ယောဘ 4
Then answered Eliphaz the Themanite, and said,
2 ၂ ငါတို့သည် သင်နှင့် နှုတ်ဆက်စမ်းလျှင်၊ သင်သည် စိတ်ပျက်ကောင်းပျက်လိမ့်မည်။ သို့သော်လည်း၊ အဘယ်သူသည် စကားမပြောဘဲ နေနိုင်မည်နည်း။
If we essay to address a word to thee, wilt thou be wearied? yet who is able to refrain from speaking?
Behold, thou hast [ere this] corrected many, and weak hands thou wast wont to strengthen.
Him that stumbled thy words used to uphold, and to sinking knees thou gavest vigor.
Yet now, when it cometh to thee, thou art wearied: it toucheth even thee, and thou art terrified.
6 ၆ သင်၏ရိုသေသောသဘော၊ ယုံကြည်ကိုးစားသောသဘော၊ မြော်လင့်သောသဘော၊ တည်ကြည်သော သဘော၊ တရားသဖြင့် ကျင့်တတ်သောသဘောသည် အဘယ်မှာရှိသနည်း။
Is not then thy fear of God still thy confidence, thy hope equal to the integrity of thy ways?
7 ၇ အပြစ်နှင့်ကင်းလွတ်လျက်ပင် ပျက်စီးခြင်းသို့ အဘယ်သူရောက်သနည်း။ ဖြောင့်မတ်သောသူသည် အဘယ်အရပ်၌ ဆုံးသနည်းဟု ဆင်ခြင်ပါလော့။
Remember, I pray thee, who ever perished, being innocent? or where were the righteous destroyed?
8 ၈ ငါသိမြင်သည်အတိုင်း၊ မတရားသော လယ်ထွန်ခြင်းကို ပြုသောသူနှင့် အဓမ္မမျိုးစေ့ကို ကြဲသောသူတို့ သည် ထိုသို့နှင့်အညီ စပါးရိတ်တတ်ကြ၏။
Even as I have seen, that those who plough wrong-doing, and sow trouble, have to reap the same.
Before the breathing of God they perish, and before the breath of his nostrils they come to their end.
The roaring of the lion, and the voice of the fierce lion, and the teeth of the young lions, are broken.
11 ၁၁ ဘမ်း၍ စားစရာမရှိသောကြောင့်၊ ကြမ်းတမ်းသော ခြင်္သေ့သည်သေ၍၊ ခြင်္သေ့မ၏သားငယ်တို့သည် အရပ်ရပ် ကွဲပြားရကြ၏။
The old lion perisheth for lack of prey, and the whelps of the lioness have to scatter themselves abroad.
But to me a word came by stealth, and my ear took in a scarcely perceptible whisper thereof.
13 ၁၃ လူတို့သည်ကြီးစွာသော အိပ်ပျော်ခြင်းသို့ရောက်၍၊ ထူးဆန်းသောရူပါရုံထင်ရှားရာ ကာလညဉ့်အချိန်၌ ငါအောက်မေ့စဉ်တွင်၊
In intense thoughts out of visions of the night, when deep sleep falleth on men:
Dread came over me, with trembling, and it caused all my bones to shudder.
Then flitted a spirit past before my face; the hair of my body stood up:
16 ၁၆ ထိုဝိညာဉ်သည်ရပ်နေ၍၊ ပုံသဏ္ဍာန်လည်း သေချာစွာ မထင်မရှားအရိပ်ကိုသာ ငါမြင်ရ၏။ ငြင်းသော အသံရှိ၍ ငါကြားသောစကားသံဟူမူကား၊
It stood still, but I could not recognize its form; a figure was before my eyes, a slight whisper, then a [louder] voice I heard, saying,
17 ၁၇ သေတတ်သောလူသည် ဘုရားသခင့်ရှေ့မှာ ဖြောင့်မတ်ခြင်းရှိရသလော။ လူသတ္တဝါသည် ဖန်ဆင်း တော်မူသော အရှင်ရှေ့မှာ သန့်ရှင်းခြင်း ရှိရသလော။
Can a mortal be more righteous than God? or can a man be more pure than his Maker?
Behold, in his servants he putteth no trust, and his angels he chargeth with folly:
19 ၁၉ သို့ဖြစ်လျှင် မြေမှုန့်၌တည်၍ မြေထဲတွင် နေတတ်သောသူတို့ကို အဘယ်ဆိုဘွယ်ရှိအံ့နည်း။ ထိုသူတို့ကို ပိုးရွပင်နိုင်တတ်၏။
How much less in those that dwell in houses of clay, whose foundation is in the dust, who are crushed till they come to be eaten by the moth?
From morning to evening are they broken to pieces: without laying it [to heart] they perish for ever.
Behold, their excellency which is in them is torn away: they die, and this without wisdom.
