ယောဘ 30
1 ၁ ယခုမူကား၊ ငါ့ထက်အသက်ငယ်သောသူတို့ သည် ငါ့ကို ကဲ့ရဲ့တတ်ကြ၏။ သူတို့အဘများကို ငါသည် ရွံ့ရှာ၍၊ ငါ့သိုးစုကိုစောင့်သော ခွေးတို့တွင်မျှနေရာမပေး။
“Mas ahora se ríen de mí los que tienen menos años que yo, a cuyos padres yo hubiera desdeñado de tomar como perros para mi ganado.
Aun la fuerza de sus manos ¿de qué me habría servido? ya que carecen ellos de todo vigor.
3 ၃ ဆင်းရဲငတ်မွတ်သောကြောင့်၊ သူတပါးများနှင့် မပေါင်းဘော်။ နက်နဲသောတောအရပ်နှင့် လူဆိတ်ညံရာ အရပ်သို့ ပြေးကြ၏။
Muertos de miseria y de hambre roen el yermo, la tierra desolada y vacía.
Recogen frutos amargos de arbustos, y se sustentan con raíces de retama.
Expulsados de la sociedad, y perseguidos con gritos habitan como ladrones,
en los barrancos de los torrentes, en las cuevas de la tierra y en las breñas.
Entre la maleza lanzan sus gritos, y se reúnen bajo las zarzas.
Son hombres insensatos, hijos de gente sin nombre, echados del país a viva fuerza.
Y ahora soy escarnecido por ellos y el objeto de sus pullas.
Me abominan, se apartan de mí; y no se avergüenzan de escupirme en la cara.
11 ၁၁ ဘုရားသခင်သည် ငါ့ကိုလေးနှင့်ပစ်၍ ညှဉ်းဆဲ တော်မူသောကြောင့်၊ သူတို့သည် ငါ့ရှေ့မှာ ဇက်ကြိုးကို လွှတ်တတ်ကြ၏။
Han perdido todo freno, me humillan y pierden todo respeto en mi presencia.
A mi derecha se levanta el populacho; hacen vacilar mis pies; traman contra mí maquinaciones para perderme.
Me cortan el camino, procuran mi caída; nadie me presta auxilio contra ellos.
14 ၁၄ ကျယ်သော တွင်းပေါက်၌ ဝင်သကဲ့သို့၊ ငါ့ကို တိုက်၍ ဖြိုဖျက်ရာကို ခိုလှုံလျက်၊ငါ့ထံသို့ တဟုန်တည်း ပြေးလာကြ၏။
Como por brecha ancha irrumpen, se revuelcan entre los escombros.
15 ၁၅ ကြောက်မက်ဘွယ်သော အရာတို့သည် ငါ့ အပေါ်သို့ရောက်၍၊ လေတိုက်သကဲ့သို့ ငါ့ဘုန်းကို လိုက် သဖြင့်၊ ငါ့စည်းစိမ်သည် မိုဃ်းတိမ်ကဲ့သို့ လွင့်ကုန်ပြီ။
Me han acometido terrores, y como el viento se llevan mi nobleza; cual nube pasó mi prosperidad.
Ahora mi vida se derrama dentro de mí, se han apoderado de mí días aciagos.
La noche me taladra los huesos, y no me dan tregua los que me roen.
18 ၁၈ ငါ့အနာသည် ပြင်းထန်သဖြင့်၊ အဝတ်နှင့် ဖုံးလွှမ်းသကဲ့သို့၊ ငါ့ကို ဖုံးလွှမ်း၍ အင်္ကျီလည်စွပ်ကဲ့သို့ ငါ့ကိုစည်းလျက်နေ၏။
Su gran muchedumbre ha desfigurado mi vestido; me ciñen como el cabezón de mi túnica.
Me han echado en el lodo, soy como el polvo y la ceniza.
20 ၂၀ ကိုယ်တော်အား အကျွန်ုပ်အော်ဟစ်သော် လည်း ကြားတော်မမူ။ အကျွန်ုပ်သည် မတ်တတ်နေသော် လည်း မှတ်တော်မမူ။
A Ti clamo por auxilio, y Tú no me respondes; permanezco en pie, y Tú me miras (con indiferencia).
Te has tornado para mí en enemigo, y me persigues con todo tu poder.
Me alzas sobre el viento, y me haces cabalgar; me sacudes sin darme sostén.
23 ၂၃ သေခြင်းသို့၎င်း၊ အသက်ရှင်သောသူခပ်သိမ်းတို့ အဘို့စီရင်သော နေရာသို့၎င်း၊ အကျွန်ုပ်ကို ပို့ဆောင် တော်မူမည်ဟု အကျွန်ုပ်သိပါ၏။
Porque bien sé que me entregarás a la muerte, a la casa adonde van a parar todos los vivientes.
24 ၂၄ ဘုရားသခင်သည် လက်ဆန့်တော်မူသောအခါ၊ တောင်းပန်သော်လည်းအချည်းနှီးဖြစ်၏။ ဖျက်ဆီးတော် မူသောအခါ၊ အော်ဟစ်သော်လည်း ကျေးဇူးမရှိ။
Sin embargo el que va a perecer ¿no extiende su mano? en su aflicción ¿no pide auxilio?
25 ၂၅ အမှုရောက်သော သူအတွက် ငါငိုကြွေးဘူးပြီ မဟုတ်လော။ ဆင်းရဲသောသူအတွက် ငါစိတ်နာကြဉ်းဘူး ပြီမဟုတ်လော။
¿No lloraba yo con el atribulado? ¿no se afligía mi alma por el pobre?
26 ၂၆ သို့သော်လည်း၊ ငါသည် ကောင်းကျိုးကိုမြော်လင့် သောအခါ ဘေးရောက်လာ၏။ အလင်းကိုတောင့်တ သောအခါ မှောင်မိုက်ဖြစ်၏။
Pero esperando el bien, me vino el mal; aguardando la luz he quedado cubierto de tinieblas.
Mis entrañas se abrazan sin descanso; me han sobrevenido días de aflicción.
Ando como quien está de luto, sin alegría, me levanto en la asamblea para clamar por auxilio.
Soy ahora hermano de los chacales, y compañero de los avestruces.
30 ၃၀ အဆင်းမည်းလျက် အရိုးပူလောင်လျက်ရှိ၏။ ငါ့စောင်းသည် ညည်းတွားသောအသံ၊ ငါ့ပုလွေသည် ငိုကြွေးသောအသံကိုသာပေးတတ်၏။
Ennegrecida se me cae la piel, y mis huesos se consumen por la fiebre.
31 ၃၁
El son de mi cítara se ha trocado en lamentos, y mi flauta en voz de llanto.”
