Jobs 10
1 Min sjel er lei av mitt liv, jeg vil la min klage ha fritt løp, jeg vil tale i min sjels bitre smerte.
Ik walg nu toch van het leven, En laat dus de vrije loop aan mijn klagen; Ik spreek in de bitterheid van mijn ziel,
2 Jeg vil si til Gud: Fordøm mig ikke, la mig vite hvorfor du strider mot mig!
En zeg tot God: Behandel mij niet als een schuldige; Laat mij weten, waarom Gij tegen mij strijdt!
3 Tykkes det dig godt at du undertrykker, at du forkaster det dine hender med omhu har dannet, og lar ditt lys skinne over ugudeliges råd?
Brengt het U voordeel, dat Gij verdrukt, Dat Gij het werk uwer handen verwerpt, Maar de plannen der bozen begunstigt?
4 Har du menneskeøine, eller ser du således som et menneske ser?
Hebt Gij ogen van vlees, Ziet Gij, zoals mensen dat doen;
5 Er dine dager som et menneskes dager, eller dine år som en manns dager? -
Zijn uw dagen als die van een sterveling, Uw jaren als de levensduur van een mens:
6 siden du søker efter min misgjerning og leter efter min synd,
Dat Gij op zoek zijt naar mijn schuld, En naar mijn zonden blijft vorsen,
7 enda du vet at jeg ikke er ugudelig, og at det ingen er som redder av din hånd.
Ofschoon Gij weet, dat ik niet schuldig ben, En niemand mij uit uw hand kan redden?
8 Dine hender har dannet mig og gjort mig, helt og i alle deler, og nu vil du ødelegge mig!
Uw eigen handen hebben mij gevormd en gewrocht, En nu zoudt Gij me weer gaan vernielen?
9 Kom i hu at du har dannet mig som leret, og nu lar du mig atter vende tilbake til støvet!
Bedenk toch, dat Gij mij als leem hebt gekneed: En Gij voert mij terug naar het stof?
10 Helte du mig ikke ut som melk og lot mig størkne som ost?
Hebt Gij me niet als melk laten vloeien, En als kaas laten stremmen;
11 Med hud og kjøtt klædde du mig, og med ben og sener gjennemvevde du mig.
Mij niet bekleed met huid en met vlees, Met beenderen en spieren samengeweven?
12 Liv og miskunnhet har du gitt mig, og din varetekt har vernet om min ånd.
In uw goedheid hebt Gij mij het leven geschonken Uw zorg heeft mijn adem bewaakt,
13 Og dette gjemte du i ditt hjerte, jeg vet at dette hadde du i sinne:
Maar dit was uw heimelijke toeleg daarbij, Ik weet, dat Gij dit hadt besloten:
14 Syndet jeg, så vilde du vokte på mig og ikke frikjenne mig for min misgjerning;
Als ik zondigde, mij in het oog te houden, En mij mijn misdaad niet te vergeven;
15 var jeg skyldig, da ve mig, men var jeg uskyldig, skulde jeg dog ikke kunne løfte mitt hode, mett av skam og med min elendighet for øie;
Was ik schuldig: Wee mij! En was ik onschuldig, Toch zou ik mijn hoofd niet mogen verheffen, Zat van smaad en gedrenkt met ellende!
16 og hevet det sig dog, så vilde du jage efter mig som en løve, og atter vise dig forunderlig mot mig;
Hief ik het op, Gij zoudt jacht op mij maken, als een luipaard, Mij telkens uw wondere macht laten voelen,
17 du vilde føre nye vidner mot mig og øke din harme mot mig, sende alltid nye hærflokker mot mig.
Uw vijandschap jegens mij weer vernieuwen; Gij zoudt uw toorn op mij nog verdubbelen, Gij riept troepen en legers tegen mij op!
18 Hvorfor lot du mig utgå av mors liv? Jeg skulde ha opgitt ånden, og intet øie skulde ha sett mig;
Waarom hebt Gij mij dan uit de schoot laten komen, Gaf ik de geest niet, eer een oog mij aanschouwde?
19 jeg skulde ha vært som om jeg aldri hadde vært til; fra mors liv skulde jeg ha vært båret til graven.
Dan was ik nu, als had ik nimmer bestaan, En was van de schoot naar het graf gedragen.
20 Er ikke mine dager få? - Han holde op! Han la mig være, så jeg kan bli litt glad,
Ach, mijn levensdagen zijn maar gering, Laat mij met rust, dat ik een weinig vreugde beleef,
21 før jeg går bort for ikke å vende tilbake, bort til mørkets og dødsskyggens land,
Eer ik heenga, vanwaar ik niet terugkom, Naar het land van duisternis en schaduw des doods;
22 et land så mørkt som den sorteste natt, hvor dødsskygge og forvirring råder, og hvor lyset er som den sorteste natt!
Naar het sombere land, waar wanorde heerst, De dag als een stikdonkere nacht!
