ယောဘ 30
1 ၁ ယခုမူကား၊ ငါ့ထက်အသက်ငယ်သောသူတို့ သည် ငါ့ကို ကဲ့ရဲ့တတ်ကြ၏။ သူတို့အဘများကို ငါသည် ရွံ့ရှာ၍၊ ငါ့သိုးစုကိုစောင့်သော ခွေးတို့တွင်မျှနေရာမပေး။
But now they that are younger than I have me in derision, whose fathers I would have disdained to set with the dogs of my flock.
Yea, whereto [should] the strength of their hands [profit] me, [men] in whom vigour hath perished?
3 ၃ ဆင်းရဲငတ်မွတ်သောကြောင့်၊ သူတပါးများနှင့် မပေါင်းဘော်။ နက်နဲသောတောအရပ်နှင့် လူဆိတ်ညံရာ အရပ်သို့ ပြေးကြ၏။
Withered up through want and hunger, they flee into waste places long since desolate and desert:
They gather the salt-wort among the bushes, and the roots of the broom for their food.
They are driven forth from among [men] — they cry after them as after a thief —
To dwell in gloomy gorges, in caves of the earth and the rocks:
They bray among the bushes; under the brambles they are gathered together:
Sons of fools, and sons of nameless sires, they are driven out of the land.
And now I am their song, yea, I am their byword.
They abhor me, they stand aloof from me, yea, they spare not to spit in my face.
11 ၁၁ ဘုရားသခင်သည် ငါ့ကိုလေးနှင့်ပစ်၍ ညှဉ်းဆဲ တော်မူသောကြောင့်၊ သူတို့သည် ငါ့ရှေ့မှာ ဇက်ကြိုးကို လွှတ်တတ်ကြ၏။
For he hath loosed my cord and afflicted me; so they cast off the bridle before me.
At [my] right hand rise the young brood; they push away my feet, and raise up against me their pernicious ways;
They mar my path, they set forward my calamity, without any to help them;
14 ၁၄ ကျယ်သော တွင်းပေါက်၌ ဝင်သကဲ့သို့၊ ငါ့ကို တိုက်၍ ဖြိုဖျက်ရာကို ခိုလှုံလျက်၊ငါ့ထံသို့ တဟုန်တည်း ပြေးလာကြ၏။
They come in as through a wide breach: amid the confusion they roll themselves onward.
15 ၁၅ ကြောက်မက်ဘွယ်သော အရာတို့သည် ငါ့ အပေါ်သို့ရောက်၍၊ လေတိုက်သကဲ့သို့ ငါ့ဘုန်းကို လိုက် သဖြင့်၊ ငါ့စည်းစိမ်သည် မိုဃ်းတိမ်ကဲ့သို့ လွင့်ကုန်ပြီ။
Terrors are turned against me; they pursue mine honour as the wind; and my welfare is passed away like a cloud.
And now my soul is poured out in me; days of affliction have taken hold upon me.
The night pierceth through my bones [and detacheth them] from me, and my gnawing pains take no rest:
18 ၁၈ ငါ့အနာသည် ပြင်းထန်သဖြင့်၊ အဝတ်နှင့် ဖုံးလွှမ်းသကဲ့သို့၊ ငါ့ကို ဖုံးလွှမ်း၍ အင်္ကျီလည်စွပ်ကဲ့သို့ ငါ့ကိုစည်းလျက်နေ၏။
By their great force they have become my raiment; they bind me about as the collar of my coat.
He hath cast me into the mire, and I have become like dust and ashes.
20 ၂၀ ကိုယ်တော်အား အကျွန်ုပ်အော်ဟစ်သော် လည်း ကြားတော်မမူ။ အကျွန်ုပ်သည် မတ်တတ်နေသော် လည်း မှတ်တော်မမူ။
I cry unto thee, and thou answerest me not; I stand up, and thou lookest at me.
Thou art changed to a cruel one to me; with the strength of thy hand thou pursuest me.
Thou liftest me up to the wind; thou causest me to be borne away, and dissolvest my substance.
23 ၂၃ သေခြင်းသို့၎င်း၊ အသက်ရှင်သောသူခပ်သိမ်းတို့ အဘို့စီရင်သော နေရာသို့၎င်း၊ အကျွန်ုပ်ကို ပို့ဆောင် တော်မူမည်ဟု အကျွန်ုပ်သိပါ၏။
For I know that thou wilt bring me to death, and into the house of assemblage for all living.
24 ၂၄ ဘုရားသခင်သည် လက်ဆန့်တော်မူသောအခါ၊ တောင်းပန်သော်လည်းအချည်းနှီးဖြစ်၏။ ဖျက်ဆီးတော် မူသောအခါ၊ အော်ဟစ်သော်လည်း ကျေးဇူးမရှိ။
Indeed, no prayer [availeth] when he stretcheth out [his] hand: though they cry when he destroyeth.
25 ၂၅ အမှုရောက်သော သူအတွက် ငါငိုကြွေးဘူးပြီ မဟုတ်လော။ ဆင်းရဲသောသူအတွက် ငါစိတ်နာကြဉ်းဘူး ပြီမဟုတ်လော။
Did not I weep for him whose days were hard? was not my soul grieved for the needy?
26 ၂၆ သို့သော်လည်း၊ ငါသည် ကောင်းကျိုးကိုမြော်လင့် သောအခါ ဘေးရောက်လာ၏။ အလင်းကိုတောင့်တ သောအခါ မှောင်မိုက်ဖြစ်၏။
For I expected good, and there came evil; and I waited for light, but there came darkness.
My bowels well up, and rest not; days of affliction have confronted me.
I go about blackened, but not by the sun; I stand up, I cry in the congregation.
I am become a brother to jackals, and a companion of ostriches.
30 ၃၀ အဆင်းမည်းလျက် အရိုးပူလောင်လျက်ရှိ၏။ ငါ့စောင်းသည် ညည်းတွားသောအသံ၊ ငါ့ပုလွေသည် ငိုကြွေးသောအသံကိုသာပေးတတ်၏။
My skin is become black [and falleth] off me, and my bones are parched with heat.
31 ၃၁
My harp also is [turned] to mourning, and my pipe into the voice of weepers.
