2 Samuel 22
1 David kvad denne sang for Herren den dag da Herren hadde utfridd ham av alle hans fienders hånd og av Sauls hånd.
Tinaro’ i Davide am’ Iehovà ty onin-tsabo toy amy andro nandrombaha’ Iehovà aze am-pità’ o rafelahi’e iabio naho am-pità’ i Saoley;
2 Og han sa: Herren er min klippe og min festning og min redder,
le hoe re: Lamilamiko t’Iehovà; ty fitsolohako, naho ty mpandrombak’ ahy.
3 min klippefaste Gud, som jeg setter min lit til, mitt skjold og min frelses horn, min borg og min tilflukt, min frelser; fra vold frelser du mig.
T’i Andrianañahare lamilamiko, Ie ty fipalirako, ty fikalan-defoko, ty tsìfam-pandrombahañe ahy, ty fitalakesañ-aboko, naho ty fiampirako; t’i Mpandrombak’ ahy, Ihe ro mamotsots’ ahy amo hotakotakeo.
4 Jeg påkaller den Høilovede, Herren, og blir frelst fra mine fiender.
Rengèñe, hoe ty koiko, t’Iehovà, fa hinaha’e amo rafelahikoo.
5 Dødens bølger omspente mig, fordervelsens strømmer forferdet mig.
Nandipotse ahy o onjan-kavilasio, nañoridañe ahy ty fisorotombaha’ i Beliale.
Mivandibanditse amako o vahoran-tsikeokeokeo; miatreatre ahy o fandrim-pihomahañeo. (Sheol h7585)
7 I min trengsel påkalte jeg Herren, og jeg ropte til min Gud; han hørte fra sitt tempel min røst, og mitt skrik kom for hans ører.
Ie niampoheke le nikanjy Iehovà, eka, kinanjiko t’i Andrianañahareko; le jinanji’e an-kivoho’e ao ty feoko, vaho nimoake amo ravembia’eo ty fitoreoko.
8 Da rystet og bevet jorden, himmelens grunnvoller skalv, og de rystet; for hans vrede var optendt.
Nanginikinike naho niozoñozoñe ty tane toy niezeñezeñe o fahan-dikerañeo; nañondrañe ty amy haviñera’ey.
9 Det steg røk op av hans nese, og fortærende ild fra hans munn; glør brente ut av ham.
Nionjoñe boak’ am-piantsona’e ty hatoeñe; afo nahaforototo ty hirik’ am-palie’e ao; foroha mirekake ty boak’ ama’e.
10 Og han bøide himmelen og steg ned, og det var mørke under hans føtter.
Nampivokoke o likerañeo re vaho nizotso; ieñe nimoromoroñe ty ambane fandia’eo.
11 Og han fór på kjeruber og fløi, og han lot sig se på vindens vinger.
Nijoñe ambone kerobe eo re le nitiliñe, nitalakeseñe ambone’ o elan-tiokeo.
12 Og han gjorde mørke til skjul rundt omkring sig, vannmasser, tykke skyer.
Nampiarikatohe’e ama’e ty ieñe manahake t’ie kibohotse, rano mainte naho rahoñe migobo’ i likerañey.
13 Frem av glansen foran ham brente gloende kull.
Ty fireandrea’ i fiatrefa’ey ty nahaviañañe vaen’ afo.
14 Herren tordnet fra himmelen, den Høieste lot sin røst høre.
Nangotroke boak’ andikerañe ao t’Iehovà, tinolo’ i Andindimoneñey fiarañanañañe.
15 Og han utsendte piler og spredte dem omkring - lyn og forvirret dem.
Nañiririña’e ana-pale, hampibaibay; helatse, hampitsobore iareo.
16 Da kom havets strømmer til syne; jordens grunnvoller blev avdekket ved Herrens trusel, for hans neses åndepust.
Niboak’ amy zao o goledon-driakeo, piniopioke o faha’ ty tane toio ami’ty fañendaha’ Iehovà, amy fikofò’ o fiantsoña’eoy.
