ယောဘ 29
And Job continued his discourse:
“How I long for the months gone by, for the days when God watched over me,
3 ၃ ထိုအခါ ဘုရားသခင်၏မီးခွက် သည် ငါ့ ခေါင်း ပေါ် မှာ ထွန်းလင်း သည်ဖြစ်၍ ၊ ထို အလင်း ကို ငါအမှီပြု လျက်၊ မိုက် သောအရပ်၌ ရှောက် သွားနိုင်၏။
when His lamp shone above my head, and by His light I walked through the darkness,
4 ၄ ငါ့ အသက် ပျိုသောကာလ ၊ ငါ့ အိမ် ၌ ဘုရား သခင်နှင့် မိဿဟာယ ဖွဲ့ရသောအခွင့်ရှိသောကာလ၌ ၊ ငါဖြစ် သကဲ့သို့ တဖန်ဖြစ်ပါစေ။
when I was in my prime, when the friendship of God rested on my tent,
5 ၅ ထိုအခါ အနန္တ တန်ခိုးရှင်သည် ငါ့ ဘက် ၌ရှိတော်မူ၏။ ငါ့ သားသမီး တို့သည်လည်း ငါ့ ကိုဝိုင်း လျက် နေကြ၏။
when the Almighty was still with me and my children were around me,
when my steps were bathed in cream and the rock poured out for me streams of oil!
7 ၇ ငါ သည်မြို့အလယ်၌ ရှောက်၍ ၊ မြို့ တံခါး သို့ သွား လျက်၊ လမ်း ၌ ထိုင် ရာကို ပြင်ဆင် လျက်နေစဉ်တွင်၊
When I went out to the city gate and took my seat in the public square,
the young men saw me and withdrew, and the old men rose to their feet.
The princes refrained from speaking and covered their mouths with their hands.
The voices of the nobles were hushed, and their tongues stuck to the roofs of their mouths.
For those who heard me called me blessed, and those who saw me commended me,
12 ၁၂ အကြောင်း မူကား၊ ငါသည်ဆင်းရဲ သောသူ၊ မိဘ မရှိသောသူ၊ ကိုးကွယ် ရာမ ရသောသူ အော်ဟစ် သောအခါ ကယ်တင် တတ်၏။
because I rescued the poor who cried out and the fatherless who had no helper.
The dying man blessed me, and I made the widow’s heart sing for joy.
I put on righteousness, and it clothed me; justice was my robe and my turban.
I served as eyes to the blind and as feet to the lame.
I was a father to the needy, and I took up the case of the stranger.
I shattered the fangs of the unjust and snatched the prey from his teeth.
18 ၁၈ ငါသည် ကိုယ် အသိုက် ၌ သေ ရသောအခွင့် ရှိလိမ့်မည်။ ငါ့အသက်ရှင်သော နေ့ ရက်တို့သည် သဲလုံး နှင့် အမျှ များပြား လိမ့်မည်ဟု အောက်မေ့၏။
So I thought: ‘I will die in my nest and multiply my days as the sand.
My roots will spread out to the waters, and the dew will rest nightly on my branches.
My glory is ever new within me, and my bow is renewed in my hand.’
Men listened to me with expectation, waiting silently for my counsel.
After my words, they spoke no more; my speech settled on them like dew.
23 ၂၃ မိုဃ်းရေ ကိုငံ့လင့် သကဲ့သို့ ငါ့ ကို ငံ့လင့်လျက်၊ နောက်ကျ သော မိုဃ်းရေကို ခံချင်သကဲ့သို့ ၊ သူ တို့သည် ပစပ် ကို ကျယ်ကျယ်ဖွင့် လျက်နေကြ၏။
They waited for me as for rain and drank in my words like spring showers.
24 ၂၄ ငါသည် ပြုံး လျက်သူ တို့ကို ကြည့်ရှုသောအခါ၊ သူတို့သည် မ ယုံ နိုင်ကြ။ ငါ့မျက်နှာ ၏အလင်း ကိုလည်း မပျောက် စေကြ။
If I smiled at them, they did not believe it; the light of my countenance was precious.
25 ၂၅ ငါသည် သူ တို့လမ်း ကိုပဲ့ပြင် ၍ အမြတ် ဆုံးသော နေရာ၌ ထိုင် ၏။ ဗိုလ်ခြေ အလုံးအရင်းနှင့်တကွ ရှင်ဘုရင် ကဲ့သို့ ၎င်း ၊ ညှိုးငယ် သောသူတို့ ကို နှစ်သိမ့် စေသော သူကဲ့သို့ ၎င်း ငါဖြစ်၏။
I chose their course and presided as chief. So I dwelt as a king among his troops, as a comforter of the mourners.
