< मत्ती 14 >
1 त्यस समयमा शासक हेरोदले येशूको बारेमा समाचार सुने ।
ज़ेइस हेरोदेस ज़ै मुलखेरे च़ेवरोवं हिस्से पुड़ हकोमत केरतो थियो, तैनी यीशुएरे बारे मां शुनू।
2 उनले आफ्ना नोकरहरूलाई भने, “यिनी बप्तिस्मा-दिने यूहन्ना हुन् जो मरेकाहरूबाट फेरि जीवित भएका छन् । त्यसकारण, यी शक्तिहरूले उनमा काम गरिरहेका छन् ।”
तैनी अपने नौकरन सेइं ज़ोवं, “ए यूहन्ना आए ज़ै बपतिस्मो देनेबालोए, ए मुड़दन मरां ज़ींतो भोरोए, एल्हेरेलेइ तै चमत्कार हिराते।”
3 किनकि हेरोदले आफ्ना भाइ फिलिपकी पत्नी हेरोदियासको कारण यूहन्नालाई समाती उनलाई बाँधेर झ्यालखानामा हालेका थिए ।
किजोकि हेरोदेसे अपने ढ्लाए फिलिप्पुसेरी कुआन्श हेरोदियासेरी वजाई सेइं यूहन्ना ट्लेइतां बन्धोवरो ते कैदखाने मां छ़डोरो थियो।
4 किनकि यूहन्नाले तिनलाई भनेका थिए, “तिनलाई आफ्नी पत्नीको रूपमा राख्नु तपाईंको निम्ति उचित छैन ।”
किजोकि यूहन्ना हेरोदेस सेइं ज़ोरू थियूं, कि ए रखनी तेरे लेइ जेइज़ नईं।
5 हेरोदले उनलाई मार्न सक्थे, तर उनी मानिसहरूसँग डराए, किनभने मानिसहरूले यूहन्नालाई अगमवक्ता मान्थे ।
ते हेरोदेस तैस कत्ल केरनो चातो थियो, पन लोकन करां डरतो थियो, किजोकि लोक तैस नबी मन्ते थिये।
6 तर जब हेरोदको जन्म दिन आयो, हेरोदियासकी छोरीले मानिसहरूका माझमा नाचिन् र हेरोदलाई प्रसन्न बनाइन् ।
पन ज़ैखन हेरोदेसेरी ज़र्म दिहैड़ी आई, त हेरोदियासेरे कुइयां मेहमाना केरे सामने नेच़तां हेरोदेस खुश कियोरो थियो।
7 त्यसको प्रतिक्रियामा तिनलाई जे मागे पनि दिनेछु भनेर हेरोदले वाचा गर्दै शपथ खाए ।
एल्हेरेलेइ तैनी वादो कियोरो थियो, “कि ज़ैन किछ तू मग्गेली, अवं तीं तैन्ने देलो।”
8 आफ्नी आमाले सिकाएपछि तिनले भनिन्, “मलाई यहाँ एउटा थालमा बप्तिस्मा-दिने यूहन्नाको शिर दिनुहोस् ।”
तैसां अपने अम्मारे शिखालने पुड़ ज़ोवं, “मींजेई यूहन्ना बपतिस्मो देनेबालेरी क्रोड़ी थाले मां मग।”
9 राजा तिनको बिन्तीबाट निकै निराश भए, तर उनको आफ्नो शपथको कारण र उनीसँग रात्री भोजमा सामेल भएका सबै मानिसको कारणले गर्दा राजाले यस्तै होस् भनेर आज्ञा दिए ।
राज़े बड़ो अफ़सोस भोव, पन अपने मेहमाना केरे सामने ते कसम खानेरी वजाई सेइं हुक्म दित्तो कि देथ।
10 हेरोदले मानिसहरू पठाए र झ्यालखानामा यूहन्नाको शिर काटिदिए ।
ते तैनी कैदखाने मां लोक भेज़तां यूहन्नारी क्रोड़ी कटाई।
11 अनि उनको शिर थालमा राखेर ल्याइयो र त्यस ठिटीलाई दिइयो र तिनले त्यो आफ्नी आमाकहाँ लगिन् ।
ते तैसेरी क्रोड़ी थाले मां रेखतां कुइये कां दित्ती, ते तै अपनि अम्मा कां घिन्तां जेई।
12 अनि उनका चेलाहरू आई उनको शवलाई लगेर गाडे । त्यसपछि तिनीहरू गए, र येशूलाई बताइदिए ।
तैखन तैसेरे चेले आए, ते तैनेईं तैसेरी लाश नेइतां देबतां छ़डी ते गेइतां यीशुए पतो दित्तो।
13 जब येशूले यो कुरा सुन्नुभयो, उहाँले त्यस ठाउँलाई छोडेर डुङ्गाबाट एकान्त स्थानमा जानुभयो । जब भिडहरूले यो कुरा सुने, तिनीहरूले उहाँलाई सहरहरूबाट पैदलै पछ्याए ।
