Jobs 11
1 Da tok Sofar fra Na'ama til orde og sa:
Då tok Sofar frå Na’ama til ords og sagde:
2 Skulde en ordflom bli uten svar, eller en ordgyter få rett?
«Skal slik ei svalling ei få svar? Skal slik ein storpratar få rett?
3 Skulde dine store ord drive menn til taushet, skulde du spotte uten at nogen skammer dig ut?
Skal menner for din ordflaum tegja? Skal du få spotta utan skjemsla?
4 Og skal du få si: Ren er min lære, og skyldfri er jeg i dine øine?
Du segjer: «Rein er læra mi, eg skuldfri er i dine augo.»
5 Men bare Gud vilde tale og oplate sine leber mot dig
Men dersom berre Gud vil tala og opna munnen sin mot deg,
6 og åpenbare dig visdommens hemmeligheter, at det i dem er dobbelt forstand! Da måtte du nok innse at Gud tilgir dig noget av din misgjerning.
og syna deg sin løynde visdom, kor han eig vit i dobbelt mål! Då skulde du nok skyna at Gud gjev deg noko til av syndi.
7 Mon du kan finne bunn i Guds vesen eller nå frem til den Allmektiges ytterste grense?
Skal tru Guds tankedjup du kjenner? Hev du nått fram til Allvalds grensa?
Høgar’ enn himmelen - kva gjer du? Djupar’ enn helheimen - kva veit du? (Sheol h7585)
9 Lengere enn jorden er dens mål og bredere enn havet.
Lenger enn jordi strekkjer seg og breidare enn havet sjølv.
10 Om han farer frem og setter i fengsel og sammenkaller retten, hvem vil da hindre ham?
Når han skrid fram og legg i lekkjor, stemnar til doms, kven stoggar honom?
11 For han, han kjenner de falske folk og ser uretten, uten at han trenger å gi akt på den,
Han kjenner deim som talar lygn; han ser den falske utan leiting.
12 og selv en uvettig mann får forstand, og et ungt villesel blir født til menneske.
Det tome hovud fær forstand, og asenfolen vert til mann.
13 Hvis du retter ditt hjerte og utbreder dine hender til ham -
Men vil du bu ditt hjarta rett og henderne mot honom breida
14 er det synd i din hånd, da ha den bort og la ikke urett bo i dine telt -
og halda svik frå handa di og urett burte frå ditt tjeld,
15 ja, da skal du, fri for lyte, opløfte ditt åsyn og stå fast og ikke frykte;
då kann du lyt’laust hovud lyfta, då stend du fast og ræddast ikkje;
16 for du skal glemme din møie, som forbifarne vann skal du komme den i hu.
då kann du gløyma all di møda, liksom ei elv som framum rann.
17 Og lysere enn middagen blir da ditt liv; mørket blir for dig som morgenen.
Klårar’ enn dagen stend ditt liv, og myrkret vert til morgongråe;
18 Og du skal være trygg, for da er det håp, og når du har sett dig vel omkring, kan du legge dig trygt til ro.
då er du trygg, då hev du von, du ottelaus til kvile gjeng.
19 Og du skal hvile, og ingen skal skremme dig op, og mange skal søke din yndest.
Du ligg, og ingen upp deg skræmer, og mange vil deg gjerne tekkjast.
20 Men de ugudeliges øine tæres bort; de har ingen tilflukt mere, og deres håp er å utånde sjelen.
Men augo veiknar på dei vonde; dei hev’kje nokor tilflugt meir, men ventar på å anda ut.»
