ယောဘ 6
But Job answered and said,
2 ၂ ငါဝမ်းနည်းခြင်းအကြောင်းကို သေချာစွာ ချိန်တွယ်ပါစေ။ ငါခံရသောဒုက္ခများကိုလည်း ချိန်ခွင်၌ စုထားပါစေ။
Oh that one would indeed weigh the wrath that is upon me, and take up my griefs in a balance together!
And verily they would be heavier than the sand by the seashore: but, as it seems, my words are vain.
4 ၄ အနန္တတန်ခိုးရှင်ပစ်တော်မူသော မြှားတို့သည် ငါ၌စွဲ၍၊ အဆိပ်အတောက်ဖြင့် ငါ့ဝိညာဉ်ကိုမွန်းစေ၏။ ဘုရားသခင်ပြတော်မူသော ကြောက်မက်ဘွယ်အရာတို့သည် ငါ့ရှေ့မှာ စီလျက်ရှိကြ၏။
For the arrows of the Lord are in my body, whose violence drinks up my blood: whenever I am going to speak, they pierce me.
What then? will the wild ass bray for nothing, if he is not seeking food? or again, will the ox low at the manger, when he has a fodder?
Shall bread be eaten without salt? or again, is there taste in empty words?
For my wrath can’t cease; for I perceive my food as the smell of a lion [to be] loathsome.
For oh that he would grant [my desire], and my petition might come, and the Lord would grant my hope!
9 ၉ တောင့်တသောအရာဟူမူကား၊ ဘုရားသခင်သည် ငါ့ကိုဖျက်ဆီးတော်မူပါစေ။ လက်တော်ကိုဆန့်၍ ငါ့ကိုဆုံးစေတော်မူပါစေ။
Let the Lord begin and wound me, but let him not utterly destroy me.
10 ၁၀ ထိုသို့ဖြစ်လျှင်ငါသည် သက်သာရ၏။ ငြိုငြင်သော်လည်း သည်းခံမည်။ ငါ့ကိုနှမြောတော်မမူပါစေနှင့်။ သန့်ရှင်တော်မူသောသူ၏စကားကို ငါမငြင်းမဆန်ပြီ။
Let the grave be my city, upon the walls of which I have leaped: I will not shrink from it; for I have not denied the holy words of my God.
11 ၁၁ ငါမြော်လင့်စရာအခွင့်ရှိရမည်အကြောင်း၊ ငါ့ခွန်အားကားအဘယ်သို့နည်း။ ငါသည်ကိုယ်အသက်ကို စောင့်ရမည်အကြောင်း၊ နောက်ဆုံးခံရသော အကျိုးကား အဘယ်သို့နည်း။
For what is my strength, that I continue? what is my time, that my soul endures?
Is my strength the strength of stones? or is my flesh of brass?
Or have I not trusted in him? but help is [far] from me.
14 ၁၄ ဆင်းရဲခြင်းသို့ရောက်သောသူ၏ အဆွေခင်ပွန်းသည် သနားအပ်၏။ မသနားလျှင် အနန္တတန်ခိုးရှင်ကို ကြောက်ရွံ့သောသဘောနှင့် ကင်းလွတ်၏။
Mercy has rejected me; and the visitation of the Lord has disregarded me.
15 ၁၅ ငါ့ညီအစ်ကိုတို့သည် ချောင်းရေကဲ့သို့ လှည့်စား၍၊ ချိုင့်၌စီးသောရေကဲ့သို့ရွေ့သွား ကွယ်ပျောက် တတ်ကြ၏။
My nearest relations have not regarded me; they have passed me by like a failing brook, or like a wave.
They who used to reverence me, now have come against me like snow or congealed ice.
When it has melted at the approach of heat, it is not known what it was.
Thus I also have been deserted of all; and I am ruined, and become an outcast.
19 ၁၉ တေမန်အမျိုးသားအစုအဝေးတို့သည် ရှာကြ၏။ ရှေဘပြည်မှ ခရီးသွားသောသူအစုအဝေးတို့သည် မြော်လင့်လျက် လာကြ၏။
Behold the ways of the Thaemanites, you that mark the paths of the Sabaeans.
They too that trust in cities and riches shall come to shame.
But you also have come to me without pity; so that beholding my wound you are afraid.
What? have I made any demand of you? or do I ask for strength from you,
to deliver me from enemies, or to rescue me from the hand of the mighty ones?
Teach you me, and I will be silent: if in anything I have erred, tell me.
But as it seems, the words of a true man are vain, because I do not ask strength of you.
26 ၂၆ ငါစကားပြောရုံကာမျှကို အပြစ်တင်မည်ကြံစည်ကြသလော။ မြော်လင့်စရာမရှိသောသူ ပြောသော စကားသည် လေသက်သက်ဖြစ်၏။
Neither will your reproof cause me to cease my words, for neither will I endure the sound of your speech.
Even because you attack the fatherless, and insult your friend.
But now, having looked upon your countenances, I will not lie.
Sit down now, and let there not be unrighteousness; and unite again with the just.
For there is no injustice in my tongue; and does not my throat meditate understanding?
