Jobs 14
1 Et menneske, født av en kvinne, lever en kort tid og mettes med uro.
“Omuntu azaalibwa omukazi, abeera ku nsi akaseera katono era abeera mu kutegana.
2 Som en blomst skyter han op og visner, han farer bort som skyggen og holder ikke stand.
Amulisa ng’ekimuli n’awotoka; abulawo mangu ng’ekisiikirize, tabeerera.
3 Endog over en sådan holder du dine øine åpne, og mig fører du frem for din domstol!
Otunuulira omuntu afaanana bw’atyo? Olimuleeta gy’oli asalirwe omusango?
4 Kunde det bare komme en ren av en uren! Ikke én!
Ani ayinza okuggya ekirongoofu mu kitali kirongoofu? Tewali n’omu!
5 Når hans dager er fastsatt, hans måneders tall bestemt hos dig, når du har satt ham en grense som han ikke kan overskride,
Ennaku z’omuntu zaagererwa, wagera obungi bw’emyezi gye era n’oteekawo ekkomo ly’atasobola kusukka.
6 så vend ditt øie bort fra ham, så han kan ha ro så vidt at han kan glede sig som en dagarbeider ved sin dag!
Kale tomufaako muleke yekka, okutuusa lw’alimala okutuukiriza emirimu gye ng’omupakasi.
7 For treet er det håp; om det hugges, så spirer det igjen, og på nye skudd mangler det ikke;
“Wakiri waliwo essuubi ng’omuti guloka: Bwe gutemebwa, guloka nate, era ekikolo kyagwo ekiggya tekifa.
8 om dets rot eldes i jorden, og dets stubb dør ut i mulden,
Emirandira gyagwo gyandikaddiyidde mu ttaka era n’ekikonge ne kifiira mu ttaka,
9 så setter det allikevel knopper ved eimen av vannet og skyter grener som et nyplantet tre.
naye olw’emirandira okutambula ne ginoonya amazzi kimulisa ne kireeta amatabi ng’ekisimbe.
10 Men når en mann dør, så ligger han der, når et menneske opgir ånden, hvor er han da?
Naye omuntu afa era n’agalamizibwa, assa ogw’enkomerero n’akoma.
11 Som vannet minker bort i en sjø, og som en elv efterhånden blir grunnere og tørker ut,
Ng’amazzi bwe gaggwa mu nnyanja oba omugga bwe gukalira ne guggwaawo,
12 så legger et menneske sig ned og reiser sig ikke igjen; så lenge himmelen er til, våkner de ikke - de vekkes ikke op av sin søvn.
bw’atyo omuntu bw’agalamira, era n’atasituka okutuusa eggulu bwe linaggwaawo, abantu tebajja kuzuukuka oba kuggyibwa mu tulo twabwe.
13 Å om du vilde gjemme mig i dødsriket og skjule mig der til din vrede var over - om du vilde sette mig et tidsmål og så komme mig i hu! (Sheol h7585)
“Singa kale onkweka emagombe era n’onziika okutuusa obusungu bwo lwe buliggwaawo! Singa ongerera ekiseera n’onzijukira! (Sheol h7585)
14 Når en mann dør, lever han da op igjen? Alle min krigstjenestes dager skulde jeg da vente, til min avløsning kom;
Omuntu bw’afa, addamu n’abeera omulamu? Ennaku zange zonna ez’okuweereza nnaalindanga okuwona kwange kujje.
15 du skulde da rope, og jeg skulde svare dig; efter dine henders verk skulde du lenges.
Olimpita nange ndikuyitaba; olyegomba ekitonde emikono gyo kye gyatonda.
16 Men nu teller du mine skritt og akter stadig på min synd.
Ddala ku olwo bw’olibala ebigere byange, naye tolyekaliriza bibi byange.
17 Forseglet i en pung ligger min brøde, og du syr til over min misgjerning.
Ebisobyo byange biriba bisibiddwa mu kisawo; olibikka ku kibi kyange.
18 Men som et fjell faller og smuldres bort, og en klippe flyttes fra sitt sted,
“Naye ng’olusozi bwe luseebengerera ne luggwaawo, era ng’ejjinja bwe liva mu kifo kyalyo,
19 som vannet huler ut stener og flommen skyller bort mulden, således gjør du menneskets håp til intet;
ng’amazzi bwe gaggwereeza amayinja era ng’okwanjaala kwago bwe kutwala ettaka ly’oku nsi; bw’atyo bw’azikiriza essuubi ly’omuntu.
20 du overvelder ham for alltid, og han farer bort; du forvender hans åsyn og lar ham fare.
Omumalamu amaanyi omuwangula lumu n’aggweerawo ddala; okyusa enfaanana ye n’omugoba.
21 Kommer hans barn til ære, da vet han det ikke, og blir de ringeaktet, da blir han det ikke var.
Abaana be bwe bafuna ekitiibwa, takimanya, bwe bagwa, takiraba.
22 Bare over ham selv kjenner hans legeme smerte, og bare over ham selv sørger hans sjel.
Obulamu bw’omubiri gwe bwokka bw’awulira ne yeekungubagira yekka.”
