ယောဘ 16
But Job answered and said:
2 ၂ ထိုသို့သောစကားများတို့ကို ငါကြားဘူးပြီ။ သင်တို့ရှိသမျှသည် နှစ်သိမ့်စေခြင်းငှါ ပြုသော်လည်း၊ ပင်ပန်းစေသော သူဖြစ်ကြပါသည်တကား။
Of such things as these I have heard enough! Miserable comforters are ye all!
Will there ever be an end to words of wind? What stirreth thee up, that thou answerest?
4 ၄ သင်တို့ပြောသကဲ့သို့ ငါသည်လည်းပြောနိုင်၏။ သင်တို့သည် ငါကဲ့သို့ဖြစ်လျှင်၊ ငါသည်သင်တို့ တဘက်က စကားများကို ပုံ၍ထားနိုင်၏။ ခေါင်းကိုလည်း ခါနိုင်၏။
I also might speak like you, If ye were now in my place; I might string together words against you, And shake my head at you.
I would strengthen you with my mouth, And the consolation of my lips should sustain you.
If I speak, my grief is not assuaged; And if I forbear, it doth not leave me.
For now He hath quite exhausted me; Thou hast desolated all my house!
8 ၈ ငါ့ကိုခြေချင်းခတ်တော်မူ၍၊ ထိုခြေချင်းသည်ငါ့ တဘက်က သက်သေခံ၏။ ငါပိန်ကြုံခြင်းအရာသည် လည်း ငါ့တဘက်ကထ၍ မျက်နှာချင်းဆိုင်လျက် သက် သေခံ၏။
Thou hast seized hold of me, and this is a witness against me; My leanness riseth up and testifieth against me to my face.
9 ၉ အမျက်တော်သည် ငါ့ကိုအပိုင်းပိုင်းဆွဲဖြတ်၍ ညှဉ်းဆဲတတ်၏။ ငါ့အပေါ်မှာ အံသွားခဲကြိတ်ခြင်းကို ပြုတော်မူ၏။ ငါ့ရန်သူသည်ငါ့ကို မျက်စောင်းထိုး၏။
His anger teareth my flesh, and pursueth me; He gnasheth upon me with his teeth; My adversary sharpeneth his eyes upon me.
They gape for me with their mouths; In scorn they smite me on the cheek; With one consent they assemble against me.
God hath given me a prey to the unrighteous, And delivered me into the hands of the wicked.
12 ၁၂ ငါသည်ငြိမ်ဝပ်လျက်နေသောအခါ ငါ့အရိုးတို့ကို ချိုးတော်မူ၏။ လည်ပင်းကိုကိုင်၍ အပိုင်းပိုင်းပြတ်စေ ခြင်းငှါ လှုပ်တော်မူ၏။ ငါ့ကို ပစ်စရာစက်သွင်းတော် မူ၏။
I was at ease, but he hath crushed me; He hath seized me by the neck, and dashed me in pieces; He hath set me up for his mark.
13 ၁၃ မြှားတော်တို့သည် ငါ့ကိုဝိုင်း၍ ကရုဏာတော် မရှိဘဲ၊ ငါ့ကျောက်ကပ်ကို စူးစေတော်မူ၏။ ငါ့သည်းခြေအရည်ကိုမြေပေါ်၌ သွန်းတော်မူ၏။
His archers encompass me around; He pierceth my reins, and doth not spare; He poureth out my gall upon the ground.
He breaketh me with breach upon breach; He rusheth upon me like a warrior.
I have sewed sackcloth upon my skin, And thrust my horn into the dust.
My face is red with weeping, And upon my eyelids is deathlike darkness.
Yet is there no injustice in my bands. And my prayer hath been pure.
O earth! cover not thou my blood, And let there be no hiding-place for my cry!
Yet even now, behold, my witness is in heaven, And he who knoweth me is on high.
20 ၂၀ ငါ့သဘောကို သိသောသူသည် မြင့်သောအရပ်၌ ရှိ၏။ ငါ့အဆွေခင်ပွန်းတို့သည် ငါ့ကိုကဲ့ရဲ့၍၊ ငါသည် ဘုရားသခင့်ရှေ့တော်၌ မျက်ရည်ကျလျက်နေ၏။
My friends have me in derision, But my eye poureth out tears unto God.
O that one might contend for a man with God, As a man contendeth with his neighbor!
For when a few years shall have passed, I shall go the way whence I shall not return.
