ယောဘ 30
1 ၁ ယခု မူကား ၊ ငါ့ ထက် အသက် ငယ် သောသူတို့ သည် ငါ့ ကို ကဲ့ရဲ့ တတ်ကြ၏။ သူ တို့အဘ များကို ငါသည် ရွံ့ရှာ ၍၊ ငါ့ သိုးစု ကိုစောင့်သော ခွေး တို့တွင် မျှနေရာမပေး။
Now those who are younger than I have nothing but mockery for me— these young men whose fathers I would have refused to allow to work beside the dogs of my flock.
Indeed, the strength of their fathers' hands, how could it have helped me— men in whom the strength of their mature age had perished?
3 ၃ ဆင်းရဲ ငတ်မွတ် သောကြောင့်၊ သူတပါးများနှင့် မ ပေါင်းဘော်။ နက်နဲသောတော အရပ်နှင့် လူ ဆိတ်ညံရာအရပ် သို့ ပြေး ကြ၏။
They were thin from poverty and hunger; they gnawed at the dry ground in the darkness of wilderness and desolation.
They plucked saltwort and bushes' leaves; the roots of the broom tree were their food.
They were driven out from among people who shouted after them as one would shout after a thief.
So they had to live in river valleys, in holes of the earth and of the rocks.
Among the bushes they brayed like donkeys and they gathered together under the nettles.
They were the sons of fools, indeed, sons of nameless people! They were driven out of the land with whips.
But now I have become the subject of their taunting song; I have become a byword for them.
They abhor me and stand far off from me; they do not refrain from spitting in my face.
11 ၁၁ ဘုရားသခင်သည် ငါ့ ကိုလေးနှင့်ပစ်၍ ညှဉ်းဆဲ တော်မူသောကြောင့် ၊ သူတို့သည် ငါ့ ရှေ့ မှာ ဇက်ကြိုး ကို လွှတ် တတ်ကြ၏။
For God has unstrung the string to my bow and afflicted me, and those who taunt me cast off restraint before my face.
Upon my right hand rise the rabble; they drive me away and pile up against me their siege mounds.
They destroy my path; they push forward disaster for me, men who have no one to hold them back.
14 ၁၄ ကျယ် သော တွင်းပေါက် ၌ ဝင်သကဲ့သို့ ၊ ငါ့ကို တိုက်၍ ဖြိုဖျက် ရာကို ခိုလှုံလျက်၊ ငါ့ထံသို့တဟုန်တည်း ပြေးလာကြ၏။
They come against me like an army through a wide hole in a city wall; in the midst of the destruction they roll themselves in on me.
15 ၁၅ ကြောက်မက် ဘွယ်သော အရာတို့သည် ငါ့ အပေါ် သို့ရောက် ၍၊ လေ တိုက်သကဲ့သို့ ငါ့ ဘုန်း ကို လိုက် သဖြင့် ၊ ငါ့ စည်းစိမ် သည် မိုဃ်းတိမ် ကဲ့သို့ လွင့် ကုန်ပြီ။
Terrors are turned upon me; my honor is driven away as if by the wind; my prosperity passes away as a cloud.
Now my life is pouring out from within me; many days of suffering have laid hold on me.
In the night my bones in me are pierced; the pains that gnaw at me take no rest.
18 ၁၈ ငါ့အနာသည် ပြင်းထန် သဖြင့် ၊ အဝတ် နှင့် ဖုံးလွှမ်းသကဲ့သို့၊ ငါ့ကို ဖုံးလွှမ်း၍ အင်္ကျီ လည်စွပ် ကဲ့သို့ ငါ့ ကိုစည်း လျက်နေ၏။
God's great force has seized my clothing; it wraps around me like the collar of my tunic.
19 ၁၉ ငါ့ ကိုရွှံ့ ထဲသို့ တွန်းချ တော်မူသဖြင့် ၊ ငါသည် မြေမှုန့် နှင့် မီးဖိုပြာ ကဲ့သို့ ဖြစ် လေပြီ။
He has thrown me into the mud; I have become like dust and ashes.
20 ၂၀ ကိုယ်တော် အား အကျွန်ုပ်အော်ဟစ် သော်လည်း ကြား တော်မ မူ။ အကျွန်ုပ်သည် မတ်တတ် နေသော်လည်း မှတ် တော်မမူ။
I cry to you, God, but you do not answer me; I stand up, and you merely look at me.
You have changed and become cruel to me; with the strength of your hand you persecute me.
You lift me up to the wind and cause it to drive me along; you throw me back and forth in a storm.
23 ၂၃ သေ ခြင်းသို့၎င်း ၊ အသက် ရှင်သောသူခပ်သိမ်း တို့ အဘို့ စီရင် သော နေရာ သို့၎င်း၊ အကျွန်ုပ် ကို ပို့ဆောင် တော်မူမည်ဟု အကျွန်ုပ်သိ ပါ၏။
For I know that you will bring me to death, to the house appointed for all the living.
24 ၂၄ ဘုရားသခင်သည် လက် ဆန့် တော်မူသောအခါ ၊ တောင်းပန်သော်လည်းအချည်းနှီးဖြစ်၏။ ဖျက်ဆီး တော်မူ သောအခါ ၊ အော်ဟစ် သော်လည်းကျေးဇူးမရှိ။
However, does no one reach out with his hand to beg for help when he falls? Does no one in trouble call out for help?
25 ၂၅ အမှု ရောက်သော သူအတွက် ငါငိုကြွေး ဘူးပြီ မ ဟုတ်လော။ ဆင်းရဲ သောသူအတွက် ငါ စိတ် နာကြဉ်းဘူး ပြီမဟုတ်လော။
Did not I weep for him who was in trouble? Did I not grieve for the needy man?
26 ၂၆ သို့သော်လည်း ၊ ငါသည် ကောင်းကျိုး ကိုမြော်လင့် သောအခါ ဘေး ရောက် လာ၏။ အလင်း ကို တောင့်တ သောအခါ မှောင်မိုက် ဖြစ် ၏။
When I hoped for good, then evil came; when I waited for light, darkness came instead.
My heart is troubled and does not rest; days of affliction have come on me.
I have gone about like one who was living in the dark, but not because of the sun; I stand up in the assembly and cry for help.
I am a brother to jackals, a companion of ostriches.
30 ၃၀
My skin is black and falls away from me; my bones are burned with heat.
31 ၃၁ အဆင်းမည်း လျက် အရိုး ပူလောင် လျက်ရှိ၏။ ငါ့ စောင်း သည် ညည်းတွား သောအသံ၊ ငါ့ ပုလွေ သည် ငိုကြွေး သောအသံ ကို သာပေးတတ်၏။
Therefore my harp is tuned for songs of mourning, my flute for the singing of those who wail.
