ယောဘ 6
Then Job answered,
2 ၂ ငါဝမ်းနည်းခြင်းအကြောင်းကို သေချာစွာ ချိန်တွယ်ပါစေ။ ငါခံရသောဒုက္ခများကိုလည်း ချိန်ခွင်၌ စုထားပါစေ။
“Oh that my anguish were weighed, and all my calamity laid in the balances!
For now it would be heavier than the sand of the seas, therefore my words have been rash.
4 ၄ အနန္တတန်ခိုးရှင်ပစ်တော်မူသော မြှားတို့သည် ငါ၌စွဲ၍၊ အဆိပ်အတောက်ဖြင့် ငါ့ဝိညာဉ်ကိုမွန်းစေ၏။ ဘုရားသခင်ပြတော်မူသော ကြောက်မက်ဘွယ်အရာတို့သည် ငါ့ရှေ့မှာ စီလျက်ရှိကြ၏။
For the arrows of the Almighty are within me. My spirit drinks up their poison. The terrors of God set themselves in array against me.
Does the wild donkey bray when he has grass? Or does the ox low over his fodder?
Can that which has no flavour be eaten without salt? Or is there any taste in the white of an egg?
My soul refuses to touch them. They are as loathsome food to me.
“Oh that I might have my request, that God would grant the thing that I long for,
9 ၉ တောင့်တသောအရာဟူမူကား၊ ဘုရားသခင်သည် ငါ့ကိုဖျက်ဆီးတော်မူပါစေ။ လက်တော်ကိုဆန့်၍ ငါ့ကိုဆုံးစေတော်မူပါစေ။
even that it would please God to crush me; that he would let loose his hand, and cut me off!
10 ၁၀ ထိုသို့ဖြစ်လျှင်ငါသည် သက်သာရ၏။ ငြိုငြင်သော်လည်း သည်းခံမည်။ ငါ့ကိုနှမြောတော်မမူပါစေနှင့်။ သန့်ရှင်တော်မူသောသူ၏စကားကို ငါမငြင်းမဆန်ပြီ။
Let it still be my consolation, yes, let me exult in pain that doesn’t spare, that I have not denied the words of the Holy One.
11 ၁၁ ငါမြော်လင့်စရာအခွင့်ရှိရမည်အကြောင်း၊ ငါ့ခွန်အားကားအဘယ်သို့နည်း။ ငါသည်ကိုယ်အသက်ကို စောင့်ရမည်အကြောင်း၊ နောက်ဆုံးခံရသော အကျိုးကား အဘယ်သို့နည်း။
What is my strength, that I should wait? What is my end, that I should be patient?
Is my strength the strength of stones? Or is my flesh of bronze?
Isn’t it that I have no help in me, that wisdom is driven away from me?
14 ၁၄ ဆင်းရဲခြင်းသို့ရောက်သောသူ၏ အဆွေခင်ပွန်းသည် သနားအပ်၏။ မသနားလျှင် အနန္တတန်ခိုးရှင်ကို ကြောက်ရွံ့သောသဘောနှင့် ကင်းလွတ်၏။
“To him who is ready to faint, kindness should be shown from his friend; even to him who forsakes the fear of the Almighty.
15 ၁၅ ငါ့ညီအစ်ကိုတို့သည် ချောင်းရေကဲ့သို့ လှည့်စား၍၊ ချိုင့်၌စီးသောရေကဲ့သို့ရွေ့သွား ကွယ်ပျောက် တတ်ကြ၏။
My brothers have dealt deceitfully as a brook, as the channel of brooks that pass away;
which are black by reason of the ice, in which the snow hides itself.
In the dry season, they vanish. When it is hot, they are consumed out of their place.
The caravans that travel beside them turn away. They go up into the waste, and perish.
19 ၁၉ တေမန်အမျိုးသားအစုအဝေးတို့သည် ရှာကြ၏။ ရှေဘပြည်မှ ခရီးသွားသောသူအစုအဝေးတို့သည် မြော်လင့်လျက် လာကြ၏။
The caravans of Tema looked. The companies of Sheba waited for them.
They were distressed because they were confident. They came there, and were confounded.
For now you are nothing. You see a terror, and are afraid.
Did I ever say, ‘Give to me’? or, ‘Offer a present for me from your substance’?
or, ‘Deliver me from the adversary’s hand’? or, ‘Redeem me from the hand of the oppressors’?
“Teach me, and I will hold my peace. Cause me to understand my error.
How forcible are words of uprightness! But your reproof, what does it reprove?
26 ၂၆ ငါစကားပြောရုံကာမျှကို အပြစ်တင်မည်ကြံစည်ကြသလော။ မြော်လင့်စရာမရှိသောသူ ပြောသော စကားသည် လေသက်သက်ဖြစ်၏။
Do you intend to reprove words, since the speeches of one who is desperate are as wind?
Yes, you would even cast lots for the fatherless, and make merchandise of your friend.
Now therefore be pleased to look at me, for surely I will not lie to your face.
Please return. Let there be no injustice. Yes, return again. My cause is righteous.
Is there injustice on my tongue? Can’t my taste discern mischievous things?
