ယောဘ 29
Job siguió hablando.
“¡Ojalá volviera a los viejos tiempos en que Dios me cuidaba!
3 ၃ ထိုအခါ ဘုရားသခင်၏မီးခွက် သည် ငါ့ ခေါင်း ပေါ် မှာ ထွန်းလင်း သည်ဖြစ်၍ ၊ ထို အလင်း ကို ငါအမှီပြု လျက်၊ မိုက် သောအရပ်၌ ရှောက် သွားနိုင်၏။
Su luz brillaba sobre mí y alumbraba mi camino en la oscuridad.
4 ၄ ငါ့ အသက် ပျိုသောကာလ ၊ ငါ့ အိမ် ၌ ဘုရား သခင်နှင့် မိဿဟာယ ဖွဲ့ရသောအခွင့်ရှိသောကာလ၌ ၊ ငါဖြစ် သကဲ့သို့ တဖန်ဖြစ်ပါစေ။
Cuando era joven y fuerte, Dios era mi amigo y me hablaba en mi casa.
5 ၅ ထိုအခါ အနန္တ တန်ခိုးရှင်သည် ငါ့ ဘက် ၌ရှိတော်မူ၏။ ငါ့ သားသမီး တို့သည်လည်း ငါ့ ကိုဝိုင်း လျက် နေကြ၏။
El Todopoderoso seguía conmigo y estaba rodeado de mis hijos.
Mis rebaños producían mucha leche, y el aceite fluía libremente de mis prensas de aceitunas.
7 ၇ ငါ သည်မြို့အလယ်၌ ရှောက်၍ ၊ မြို့ တံခါး သို့ သွား လျက်၊ လမ်း ၌ ထိုင် ရာကို ပြင်ဆင် လျက်နေစဉ်တွင်၊
Salí a la puerta de la ciudad y me senté en la plaza pública.
Los jóvenes me veían y se apartaban del camino; los ancianos me defendían.
Los dirigentes guardaron silencio y se taparon la boca con las manos.
Las voces de los funcionarios se acallaron; se callaron en mi presencia.
“Todos los que me escuchaban me alababan; los que me veían me elogiaban,
12 ၁၂ အကြောင်း မူကား၊ ငါသည်ဆင်းရဲ သောသူ၊ မိဘ မရှိသောသူ၊ ကိုးကွယ် ရာမ ရသောသူ အော်ဟစ် သောအခါ ကယ်တင် တတ်၏။
porque daba a los pobres que me llamaban y a los huérfanos que no tenían quien los ayudara.
Los que estaban a punto de morir me bendijeron; hice cantar de alegría a la viuda.
Siendo sincero y actuando correctamente eran lo que yo llevaba como ropa.
Fui como los ojos para los ciegos y los pies para los cojos.
Fui como un padre para los pobres, y defendí los derechos de los extranjeros.
Rompí la mandíbula de los malvados y les hice soltar su presa de los dientes.
18 ၁၈ ငါသည် ကိုယ် အသိုက် ၌ သေ ရသောအခွင့် ရှိလိမ့်မည်။ ငါ့အသက်ရှင်သော နေ့ ရက်တို့သည် သဲလုံး နှင့် အမျှ များပြား လိမ့်မည်ဟု အောက်မေ့၏။
Pensé que moriría en casa, después de muchos años.
Como un árbol, mis raíces se extienden hasta el agua; el rocío se posa en mis ramas durante la noche.
Siempre se me concedían nuevos honores; mi fuerza se renovaba como un arco infalible.
“La gente escuchaba atentamente lo que yo decía; se callaba al escuchar mis consejos.
Una vez que yo hablaba, no tenían nada más que decir; lo que yo decía era suficiente.
23 ၂၃ မိုဃ်းရေ ကိုငံ့လင့် သကဲ့သို့ ငါ့ ကို ငံ့လင့်လျက်၊ နောက်ကျ သော မိုဃ်းရေကို ခံချင်သကဲ့သို့ ၊ သူ တို့သည် ပစပ် ကို ကျယ်ကျယ်ဖွင့် လျက်နေကြ၏။
Me esperaban como quien espera la lluvia, con la boca abierta por la lluvia de primavera.
24 ၂၄ ငါသည် ပြုံး လျက်သူ တို့ကို ကြည့်ရှုသောအခါ၊ သူတို့သည် မ ယုံ နိုင်ကြ။ ငါ့မျက်နှာ ၏အလင်း ကိုလည်း မပျောက် စေကြ။
Cuando les sonreía, apenas podían creerlo; mi aprobación significaba todo el mundo para ellos.
25 ၂၅ ငါသည် သူ တို့လမ်း ကိုပဲ့ပြင် ၍ အမြတ် ဆုံးသော နေရာ၌ ထိုင် ၏။ ဗိုလ်ခြေ အလုံးအရင်းနှင့်တကွ ရှင်ဘုရင် ကဲ့သို့ ၎င်း ၊ ညှိုးငယ် သောသူတို့ ကို နှစ်သိမ့် စေသော သူကဲ့သို့ ၎င်း ငါဖြစ်၏။
Decidí el camino a seguir como su líder, viviendo como un rey entre sus soldados, y cuando estaban tristes los consolaba”.
