Jobs 16
1 Da tok Job til orde og sa:
Då svara Job og sagde:
2 Jeg har hørt meget som dette; I er plagsomme trøstere alle sammen.
«Eg hev høyrt nok av dette slag; d’er brysam trøyst de alle gjev.
3 Blir det aldri ende på de vindige ord? Eller hvad egger dig til å svare?
Vert det’kje slutt på tome ord? Kva er det som til svar deg driv?
4 Også jeg kunde tale som I; om I var i mitt sted, kunde jeg sette ord sammen mot eder, og jeg kunde ryste på hodet over eder;
Eg skulde tala liksom de, i fall de var i staden min; eg sette ord i hop mot dykk, eg riste hovudet mot dykk;
5 jeg kunde styrke eder med min munn, og mine lebers medynk kunde stille eders smerte.
eg skulde trøysta dykk med munnen og lindra dykk med lippemedynk.
6 Om jeg taler, stilles ikke min smerte, og lar jeg det være, hvad lindring får jeg da?
Men tale lindrar ei min verk, og ikkje kverv han um eg tegjer.
7 Ja, nu har han trettet mig ut; du har ødelagt hele mitt hus.
Men no hev han meg trøytta ut, du hev øydt ut min heile huslyd.
8 Og du grep mig fatt - det blev et vidne mot mig; min magerhet stod op imot mig, like i mitt åsyn vidnet den mot mig.
Du klemde meg, til vitne vart det, mi liding reiste seg imot meg og vitna mot meg beint i syni.
9 Hans vrede sønderrev mig og forfulgte mig; han skar tenner imot mig; som min motstander hvesset han sine øine mot mig.
Hans vreide reiv og elte meg; han gnistra tennerne imot meg; fiendar kveste augo på meg
10 De spilet op sin munn mot mig, med hån slo de mine kinnben; alle slo de sig sammen mot mig.
og opna munnen sin imot meg og slo mi kinn med skjemdarslag og stima saman imot meg.
11 Gud gir mig i urettferdige folks vold og styrter mig i ugudelige menneskers hender.
Til farkar Gud meg yverlet og kastar meg i brotsmenns vald.
12 Jeg levde i ro; da sønderbrøt han mig, han grep mig i nakken og sønderknuste mig, han satte mig op til skive for sig.
Midt i min fred han skræmde meg, treiv meg i nakken, krasa meg, til skiva sette han meg upp.
13 Hans skyttere kringsatte mig, han kløvde mine nyrer uten barmhjertighet; han øste ut min galle på jorden.
Hans pilar svirrar kringum meg; bønlaust han kløyver mine nyro, mitt gall han tømer ut på jordi.
14 Han rev i mig rift på rift; han stormet mot mig som en kjempe.
Han bryt meg sund med brot på brot og stormar mot meg som ei kjempa.
15 Jeg har sydd sekk om min hud og stukket mitt horn i støvet;
Sekk hev eg sytt um hudi mi og stukke hornet mitt i moldi.
16 mitt ansikt er rødt av gråt, og over mine øielokk ligger det dødsskygge.
Raudt er mitt andlit utav gråt, og myrkret tyngjer augneloki,
17 Og dog er det ingen urett i mine hender, og min bønn er ren.
endå mi hand er rein for vald, og bøni mi er fri for svik.
18 Å jord, dekk ikke mitt blod, og måtte det ikke være noget sted hvor mitt skrik stanser!
Løyn ikkje blodet mitt, du jord! Legg ikkje klaga mi til kvile!
19 Selv nu har jeg mitt vidne i himmelen og i det høie en som kan stadfeste mine ord.
Alt no mitt vitne er i himmeln, min målsmann i det høge bur.
20 Stadig spotter mine venner mig; mot Gud skuer gråtende mitt øie,
Når mine vener spottar meg; til Gud eg tårut auga vender.
21 at han må la mannen få rett i hans strid med Gud og menneskebarnet rett mot hans næste;
Han døme millom Gud og mann og millom mannen og hans ven.
22 for få år vil det gå før jeg vandrer den vei som jeg ikke vender tilbake.
Og ikkje mange år det vert fyrr eg gjeng burt og kjem’kje att.
