1 Tessalonikerne 4
1 For øvrig altså, brødre, ber og formaner vi eder i den Herre Jesus at likesom I har lært av oss hvorledes I bør vandre og tekkes Gud, således som I også gjør, så må I enn mere gjøre fremgang deri.
ഹേ ഭ്രാതരഃ, യുഷ്മാഭിഃ കീദൃഗ് ആചരിതവ്യം ഈശ്വരായ രോചിതവ്യഞ്ച തദധ്യസ്മത്തോ യാ ശിക്ഷാ ലബ്ധാ തദനുസാരാത് പുനരതിശയം യത്നഃ ക്രിയതാമിതി വയം പ്രഭുയീശുനാ യുഷ്മാൻ വിനീയാദിശാമഃ|
2 I vet jo hvilke bud vi gav eder ved den Herre Jesus.
യതോ വയം പ്രഭുയീശുനാ കീദൃശീരാജ്ഞാ യുഷ്മാസു സമർപിതവന്തസ്തദ് യൂയം ജാനീഥ|
3 For dette er Guds vilje, eders helliggjørelse: at I avholder eder fra hor;
ഈശ്വരസ്യായമ് അഭിലാഷോ യദ് യുഷ്മാകം പവിത്രതാ ഭവേത്, യൂയം വ്യഭിചാരാദ് ദൂരേ തിഷ്ഠത|
4 at hver av eder vet å vinne sig sin egen make, i helligelse og ære,
യുഷ്മാകമ് ഏകൈകോ ജനഃ സ്വകീയം പ്രാണാധാരം പവിത്രം മാന്യഞ്ച രക്ഷതു,
5 ikke i lystens brynde, som hedningene, som ikke kjenner Gud;
യേ ച ഭിന്നജാതീയാ ലോകാ ഈശ്വരം ന ജാനന്തി ത ഇവ തത് കാമാഭിലാഷസ്യാധീനം ന കരോതു|
6 at ingen skal gjøre sin bror urett og uskjell i det han har å gjøre med ham; for Herren er hevner over alt dette, således som vi også forut har sagt og vidnet for eder.
ഏതസ്മിൻ വിഷയേ കോഽപ്യത്യാചാരീ ഭൂത്വാ സ്വഭ്രാതരം ന വഞ്ചയതു യതോഽസ്മാഭിഃ പൂർവ്വം യഥോക്തം പ്രമാണീകൃതഞ്ച തഥൈവ പ്രഭുരേതാദൃശാനാം കർമ്മണാം സമുചിതം ഫലം ദാസ്യതി|
7 For Gud kalte oss ikke til urenhet, men til helliggjørelse.
യസ്മാദ് ഈശ്വരോഽസ്മാൻ അശുചിതായൈ നാഹൂതവാൻ കിന്തു പവിത്രത്വായൈവാഹൂതവാൻ|
8 Den altså som ringeakter dette, han ringeakter ikke et menneske, men Gud, som også gir sin Hellige Ånd i eder.
അതോ ഹേതോ ര്യഃ കശ്ചിദ് വാക്യമേതന്ന ഗൃഹ്ലാതി സ മനുഷ്യമ് അവജാനാതീതി നഹി യേന സ്വകീയാത്മാ യുഷ്മദന്തരേ സമർപിതസ്തമ് ഈശ്വരമ് ഏവാവജാനാതി|
9 Men om broderkjærligheten trenger I ikke til at nogen skriver til eder; for I er selv lært av Gud til å elske hverandre;
ഭ്രാതൃഷു പ്രേമകരണമധി യുഷ്മാൻ പ്രതി മമ ലിഖനം നിഷ്പ്രയോജനം യതോ യൂയം പരസ്പരം പ്രേമകരണായേശ്വരശിക്ഷിതാ ലോകാ ആധ്വേ|
10 I gjør det jo også mot alle brødrene i hele Makedonia. Dog formaner vi eder, brødre, at I enn mere gjør fremgang deri,
കൃത്സ്നേ മാകിദനിയാദേശേ ച യാവന്തോ ഭ്രാതരഃ സന്തി താൻ സർവ്വാൻ പ്രതി യുഷ്മാഭിസ്തത് പ്രേമ പ്രകാശ്യതേ തഥാപി ഹേ ഭ്രാതരഃ, വയം യുഷ്മാൻ വിനയാമഹേ യൂയം പുന ർബഹുതരം പ്രേമ പ്രകാശയത|
11 og at I setter eders ære i å leve stille og ta vare på eders egne ting og arbeide med eders hender, så som vi bød eder,
അപരം യേ ബഹിഃസ്ഥിതാസ്തേഷാം ദൃഷ്ടിഗോചരേ യുഷ്മാകമ് ആചരണം യത് മനോരമ്യം ഭവേത് കസ്യാപി വസ്തുനശ്ചാഭാവോ യുഷ്മാകം യന്ന ഭവേത്,
12 forat I kan omgåes sømmelig med dem som er utenfor, og ikke trenge til nogen.