17 Han rakte sin hånd ut fra det høie, han grep mig; han drog mig op av store vann.
Nahiti’e boak’ an-dikerañe ao ty fità’e, rinambe’e iraho, tinari’e boak’ añ’antara bey ao;
18 Han fridde mig ut fra min sterke fiende, fra mine avindsmenn; for de var mig for mektige.
Rinomba’e amo rafelahiko maozatseo, amo malaiñ’ahio, amy t’ie nifatratse te amako.
19 De overfalt mig på min motgangs dag; men Herren blev min støtte.
Niatreatre ahy iereo añ’andron-kankàñe; fe nirampiako t’Iehovà.
20 Og han førte mig ut i fritt rum; han frelste mig, for han hadde behag i mig.
Nasese’e mb’an-toetse mangadagadamb’eo rinomba’e iraho amy te mahafale aze.
21 Herren gjengjeldte mig efter min rettferdighet, han betalte mig efter mine henders renhet.
Tinambe’ Iehovà ty havañonako, ty falion-tañako ty nanolora’e ahy.
22 For jeg tok vare på Herrens veier og vek ikke i ondskap fra min Gud;
Toe nifaharako o lala’ Iehovào, vaho tsy nitsile an-kelok’ aman’ Añahareko.
23 for alle hans lover hadde jeg for øie, og fra hans bud vek jeg ikke,
Tañatrefako eo iaby o fepè’eo, le tsy nisitaheko o fañè’eo.
24 og jeg var ulastelig for ham og voktet mig vel for min synd.
Nigahiñe añatrefa’e eo iraho, vaho nilie-batañe tsy handilatse.
25 Og Herren gjengjeldte mig efter min rettferdighet, efter min renhet for hans øine.
Aa le tinambe’ Iehovà i havantañakoy, ty haliovako am-pihaino’eo.
26 Mot den fromme viser du dig from, mot den rettvise stridsmann viser du dig rettvis,
O mpitretrèo ro tretreze’o, vañon-dRehe amo vañoñeo.
27 mot den rene viser du dig ren, mot den forvendte viser du dig vrang.
Amo malio arofoo irehe ro ki’e, fe o mengokeo ro helofe’o.
28 Elendige folk frelser du, men dine øine er mot de overmodige; dem fornedrer du.
Rombahe’o o mpisotrio; fe amo mpitrotroabokeo o fihaino’oo, hamotsaha’o.
29 For du er mitt lys, Herre, og Herren opklarer mitt mørke.
Ihe ro failoko, ry Iehovà; hazavae’ Iehovà o faiekoo.
30 For ved dig stormer jeg løs på fiendeskarer, ved min Gud springer jeg over murer.
Ihe ty nañoridañako ty firimboñañe, i Andrianañaharekoy ty nanganihako kijoly.
31 Gud, hans vei er fullkommen; Herrens ord er rent, han er et skjold for alle dem som setter sin lit til ham.
I Andrianañahare: vantañe i lala’ey; niventeseñe ty Tsara’ Iehovà; fikalan-defoñe re amy ze hene mitsolok’ ama’e.
32 For hvem er Gud foruten Herren, og hvem er en klippe foruten vår Gud?
Fa ia t’i Andrianañahare naho tsy Iehovà? vaho ia ty Lamilamy naho tsy i Andrianañaharentikañe?
33 Gud, han er mitt sterke vern og leder den ulastelige på hans vei.
T’i Andrianañaharem-pipalirako fatratse; i mampavantañe i liakoiy;
34 Han gir ham føtter likesom hindene og stiller mig på mine høider.
Ie manao o tombokoo ho tombom-panaloke, vaho mamotrak’ ahy an-kaboañe eo.
35 Han oplærer mine hender til krig, så mine armer spenner kobberbuen.
Ie mañòke o tañakoo hialy, hampibitsohan-tañako ty fale torisìke.