ज़ैखन यीशुए एन शुनू, त तै किश्तरे ज़िरिये अकेन्ती ठारी जो च़लो जेव, ते लोक एन शुन्तां नगर नगरेरे पैदल तैस पत्ती च़ले जे।
14 त्यसपछि येशू तिनीहरूको अगाडि आउनुभयो र उहाँले ठुलो भिड देख्नुभयो । उहाँ तिनीहरूप्रति दयाले भरिनुभयो र तिनीहरूका बिचमा भएका बिमारीहरूलाई निको पार्नुभयो ।
ज़ैखन यीशु किश्ती मरां ओस्सो त तैनी बड़े लोक पतोरां एइते लाए, ते तैस तैन पुड़ बड़ो तरस अव, ते तैनी तैन केरे बिमार लोक बज़्झ़ाए।
15 जब साँझ पर्यो, चेलाहरू उहाँकहाँ आएर भने, “यो त एउटा उजाड-स्थान हो र दिन बितिसक्यो । भिडलाई बिदा गरिदिनुहोस्, ताकि तिनीहरू गाउँहरूमा जान सकून् र आ-आफ्ना निम्ति खानेकुराहरू किन्न सकून् ।”
ज़ैखन ड्लोझ़ भोइ, त यीशुएरे चेलेईं तैस कां एइतां ज़ोवं, “ई सुनसान ठार आए, त च़िर भी बड़ू भोरू आए। ते एन लोकन भेज़ी छ़ड ते कोस्कोई ड्लोंव्वन मां गेइतां किछ खाने जो घिन्न।”
16 तर येशूले उनीहरूलाई भन्नुभयो, “यिनीहरूलाई टाढा जान आवश्यक छैन । यिनीहरूलाई तिमीहरूले केही खान देओ ।”
यीशुए तैन सेइं ज़ोवं, “एना भेज़ने ज़रूरी नईं! तुस्से एन किछ खाने जो देथ।”
17 उनीहरूले उहाँलाई भने, “हामीसँग यहाँ जम्मा पाँचवटा रोटी र दुईवटा माछा मात्र छन् ।”
चेलेईं तैस सेइं ज़ोवं, “इड़ी असन कां पंच़ रोट्टी ते दूई मेछ़ली केरे अलावा होरू किछ नईं।”
18 येशूले भन्नुभयो, “ती मकहाँ ल्याओ ।”
तैनी ज़ोवं, “तैन इरां मीं कां आनां।”
19 अनि येशूले भिडलाई चौरमा बस्नको लागि आदेश दिनुभयो । उहाँले पाँचवटा रोटी र दुईवटा माछा लिनुभयो । माथि स्वर्गमा हेर्दै उहाँले धन्यवाद दिनुभयो र रोटीलाई भाँच्नुभयो अनि चेलाहरूलाई ती दिनुभयो । चेलाहरूले ती भिडहरूलाई दिए ।
तैखन यीशुए लोकन घासे पुड़ उन्ढे बिशनेरे लेइ ज़ोवं, ते पंच़ रोट्टी ते दूई मेछ़ली हथ्थे मां रेख्खी, ते अम्बरेरे पासे तेकतां शुक्र कियूं, ते रोट्टी ट्लोड़ी-ट्लोड़ी अपने चेलन कां दित्ती, ते चेलेईं तैन लोकन दित्ती।
20 तिनीहरू सबैले खाए र टन्न भए । त्यसपछि उनीहरूले खानाका बाँकी भएका टुक्राहरू बाह्र टोकरीभरि बटुले ।
ते सारे मैन्हु खेइतां रेज़्ज़ी जे। तैल्ला पत्ती, यीशुएरे चेलेईं बच़ोरे टुक्ड़न सेइं 12 टोकरी भेरि।
21 त्यहाँ खाएकाहरूमध्ये महिला र बालबालिकाहरूबाहेक झन्डै पाँच हजार मानिस थिए ।
रोट्टी खानेबाले लोकां केरि तैधात कुआन्शां ते बच्चां केरे अलावा कोई 5000 मड़द थिये।
22 उहाँले आफ्ना चेलाहरूलाई तुरुन्तै डुङ्गामा चढेर उहाँभन्दा अगि अर्को पट्टि जान लगाउनुभयो, जब कि भिडलाई चाहिँ उहाँ आफैँले बिदा गर्न चाहनुभयो ।
तैल्ला पत्ती, यीशुए अपने चेलन हुक्म दित्तो कि, तुस किश्ती मां च़ेढ़तां मीं केरां पेइले समुन्दरेरे उस पार जो गाथ ते अवं एन लोकन वापस भेज़तां एइताईं।
23 उहाँले भिडलाई पठाइसक्नुपछि उहाँ आफैँ डाँडामा प्रार्थना गर्न जानुभयो । जब पूर्ण रूपमा साँझ भयो, उहाँ त्यहाँ एकलै हुनुहुथ्यो ।
लोकन भेज़नेरे पत्ती, यीशु तैट्ठां निस्तां नेड़े एक्की पहैड़ी पुड़ प्रार्थना केरनेरे लेइ जेव। ते ड्लोझ़ी तै अकैल्लो थियो।
