mitt telt.
その軍勢がいっせいに来て、塁を築いて攻め寄せ、わたしの天幕のまわりに陣を張った。
13 Mine brødre har han drevet langt bort fra mig, og mine kjenninger er blitt aldeles fremmede for mig.
彼はわたしの兄弟たちをわたしから遠く離れさせられた。わたしを知る人々は全くわたしに疎遠になった。
14 Mine nærmeste holder sig borte, og mine kjente har glemt mig.
わたしの親類および親しい友はわたしを見捨て、
15 Mine husfolk og mine tjenestepiker akter mig for en fremmed; jeg er en utlending i deres øine.
わたしの家に宿る者はわたしを忘れ、わたしのはしためらはわたしを他人のように思い、わたしは彼らの目に他国人となった。
16 Kaller jeg på min tjener, så svarer han ikke; med egen munn må jeg bønnfalle ham.
わたしがしもべを呼んでも、彼は答えず、わたしは口をもって彼に請わなければならない。
17 Min ånde er motbydelig for min hustru, og min vonde lukt for min mors sønner.
わたしの息はわが妻にいとわれ、わたしは同じ腹の子たちにきらわれる。
18 Endog barn forakter mig; vil jeg reise mig, så taler de mot mig.
わらべたちさえもわたしを侮り、わたしが起き上がれば、わたしをあざける。
19 Alle mine nærmeste venner avskyr mig, og de jeg elsket, har vendt sig mot mig.
親しい人々は皆わたしをいみきらい、わたしの愛した人々はわたしにそむいた。
20 Mine ben trenger ut gjennem min hud og mitt kjøtt, og bare tannhinnen er ennu urørt på mig.
わたしの骨は皮と肉につき、わたしはわずかに歯の皮をもってのがれた。
21 Forbarm eder, forbarm eder over mig, I mine venner! For Guds hånd har rørt ved mig.
わが友よ、わたしをあわれめ、わたしをあわれめ、神のみ手がわたしを打ったからである。
22 Hvorfor forfølger I mig likesom Gud og blir ikke mette av mitt kjøtt?
あなたがたは、なにゆえ神のようにわたしを責め、わたしの肉をもって満足しないのか。
23 Men gid mine ord måtte bli opskrevet! Gid de måtte bli optegnet i en bok,
どうか、わたしの言葉が、書きとめられるように。どうか、わたしの言葉が、書物にしるされるように。
24 ja, med jerngriffel og bly for evig bli hugget inn i sten!
鉄の筆と鉛とをもって、ながく岩に刻みつけられるように。
25 Men jeg - jeg vet min gjenløser lever, og som den siste skal han stå frem på støvet.
わたしは知る、わたしをあがなう者は生きておられる、後の日に彼は必ず地の上に立たれる。
26 Og efterat denne min hud er blitt ødelagt, skal jeg ut fra mitt kjød skue Gud,
わたしの皮がこのように滅ぼされたのち、わたしは肉を離れて神を見るであろう。
27 han som jeg skal skue, mig til gode, han som mine øine skal se og ikke nogen fremmed - mine nyrer tæres bort i mitt liv.
しかもわたしの味方として見るであろう。わたしの見る者はこれ以外のものではない。わたしの心はこれを望んでこがれる。
28 Når I sier: Hvor vi skal forfølge ham! - I har jo funnet skylden hos mig -
あなたがたがもし『われわれはどうして彼を責めようか』と言い、また『事の根源は彼のうちに見いだされる』と言うならば、
29 så frykt for sverdet! For vrede er en synd som er hjemfalt til sverd. Dette sier jeg forat I skal tenke på at det kommer en dom.
つるぎを恐れよ、怒りはつるぎの罰をきたらすからだ。これによって、あなたがたは、さばきのあることを知るであろう」。
