ယောဘ 16
Then Job answered and said,
2 ၂ ထိုသို့သောစကားများတို့ကို ငါကြားဘူးပြီ။ သင်တို့ရှိသမျှသည် နှစ်သိမ့်စေခြင်းငှါ ပြုသော်လည်း၊ ပင်ပန်းစေသော သူဖြစ်ကြပါသည်တကား။
“I have heard many such things; you are all miserable comforters.
Will useless words ever have an end? What is wrong with you that you answer like this?
4 ၄ သင်တို့ပြောသကဲ့သို့ ငါသည်လည်းပြောနိုင်၏။ သင်တို့သည် ငါကဲ့သို့ဖြစ်လျှင်၊ ငါသည်သင်တို့ တဘက်က စကားများကို ပုံ၍ထားနိုင်၏။ ခေါင်းကိုလည်း ခါနိုင်၏။
I also could speak as you do, if you were in my place; I could collect and join words together against you and shake my head at you in mockery.
I would strengthen you with my mouth, and the quivering of my lips will bring you relief!
If I speak, my grief is not lessened; if I keep from speaking, how am I helped?
But now, God, you have made me weary; you have made all my family desolate.
8 ၈ ငါ့ကိုခြေချင်းခတ်တော်မူ၍၊ ထိုခြေချင်းသည်ငါ့ တဘက်က သက်သေခံ၏။ ငါပိန်ကြုံခြင်းအရာသည် လည်း ငါ့တဘက်ကထ၍ မျက်နှာချင်းဆိုင်လျက် သက် သေခံ၏။
You have made me dry up, which itself is a witness against me; the leanness of my body rises up against me, and it testifies against my face.
9 ၉ အမျက်တော်သည် ငါ့ကိုအပိုင်းပိုင်းဆွဲဖြတ်၍ ညှဉ်းဆဲတတ်၏။ ငါ့အပေါ်မှာ အံသွားခဲကြိတ်ခြင်းကို ပြုတော်မူ၏။ ငါ့ရန်သူသည်ငါ့ကို မျက်စောင်းထိုး၏။
God has torn me in his wrath and persecuted me; He grinds his teeth in rage; my enemy fastens his eyes on me as he tears me apart.
People have gaped with open mouth at me; they have hit me reproachfully on the cheek; they have gathered together against me.
God hands me over to ungodly people, and throws me into the hands of wicked people.
12 ၁၂ ငါသည်ငြိမ်ဝပ်လျက်နေသောအခါ ငါ့အရိုးတို့ကို ချိုးတော်မူ၏။ လည်ပင်းကိုကိုင်၍ အပိုင်းပိုင်းပြတ်စေ ခြင်းငှါ လှုပ်တော်မူ၏။ ငါ့ကို ပစ်စရာစက်သွင်းတော် မူ၏။
I was at ease, and he broke me apart. Indeed, he has taken me by the neck and dashed me to pieces; he has also set me up as his target.
13 ၁၃ မြှားတော်တို့သည် ငါ့ကိုဝိုင်း၍ ကရုဏာတော် မရှိဘဲ၊ ငါ့ကျောက်ကပ်ကို စူးစေတော်မူ၏။ ငါ့သည်းခြေအရည်ကိုမြေပေါ်၌ သွန်းတော်မူ၏။
His archers surround me all around; God pierces my kidneys and does not spare me; he pours out my bile on the ground.
He smashes through my wall again and again; he runs upon me like a warrior.
I have sewn sackcloth on my skin; I have thrust my horn into the ground.
My face is red with weeping; on my eyelids is the shadow of death
although there is no violence in my hands, and my prayer is pure.
Earth, do not cover up my blood; let my cry have no resting place.
Even now, see, my witness is in heaven; he who vouches for me is on high.
20 ၂၀ ငါ့သဘောကို သိသောသူသည် မြင့်သောအရပ်၌ ရှိ၏။ ငါ့အဆွေခင်ပွန်းတို့သည် ငါ့ကိုကဲ့ရဲ့၍၊ ငါသည် ဘုရားသခင့်ရှေ့တော်၌ မျက်ရည်ကျလျက်နေ၏။
My friends scoff at me, but my eye pours out tears to God.
I ask for that witness in heaven to argue for this man with God as a man does with his neighbor!
For when a few years have passed, I will go to a place from where I will not return.