24 तर त्यस बेला डुङ्गा भने समुद्रको बिचमा थियो, बतास विपरीत दिशाबाट आएको कारण छालले त्यो अनियन्त्रित भयो ।
तैखन किश्ती बन्ने करां दूर पुज़ोरी थी, किजोकि एग्रोवरां बड़ी तेज़ हवा च़लोरी थी।
25 बिहान तिन बजेतिर येशू समुद्रमा हिँड्दै तिनीहरूका नजिक जानुभयो ।
ते लगभग झ़ेज़्झ़ेरे च़ेव्रे बज़ेई ज़ैखन हेजू आंधरू थियूं, यीशु समुन्दरेरे पैनी पुड़ च़ेलतां अपने चेलन कां अव।
26 जब चेलाहरूले उहाँलाई समुद्रमाथि हिँडिरहनुभएको देखे, तिनीहरू भयभीत भए र भने, “यो त भूत हो” र तिनीहरू डरले चिच्च्याउन थाले ।
ज़ैखन चेलेईं यीशु समुन्दरे पुड़ च़लतो लाव त तैना डेरि जे, तैनेईं बुझ़ू, “ए भूत ओरोए,” ते डेरतां चिन्डां लग्गे मारने।
27 तर येशू तिनीहरूसँग बोल्नुभयो र भन्नुभयो, “ढाडस गर! मै हुँ! नडराओ ।”
यीशुए तैखने तैन सेइं रोड़ेच़ारे गल्लां की ते ज़ोवं, “हिम्मत रख्खा डरा नन्ना, अवं आईं।”
28 पत्रुसले उहाँलाई जवाफ दिए र भने, “प्रभु, तपाईं नै हुनुहुन्छ भने, मलाई पानीमा आउनलाई आदेश दिनुहोस् ।”
पतरसे तैस जुवाब दित्तो, “हे प्रभु अगर तू आस, त मीं भी हुक्म दे ते अवं भी पैनी पुड़ च़लतो तीं कां एज्जी।”
29 येशूले भन्नुभयो, “आऊ ।” त्यसैले, पत्रुस डुङ्गाबाट बाहिर आए र येशूकहाँ जान पानीमा हिँडे ।
तैनी ज़ोवं, “एई!” तैखन पतरस किश्ती मरां ओस्तां यीशु कां गानेरे लेइ पैनी पुड़ मेइं च़लने लगो।
30 तर जब पत्रुसले बतासलाई देखे, उनी डराए । जब उनी डुब्न थाले, उनले चिच्च्याउँदै भने, “प्रभु, मलाई बचाउनुहोस्!”
पन तेज़ हावी सेइं छ़ेल्ली च़लने लेग्गी ते तै डेरि जेव, ते डुबने लगो तैखन तैनी चिन्डां मैरतां ज़ोवं, “हे प्रभु मीं बच़ा।”
31 येशूले तुरुन्तै आफ्नो हात फैलाउनुभयो; पत्रुसलाई समात्नुभयो र उनलाई भन्नुभयो, “ए अल्पविश्वासी! तिमीले किन शङ्का गर्यौ?”
यीशुए लूशी अपने हथ्थे सेइं झफ देइतां पतरस ट्लातो, ते तैस सेइं ज़ोवं, “हे घट भरोसे बाला तीं किजो शक की?”
32 त्यसपछि जब येशू र पत्रुस डुङ्गामा जानुभयो, तब बतास रोकियो ।
ज़ैखन तैना किश्ती मां बिश्शे ते हवां रुकी जेई।
33 त्यसपछि डुङ्गामा रहेका चेलाहरूले येशूको आराधना गरे र भने, “साँच्चै तपाईं परमेश्वरका पुत्र हुनुहुन्छ ।”
तैखन ज़ैना किश्ती मां बिश्शोरे थिये, त तैनेईं तैस कां मथ्थो टेको ते ज़ोने लग्गे, “तू सच़्च़े परमेशरेरू मट्ठूस।”
34 जब उहाँहरूले समुद्र पार गर्नुभयो, उहाँहरू गनेसरेतको भूमिमा आइपुग्नुभयो ।
ज़ैखन तैना गलील समुन्दर पार केरतां गन्नेसरत नंव्वेरे जगाई पुड़ पुज़्ज़े।
35 जब त्यस ठाउँका मानिसहरूले येशूलाई चिने, तिनीहरूले वरपरका सबै क्षेत्रमा त्यो समाचार फैलाए र तिनीहरूले बिरामी भएकाहरू सबैलाई उहाँकहाँ ल्याए ।
त तैट्ठेरे लोकेईं यीशु पिशानो ते आसेपासेरे इलाके मां खबर दित्ती, ते सारे बिमार तैस कां आने।
36 तिनीहरूले उहाँको कपडाको एउटा छेउ मात्र छुन पाऊँ भनी उहाँलाई बिन्ती गरे, र जतिले छोए सबै जना निको भए ।
ते तैनेईं यीशु सेइं मिन्त केरते थिये कि, तैन तैसेरे लिगड़न सेइं हुरने दे। ते ज़ेत्रेइं तैसेरे लिगड़न सेइं हथ लाव तैना सब बेज़्झ़ोए।