Jobs 14
1 Et menneske, født av en kvinne, lever en kort tid og mettes med uro.
婦の產む人はその日少なくして艱難多し
2 Som en blomst skyter han op og visner, han farer bort som skyggen og holder ikke stand.
その來ること花のごとくにして散り 其馳ること影のごとくにして止まらず
3 Endog over en sådan holder du dine øine åpne, og mig fører du frem for din domstol!
なんぢ是のごとき者に汝の目を啓きたまふや 汝われを汝の前にひきて審判したまふや
4 Kunde det bare komme en ren av en uren! Ikke én!
誰か清き物を汚れたる物の中より出し得る者あらん 一人も無し
5 Når hans dager er fastsatt, hans måneders tall bestemt hos dig, når du har satt ham en grense som han ikke kan overskride,
その日旣に定まり その月の數なんぢに由り 汝これが區域を立て越ざらしめたまふなれば
6 så vend ditt øie bort fra ham, så han kan ha ro så vidt at han kan glede sig som en dagarbeider ved sin dag!
是に目を離して安息を得させ 之をして傭人のその日を樂しむがごとくならしめたまへ
7 For treet er det håp; om det hugges, så spirer det igjen, og på nye skudd mangler det ikke;
それ木には望あり 假令砍るるとも復芽を出してその枝絶ず
8 om dets rot eldes i jorden, og dets stubb dør ut i mulden,
たとひ其根地の中に老い 幹土に枯るとも
9 så setter det allikevel knopper ved eimen av vannet og skyter grener som et nyplantet tre.
水の潤霑にあへば即ち芽をふき枝を出して若樹に異ならず
10 Men når en mann dør, så ligger han der, når et menneske opgir ånden, hvor er han da?
然ど人は死れば消うす 人氣絶なば安に在んや
11 Som vannet minker bort i en sjø, og som en elv efterhånden blir grunnere og tørker ut,
水は海に竭き河は涸てかわく
12 så legger et menneske sig ned og reiser sig ikke igjen; så lenge himmelen er til, våkner de ikke - de vekkes ikke op av sin søvn.
是のごとく人も寢臥てまた興ず 天の盡るまで目覺ず睡眠を醒さざるなり
13 Å om du vilde gjemme mig i dødsriket og skjule mig der til din vrede var over - om du vilde sette mig et tidsmål og så komme mig i hu! (Sheol h7585)
願はくは汝われを陰府に藏し 汝の震怒の息むまで我を掩ひ 我ために期を定め而して我を念ひたまへ (Sheol h7585)
14 Når en mann dør, lever han da op igjen? Alle min krigstjenestes dager skulde jeg da vente, til min avløsning kom;
人もし死ばまた生んや 我はわが征戰の諸日の間望みをりて我が變更の來るを待ん
15 du skulde da rope, og jeg skulde svare dig; efter dine henders verk skulde du lenges.
なんぢ我を呼たまはん 而して我こたへん 汝かならず汝の手の作を顧みたまはん
16 Men nu teller du mine skritt og akter stadig på min synd.
今なんぢは我に歩履を數へたまふ 我罪を汝うかがひたまはざらんや
17 Forseglet i en pung ligger min brøde, og du syr til over min misgjerning.
わが愆は凡て嚢の中に封じてあり汝わが罪を縫こめたまふ
18 Men som et fjell faller og smuldres bort, og en klippe flyttes fra sitt sted,
それ山も倒れて終に崩れ巖石も移りてその處を離る
19 som vannet huler ut stener og flommen skyller bort mulden, således gjør du menneskets håp til intet;
水は石を鑿ち 浪は地の塵を押流す 汝は人の望を斷たまふ
20 du overvelder ham for alltid, og han farer bort; du forvender hans åsyn og lar ham fare.
なんぢは彼を永く攻なやまして去ゆかしめ 彼の面容の變らせて逐やりたまふ
21 Kommer hans barn til ære, da vet han det ikke, og blir de ringeaktet, da blir han det ikke var.
その子尊貴なるも彼は之を知ず 卑賤なるもまた之を曉らざるなり
22 Bare over ham selv kjenner hans legeme smerte, og bare over ham selv sørger hans sjel.
只己みづからその肉に痛苦を覺え己みづからその心に哀く而已