36 Og du gir mig din frelse til skjold, og din mildhet gjør mig stor.
Fa natolo’o ahy ka ty fikalan-defom-pandrombahañe; vaho nampitoabotse ahy o fañisoha’oo.
37 Du gjør rummet vidt for mine skritt under mig, og mine ankler vakler ikke.
Nampangadagadañe’o ty liako; tsy hititititike o ongokoo.
38 Jeg vil forfølge mine fiender og ødelegge dem, og jeg vender ikke tilbake før jeg har gjort ende på dem.
Fa hinorìdako o rafelahikoo, vaho narotsako; tsy nimpoly iraho ampara’ te finongoko.
39 Jeg gjør ende på dem og knuser dem, så de ikke kan reise sig; de faller under mine føtter.
Nagedrako iereo vaho trinabotraboko tsy hitroatse; nikorovok’ ambane tomboko eo.
40 Og du omgjorder mig med kraft til krig, du bøier mine motstandere under mig.
Fa nampidiañe’o haozarañe amy hotakotakey iraho; fa nampiambanè’o amako o nitroatse amakoo.
41 Og mine fiender lar du vende mig ryggen, mine avindsmenn utrydder jeg.
Natolo’o ahy ka ty hàto’ o rafelahikoo, haitoako amako o malaiñ’ ahio.
42 De ser sig om, men der er ingen frelser - efter Herren, men han svarer dem ikke.
Nipay iereo, fe tsy amam-pandrombake; amy Iehovà, f’ie tsy nanoiñe.
43 Og jeg knuser dem som jordens støv; jeg sønderknuser dem, tramper dem ned som søle på gatene.
Aa le dinemodemoko ho pilipito’e iereo manahake ty debo’ ty tane toy, linialiako hoe fotak’ an-dalañe eo, toe linialiako ambane.
44 Og du redder mig fra mitt folks kamper, du bevarer mig til å være hode for hedninger; folkeferd som jeg ikke kjenner, tjener mig.
Ie rinomba’o am-pikitrohan-drati’ ondatikoo; nambena’o ho mpiaolo’ o kilakila’ ondatio; mitoroñe ahy ondaty tsy nahafohiñe ahio.
45 Fremmede kryper for mig; bare de hører om mig, blir de mig lydige.
Mifimpìñe aoloko eo o anan-drenetaneo; ie vaho mahajanjiñe ahy, le mivohotse.
46 Fremmede visner bort og går bevende ut av sine borger.
Mitsilofìñe o anan’ ambahinio, ie minevenevetse boak’ am-piampira’eo.
47 Herren lever, og priset er min klippe, og ophøiet er min frelses klippefaste Gud,
Veloñe t’Iehovà; andriañeñe i Lamilamikoy; onjoneñe t’i Andrianañahare, lamilamim-pandrombahako.
48 den Gud som gir mig hevn og legger folkeferd under mig,
I Andrianañahare ro mpamale-fate ho ahy, mamotsake ondatio ho ambaneko.
49 og som fører mig ut fra mine fiender; over mine motstandere ophøier du mig, fra voldsmannen redder du mig.
I mamotsotse ahy amo rafelahikooy; eka onjone’o ambone’ o mitroatse amakoo; haha’o ami’ty ‘ndaty mitrotrofiake.
50 Derfor vil jeg prise dig, Herre, blandt hedningene og lovsynge ditt navn.
Aa le hañandriañe Azo iraho, ry Iehovà, amo kilakila’ ondatio, vaho ho bangoeko an-tsabo ty tahina’o.
51 Han gjør frelsen stor for sin konge, og han gjør miskunnhet mot sin salvede, mot David og mot hans ætt til evig tid.
Hafatraram-pipaliram- pandrombahan-dRe amy mpanjaka’ey; ferenaiña’e i noriza’ey, i Davide naho i tiri’ey, nainai’e kitro añ’afe’e
