Jobs 16
1 Da tok Job til orde og sa:
Job antwoordde, en sprak:
2 Jeg har hørt meget som dette; I er plagsomme trøstere alle sammen.
Zulke beweringen heb ik nu al meer dan genoeg gehoord; Gij zijt allemaal onuitstaanbare troosters!
3 Blir det aldri ende på de vindige ord? Eller hvad egger dig til å svare?
Komt er dan nooit een eind aan die bluf, Wat prikkelt u toch, om te praten?
4 Også jeg kunde tale som I; om I var i mitt sted, kunde jeg sette ord sammen mot eder, og jeg kunde ryste på hodet over eder;
Ik zou juist eender als gij kunnen spreken, Waart gij in mijn plaats; Mooie woorden tegen u kunnen zeggen, Het hoofd over u kunnen schudden;
5 jeg kunde styrke eder med min munn, og mine lebers medynk kunde stille eders smerte.
U met de mond kunnen troosten, En met de lippen beklagen.
6 Om jeg taler, stilles ikke min smerte, og lar jeg det være, hvad lindring får jeg da?
Als ik spreek, wordt mijn leed er niet door verminderd; Maar wat komt er van mij, als ik zwijg?
7 Ja, nu har han trettet mig ut; du har ødelagt hele mitt hus.
De kwaadwillige zou mij aanstonds weerloos maken En heel zijn bent greep mij aan;
8 Og du grep mig fatt - det blev et vidne mot mig; min magerhet stod op imot mig, like i mitt åsyn vidnet den mot mig.
Mijn lasteraar zou tegen mij getuigen, Tegen mij optreden, mij aanklagen;
9 Hans vrede sønderrev mig og forfulgte mig; han skar tenner imot mig; som min motstander hvesset han sine øine mot mig.
Zijn toorn verscheurt en bestookt mij, Hij knerst de tanden tegen mij! Mijn tegenstanders zouden mij met hun ogen doorboren,
10 De spilet op sin munn mot mig, med hån slo de mine kinnben; alle slo de sig sammen mot mig.
Hun monden tegen mij opensperren, Smadelijk mij op de wangen slaan, Als één man tegen mij optrekken!
11 Gud gir mig i urettferdige folks vold og styrter mig i ugudelige menneskers hender.
Want God levert mij aan deugnieten over, En werpt mij in de handen der bozen;
12 Jeg levde i ro; da sønderbrøt han mig, han grep mig i nakken og sønderknuste mig, han satte mig op til skive for sig.
Ik leefde in vrede: Hij heeft me gebroken, Bij de nek gegrepen en neergesmakt; Hij heeft mij tot zijn doelwit gemaakt,
13 Hans skyttere kringsatte mig, han kløvde mine nyrer uten barmhjertighet; han øste ut min galle på jorden.
Zijn pijlen snorren om mij heen; Meedogenloos doorboort Hij mijn nieren, En stort mijn gal over de bodem uit.
14 Han rev i mig rift på rift; han stormet mot mig som en kjempe.
Hij schiet mij de ene bres na de andere, Als een krijgsheld stormt Hij op mij los;
15 Jeg har sydd sekk om min hud og stukket mitt horn i støvet;
Ik heb een rouwkleed over mijn huid genaaid, Mijn hoorn in het stof laten zakken;
16 mitt ansikt er rødt av gråt, og over mine øielokk ligger det dødsskygge.
Mijn gelaat is rood van het wenen, En over mijn wimpers ligt de schaduw des doods.
17 Og dog er det ingen urett i mine hender, og min bønn er ren.
Maar omdat er geen geweld aan mijn handen kleeft, Klinkt mijn rein gebed naar omhoog:
18 Å jord, dekk ikke mitt blod, og måtte det ikke være noget sted hvor mitt skrik stanser!
Aarde, houd mijn bloed niet bedekt En smoor mijn jammerklacht niet!
19 Selv nu har jeg mitt vidne i himmelen og i det høie en som kan stadfeste mine ord.
Maar nog leeft mijn Getuige in de hemel, Mijn pleitbezorger in den hoge!
20 Stadig spotter mine venner mig; mot Gud skuer gråtende mitt øie,
Mijn jammeren dringt door tot God, Mijn oog stort tranen voor zijn aanschijn.
21 at han må la mannen få rett i hans strid med Gud og menneskebarnet rett mot hans næste;
O, mocht er een scheidsrechter zijn tussen den mens en God, Als tussen den mens en zijn naaste!
22 for få år vil det gå før jeg vandrer den vei som jeg ikke vender tilbake.
Want luttel zijn de jaren, die mij nog resten, Eer ik de weg bewandel, waarlangs men niet terugkeert.
