ယောဘ 6
But Job answered and said,
2 ၂ ငါဝမ်းနည်းခြင်းအကြောင်းကို သေချာစွာ ချိန်တွယ်ပါစေ။ ငါခံရသောဒုက္ခများကိုလည်း ချိန်ခွင်၌ စုထားပါစေ။
Oh that my grief were throughly weighed, and my calamity laid in the balances together!
For now it would be heavier than the sand of the sea: therefore my words are swallowed up.
4 ၄ အနန္တတန်ခိုးရှင်ပစ်တော်မူသော မြှားတို့သည် ငါ၌စွဲ၍၊ အဆိပ်အတောက်ဖြင့် ငါ့ဝိညာဉ်ကိုမွန်းစေ၏။ ဘုရားသခင်ပြတော်မူသော ကြောက်မက်ဘွယ်အရာတို့သည် ငါ့ရှေ့မှာ စီလျက်ရှိကြ၏။
For the arrows of the Almighty [are] within me, the poison whereof drinketh up my spirit: the terrors of God do set themselves in array against me.
Doth the wild ass bray when he hath grass? or loweth the ox over his fodder?
Can that which is unsavoury be eaten without salt? or is there [any] taste in the white of an egg?
The things [that] my soul refused to touch [are] as my sorrowful meat.
Oh that I might have my request; and that God would grant [me] the thing that I long for!
9 ၉ တောင့်တသောအရာဟူမူကား၊ ဘုရားသခင်သည် ငါ့ကိုဖျက်ဆီးတော်မူပါစေ။ လက်တော်ကိုဆန့်၍ ငါ့ကိုဆုံးစေတော်မူပါစေ။
Even that it would please God to destroy me; that he would let loose his hand, and cut me off!
10 ၁၀ ထိုသို့ဖြစ်လျှင်ငါသည် သက်သာရ၏။ ငြိုငြင်သော်လည်း သည်းခံမည်။ ငါ့ကိုနှမြောတော်မမူပါစေနှင့်။ သန့်ရှင်တော်မူသောသူ၏စကားကို ငါမငြင်းမဆန်ပြီ။
Then should I yet have comfort; yea, I would harden myself in sorrow: let him not spare; for I have not concealed the words of the Holy One.
11 ၁၁ ငါမြော်လင့်စရာအခွင့်ရှိရမည်အကြောင်း၊ ငါ့ခွန်အားကားအဘယ်သို့နည်း။ ငါသည်ကိုယ်အသက်ကို စောင့်ရမည်အကြောင်း၊ နောက်ဆုံးခံရသော အကျိုးကား အဘယ်သို့နည်း။
What [is] my strength, that I should hope? and what [is] mine end, that I should prolong my life?
[Is] my strength the strength of stones? or [is] my flesh of brass?
[Is] not my help in me? and is wisdom driven quite from me?
14 ၁၄ ဆင်းရဲခြင်းသို့ရောက်သောသူ၏ အဆွေခင်ပွန်းသည် သနားအပ်၏။ မသနားလျှင် အနန္တတန်ခိုးရှင်ကို ကြောက်ရွံ့သောသဘောနှင့် ကင်းလွတ်၏။
To him that is afflicted pity [should be shewed] from his friend; but he forsaketh the fear of the Almighty.
15 ၁၅ ငါ့ညီအစ်ကိုတို့သည် ချောင်းရေကဲ့သို့ လှည့်စား၍၊ ချိုင့်၌စီးသောရေကဲ့သို့ရွေ့သွား ကွယ်ပျောက် တတ်ကြ၏။
My brethren have dealt deceitfully as a brook, [and] as the stream of brooks they pass away;
Which are blackish by reason of the ice, [and] wherein the snow is hid:
What time they wax warm, they vanish: when it is hot, they are consumed out of their place.
The paths of their way are turned aside; they go to nothing, and perish.
19 ၁၉ တေမန်အမျိုးသားအစုအဝေးတို့သည် ရှာကြ၏။ ရှေဘပြည်မှ ခရီးသွားသောသူအစုအဝေးတို့သည် မြော်လင့်လျက် လာကြ၏။
The troops of Tema looked, the companies of Sheba waited for them.
They were confounded because they had hoped; they came thither, and were ashamed.
For now ye are nothing; ye see [my] casting down, and are afraid.
Did I say, Bring unto me? or, Give a reward for me of your substance?
Or, Deliver me from the enemy’s hand? or, Redeem me from the hand of the mighty?
Teach me, and I will hold my tongue: and cause me to understand wherein I have erred.
How forcible are right words! but what doth your arguing reprove?
26 ၂၆ ငါစကားပြောရုံကာမျှကို အပြစ်တင်မည်ကြံစည်ကြသလော။ မြော်လင့်စရာမရှိသောသူ ပြောသော စကားသည် လေသက်သက်ဖြစ်၏။
Do ye imagine to reprove words, and the speeches of one that is desperate, [which are] as wind?
Yea, ye overwhelm the fatherless, and ye dig [a pit] for your friend.
Now therefore be content, look upon me; for [it is] evident unto you if I lie.
Return, I pray you, let it not be iniquity; yea, return again, my righteousness [is] in it.
Is there iniquity in my tongue? cannot my taste discern perverse things?