ഏതദർഥം യൂയമ് അസ്മത്തോ യാദൃശമ് ആദേശം പ്രാപ്തവന്തസ്താദൃശം നിർവിരോധാചാരം കർത്തും സ്വസ്വകർമ്മണി മനാംമി നിധാതും നിജകരൈശ്ച കാര്യ്യം സാധയിതും യതധ്വം|
13 Men vi vil ikke, brødre, at I skal være uvitende om de hensovede, forat I ikke skal sørge således som de andre, som ikke har håp.
ഹേ ഭ്രാതരഃ നിരാശാ അന്യേ ലോകാ ഇവ യൂയം യന്ന ശോചേധ്വം തദർഥം മഹാനിദ്രാഗതാൻ ലോകാനധി യുഷ്മാകമ് അജ്ഞാനതാ മയാ നാഭിലഷ്യതേ|
14 For så sant Vi tror at Jesus døde og stod op, så skal og Gud ved Jesus føre de hensovede sammen med ham.
യീശു ർമൃതവാൻ പുനരുഥിതവാംശ്ചേതി യദി വയം വിശ്വാസമസ്തർഹി യീശുമ് ആശ്രിതാൻ മഹാനിദ്രാപ്രാപ്താൻ ലോകാനപീശ്വരോഽവശ്യം തേന സാർദ്ധമ് ആനേഷ്യതി|
15 For dette sier vi eder med et ord av Herren at vi som lever, som blir tilbake inntil Herren kommer, skal ingenlunde komme i forveien for de hensovede;
യതോഽഹം പ്രഭോ ർവാക്യേന യുഷ്മാൻ ഇദം ജ്ഞാപയാമി; അസ്മാകം മധ്യേ യേ ജനാഃ പ്രഭോരാഗമനം യാവത് ജീവന്തോഽവശേക്ഷ്യന്തേ തേ മഹാനിദ്രിതാനാമ് അഗ്രഗാമിനോന ന ഭവിഷ്യന്തി;
16 for Herren selv skal komme ned fra himmelen med et bydende rop, med overengels røst og med Guds basun, og de døde i Kristus skal først opstå;
യതഃ പ്രഭുഃ സിംഹനാദേന പ്രധാനസ്വർഗദൂതസ്യോച്ചൈഃ ശബ്ദേനേശ്വരീയതൂരീവാദ്യേന ച സ്വയം സ്വർഗാദ് അവരോക്ഷ്യതി തേന ഖ്രീഷ്ടാശ്രിതാ മൃതലോകാഃ പ്രഥമമ് ഉത്ഥാസ്യാന്തി|
17 derefter skal vi som lever, som blir tilbake, sammen med dem rykkes i skyer op i luften for å møte Herren, og så skal vi alltid være med Herren.
അപരമ് അസ്മാകം മധ്യേ യേ ജീവന്തോഽവശേക്ഷ്യന്തേ ത ആകാശേ പ്രഭോഃ സാക്ഷാത്കരണാർഥം തൈഃ സാർദ്ധം മേഘവാഹനേന ഹരിഷ്യന്തേ; ഇത്ഥഞ്ച വയം സർവ്വദാ പ്രഭുനാ സാർദ്ധം സ്ഥാസ്യാമഃ|
18 Trøst da hverandre med disse ord!
അതോ യൂയമ് ഏതാഭിഃ കഥാഭിഃ പരസ്പരം സാന്ത്വയത|
