ယောဘ 30
1 ၁ ယခုမူကား၊ ငါ့ထက်အသက်ငယ်သောသူတို့ သည် ငါ့ကို ကဲ့ရဲ့တတ်ကြ၏။ သူတို့အဘများကို ငါသည် ရွံ့ရှာ၍၊ ငါ့သိုးစုကိုစောင့်သော ခွေးတို့တွင်မျှနေရာမပေး။
But now those who are younger than I make sport of me; those whose fathers I would not have put with the dogs of my flocks.
Of what use is the strength of their hands to me? all force is gone from them.
3 ၃ ဆင်းရဲငတ်မွတ်သောကြောင့်၊ သူတပါးများနှင့် မပေါင်းဘော်။ နက်နဲသောတောအရပ်နှင့် လူဆိတ်ညံရာ အရပ်သို့ ပြေးကြ၏။
They are wasted for need of food, biting the dry earth; their only hope of life is in the waste land.
They are pulling off the salt leaves from the brushwood, and making a meal of roots.
They are sent out from among their townsmen, men are crying after them as thieves
They have to get a resting-place in the hollows of the valleys, in holes of the earth and rocks.
They make noises like asses among the brushwood; they get together under the thorns.
They are sons of shame, and of men without a name, who have been forced out of the land.
And now I have become their song, and I am a word of shame to them.
I am disgusting to them; they keep away from me, and put marks of shame on me.
11 ၁၁ ဘုရားသခင်သည် ငါ့ကိုလေးနှင့်ပစ်၍ ညှဉ်းဆဲ တော်မူသောကြောင့်၊ သူတို့သည် ငါ့ရှေ့မှာ ဇက်ကြိုးကို လွှတ်တတ်ကြ၏။
For he has made loose the cord of my bow, and put me to shame; he has sent down my flag to the earth before me.
The lines of his men of war put themselves in order, and make high their ways of destruction against me:
They have made waste my roads, with a view to my destruction; his bowmen come round about me;
14 ၁၄ ကျယ်သော တွင်းပေါက်၌ ဝင်သကဲ့သို့၊ ငါ့ကို တိုက်၍ ဖြိုဖျက်ရာကို ခိုလှုံလျက်၊ငါ့ထံသို့ တဟုန်တည်း ပြေးလာကြ၏။
As through a wide broken place in the wall they come on, I am overturned by the shock of their attack.
15 ၁၅ ကြောက်မက်ဘွယ်သော အရာတို့သည် ငါ့ အပေါ်သို့ရောက်၍၊ လေတိုက်သကဲ့သို့ ငါ့ဘုန်းကို လိုက် သဖြင့်၊ ငါ့စည်းစိမ်သည် မိုဃ်းတိမ်ကဲ့သို့ လွင့်ကုန်ပြီ။
Fears have come on me; my hope is gone like the wind, and my well-being like a cloud.
But now my soul is turned to water in me, days of trouble overtake me:
The flesh is gone from my bones, and they give me no rest; there is no end to my pains.
18 ၁၈ ငါ့အနာသည် ပြင်းထန်သဖြင့်၊ အဝတ်နှင့် ဖုံးလွှမ်းသကဲ့သို့၊ ငါ့ကို ဖုံးလွှမ်း၍ အင်္ကျီလည်စွပ်ကဲ့သို့ ငါ့ကိုစည်းလျက်နေ၏။
With great force he takes a grip of my clothing, pulling me by the neck of my coat.
Truly God has made me low, even to the earth, and I have become like dust.
20 ၂၀ ကိုယ်တော်အား အကျွန်ုပ်အော်ဟစ်သော် လည်း ကြားတော်မမူ။ အကျွန်ုပ်သည် မတ်တတ်နေသော် လည်း မှတ်တော်မမူ။
You give no answer to my cry, and take no note of my prayer.
You have become cruel to me; the strength of your hand is hard on me.
Lifting me up, you make me go on the wings of the wind; I am broken up by the storm.
23 ၂၃ သေခြင်းသို့၎င်း၊ အသက်ရှင်သောသူခပ်သိမ်းတို့ အဘို့စီရင်သော နေရာသို့၎င်း၊ အကျွန်ုပ်ကို ပို့ဆောင် တော်မူမည်ဟု အကျွန်ုပ်သိပါ၏။
For I am certain that you will send me back to death, and to the meeting-place ordered for all living.
24 ၂၄ ဘုရားသခင်သည် လက်ဆန့်တော်မူသောအခါ၊ တောင်းပန်သော်လည်းအချည်းနှီးဖြစ်၏။ ဖျက်ဆီးတော် မူသောအခါ၊ အော်ဟစ်သော်လည်း ကျေးဇူးမရှိ။
Has not my hand been stretched out in help to the poor? have I not been a saviour to him in his trouble?
25 ၂၅ အမှုရောက်သော သူအတွက် ငါငိုကြွေးဘူးပြီ မဟုတ်လော။ ဆင်းရဲသောသူအတွက် ငါစိတ်နာကြဉ်းဘူး ပြီမဟုတ်လော။
Have I not been weeping for the crushed? and was not my soul sad for him who was in need?
26 ၂၆ သို့သော်လည်း၊ ငါသည် ကောင်းကျိုးကိုမြော်လင့် သောအခါ ဘေးရောက်လာ၏။ အလင်းကိုတောင့်တ သောအခါ မှောင်မိုက်ဖြစ်၏။
For I was looking for good, and evil came; I was waiting for light, and it became dark.
My feelings are strongly moved, and give me no rest; days of trouble have overtaken me.
I go about in dark clothing, uncomforted; I get up in the public place, crying out for help.
I have become a brother to the jackals, and go about in the company of ostriches.
30 ၃၀ အဆင်းမည်းလျက် အရိုးပူလောင်လျက်ရှိ၏။ ငါ့စောင်းသည် ညည်းတွားသောအသံ၊ ငါ့ပုလွေသည် ငိုကြွေးသောအသံကိုသာပေးတတ်၏။
My skin is black and dropping off me; and my bones are burning with the heat of my disease.
31 ၃၁
And my music has been turned to sorrow, and the sound of my pipe into the noise of weeping.
