Jobs 10
1 Min sjel er lei av mitt liv, jeg vil la min klage ha fritt løp, jeg vil tale i min sjels bitre smerte.
Tęskni sobie dusza moja w żywocie moim; rozpuszczę przeciw sobie narzekanie moje, a będę mówił w gorzkości duszy mojej.
2 Jeg vil si til Gud: Fordøm mig ikke, la mig vite hvorfor du strider mot mig!
Rzekę Bogu: Nie potępiajże mię; raczej mi oznajmij, czemu spór ze mną wiedziesz?
3 Tykkes det dig godt at du undertrykker, at du forkaster det dine hender med omhu har dannet, og lar ditt lys skinne over ugudeliges råd?
Cóż masz za pożytek, że mię uciskasz? a iż odrzucasz sprawę rąk twoich? a radę niepobożnych oświecasz?
4 Har du menneskeøine, eller ser du således som et menneske ser?
Azaż ty masz oczy cielesne? Albo jako człowiek widzi, ty widzisz?
5 Er dine dager som et menneskes dager, eller dine år som en manns dager? -
Dni twoje, zaż są jako dni człowiecze? a lata twoje jako lata ludzkie?
6 siden du søker efter min misgjerning og leter efter min synd,
Iż się wywiadujesz nieprawości mojej, a o grzechu moim badasz się?
7 enda du vet at jeg ikke er ugudelig, og at det ingen er som redder av din hånd.
Ty wiesz, żem niepobożnie nie poczynał; wszakże nie jest, ktoby mię miał wyrwać z rąk twoich.
8 Dine hender har dannet mig og gjort mig, helt og i alle deler, og nu vil du ødelegge mig!
Ręce twoje wykształtowały mię, i uczyniły mię; a przecię mię zewsząd gubisz.
9 Kom i hu at du har dannet mig som leret, og nu lar du mig atter vende tilbake til støvet!
Pomnij proszę, żeś mię jako glinę ulepił, a w proch mię zaś obrócisz.
10 Helte du mig ikke ut som melk og lot mig størkne som ost?
Izali jako mleko nie zlałeś mię, a jako ser nie utworzyłeś mię?
11 Med hud og kjøtt klædde du mig, og med ben og sener gjennemvevde du mig.
Skórą i ciałem przyoblokłeś mię, a kościami i żyłami pospinałeś mię.
12 Liv og miskunnhet har du gitt mig, og din varetekt har vernet om min ånd.
Żywotem i miłosierdziem darowałeś mię, a opatrzność twoja strzegła ducha mego.
13 Og dette gjemte du i ditt hjerte, jeg vet at dette hadde du i sinne:
A chociażeś to skrył w sercu twojem, wiem jednak, że to jest z woli twojej.
14 Syndet jeg, så vilde du vokte på mig og ikke frikjenne mig for min misgjerning;
Jeźli zgrzeszę, wnet tego postrzeżesz, a dla nieprawości mojej nie przepuścisz mi.
15 var jeg skyldig, da ve mig, men var jeg uskyldig, skulde jeg dog ikke kunne løfte mitt hode, mett av skam og med min elendighet for øie;
Jeźlim bezbożny, biada mi! a choćbym też był sprawiedliwym, nie podniosę głowy mojej, będąc nasycony pohańbieniem, i widząc utrapienie moje,
16 og hevet det sig dog, så vilde du jage efter mig som en løve, og atter vise dig forunderlig mot mig;
Którego przybywa; bo jako lew srogi gonisz mię, a coraz dziwniej się przeciwko mnie stawiasz.
17 du vilde føre nye vidner mot mig og øke din harme mot mig, sende alltid nye hærflokker mot mig.
Odnawiasz świadków twoich przeciwko mnie, a rozmnażasz rozgniewanie twoje na mię; wojska jedne po drugich są przeciwko mnie.
18 Hvorfor lot du mig utgå av mors liv? Jeg skulde ha opgitt ånden, og intet øie skulde ha sett mig;
Przeczżeś mię z żywota wywiódł? Ach, bym był umarł, żeby mię było oko nie widziało!
19 jeg skulde ha vært som om jeg aldri hadde vært til; fra mors liv skulde jeg ha vært båret til graven.
Obym był, jakoby mię nie było! oby mię było zaraz z żywota do grobu zaniesiono!
20 Er ikke mine dager få? - Han holde op! Han la mig være, så jeg kan bli litt glad,
Izaż nie trocha dni moich? Przetoż przestań, a zaniechaj mię, abym się troszeczkę posilił,
21 før jeg går bort for ikke å vende tilbake, bort til mørkets og dødsskyggens land,
Pierwej niż odejdę tam, skąd się nie wrócę, do ziemi ciemności, i do cienia śmierci;
22 et land så mørkt som den sorteste natt, hvor dødsskygge og forvirring råder, og hvor lyset er som den sorteste natt!
Do ziemi ciemnej, jako chmura, i do cienia śmierci, gdzie niemasz przemiany, jedno sama gęsta ciemność.
