၁ ကောရိန္သု 13
1 ၁ ငါသည်လူဘာသာစကားများနှင့်ကောင်းကင် တမန်ဘာသာစကားများကိုပြောနိုင်သော် လည်း မေတ္တာမရှိလျှင်ပဲ့တင်ခတ်သည့်မောင်း ကဲ့သို့လည်းကောင်း၊ အသံမြည်သည့်လင်း ကွင်းကဲ့သို့လည်းကောင်းဖြစ်၏။-
മർത്യസ്വർഗീയാണാം ഭാഷാ ഭാഷമാണോഽഹം യദി പ്രേമഹീനോ ഭവേയം തർഹി വാദകതാലസ്വരൂപോ നിനാദകാരിഭേരീസ്വരൂപശ്ച ഭവാമി|
2 ၂ ငါသည်ဗျာဒိတ်တော်အားဖြင့်ဟောပြောနိုင် သော်လည်းကောင်း၊ နက်နဲသောအရာရှိသမျှ နှင့်အတတ်ပညာရှိသမျှတို့ကိုနားလည် တတ်ကျွမ်းသော်လည်းကောင်း၊ တောင်များကို ရွှေ့ပြောင်းနိုင်သည့်ယုံကြည်ခြင်းရှိသော် လည်းကောင်းမေတ္တာမရှိလျှင်အချည်းနှီး ပင်ဖြစ်၏။-
അപരഞ്ച യദ്യഹമ് ഈശ്വരീയാദേശാഢ്യഃ സ്യാം സർവ്വാണി ഗുപ്തവാക്യാനി സർവ്വവിദ്യാഞ്ച ജാനീയാം പൂർണവിശ്വാസഃ സൻ ശൈലാൻ സ്ഥാനാന്തരീകർത്തും ശക്നുയാഞ്ച കിന്തു യദി പ്രേമഹീനോ ഭവേയം തർഹ്യഗണനീയ ഏവ ഭവാമി|
3 ၃ ငါ၏ဥစ္စာရှိသမျှကိုပေးကမ်းစွန့်ကြဲသည် သာမကကိုယ်ခန္ဓာကိုမီးဖြင့်ပူဇော်သော် လည်းမေတ္တာမရှိလျှင်ငါ၌အကျိုးမရှိ။
അപരം യദ്യഹമ് അന്നദാനേന സർവ്വസ്വം ത്യജേയം ദാഹനായ സ്വശരീരം സമർപയേയഞ്ച കിന്തു യദി പ്രേമഹീനോ ഭവേയം തർഹി തത്സർവ്വം മദർഥം നിഷ്ഫലം ഭവതി|
4 ၄ မေတ္တာသည်သည်းခံတတ်၏။ ကြင်နာသနား တတ်၏။ မနာလိုစိတ်မရှိ။ မေတ္တာသည်ကြွားဝါ မှုမရှိ။ မာန်မာနမရှိ။-
പ്രേമ ചിരസഹിഷ്ണു ഹിതൈഷി ച, പ്രേമ നിർദ്വേഷമ് അശഠം നിർഗർവ്വഞ്ച|
5 ၅ မလျောက်ပတ်သည့်အမှုကိုမပြုတတ်။ ကိုယ် ကျိုးကိုမရှာတတ်။ ဒေါသအမျက်မထွက် တတ်။ သူတစ်ပါး၏အပြစ်ကိုမှတ်၍မထား တတ်။-
അപരം തത് കുത്സിതം നാചരതി, ആത്മചേഷ്ടാം ന കുരുതേ സഹസാ ന ക്രുധ്യതി പരാനിഷ്ടം ന ചിന്തയതി,
6 ၆ မကောင်းမှုဒုစရိုက်ကြောင့်ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ မရှိတတ်။ သမ္မာတရားကြောင့်ဝမ်းမြောက်တတ်၏။-
അധർമ്മേ ന തുഷ്യതി സത്യ ഏവ സന്തുഷ്യതി|
7 ၇ မည့်သည့်အခါမျှလက်အလျော့မပေးတတ်။ မေတ္တာသည်အမြဲယုံကြည်တတ်၏။ အမြဲ မျှော်လင့်တတ်၏။ အမြဲသည်းခံတတ်၏။
തത് സർവ്വം തിതിക്ഷതേ സർവ്വത്ര വിശ്വസിതി സർവ്വത്ര ഭദ്രം പ്രതീക്ഷതേ സർവ്വം സഹതേ ച|
8 ၈ မေတ္တာသည်ထာဝစဉ်တည်၏။ ဗျာဒိတ်တော် အားဖြင့်ဟောပြောနိုင်သောစွမ်းရည်သည် လည်းကောင်း၊ ထူးဆန်းသောဘာသာစကား အမျိုးမျိုးကိုပြောနိုင်သောအခွင့်သည် လည်းကောင်း၊ အသိပညာသည်လည်းကောင်း အမြဲမတည်ဘဲကွယ်ပျောက်လိမ့်မည်။-
പ്രേമ്നോ ലോപഃ കദാപി ന ഭവിഷ്യതി, ഈശ്വരീയാദേശകഥനം ലോപ്സ്യതേ പരഭാഷാഭാഷണം നിവർത്തിഷ്യതേ ജ്ഞാനമപി ലോപം യാസ്യതി|
9 ၉ ငါတို့၏အသိပညာသည်မစုံလင်။ ဗျာဒိတ် တော်အားဖြင့်ဟောပြောနိုင်သောစွမ်းရည် သည်လည်းမစုံလင်။-
യതോഽസ്മാകം ജ്ഞാനം ഖണ്ഡമാത്രമ് ഈശ്വരീയാദേശകഥനമപി ഖണ്ഡമാത്രം|
10 ၁၀ သို့ရာတွင်စုံလင်သည့်အရာရောက်ရှိလာသော အခါ၌မူကား မစုံလင်သောအရာဟူသမျှ တို့သည်ကွယ်ပျောက်လိမ့်မည်။
കിന്ത്വസ്മാസു സിദ്ധതാം ഗതേഷു താനി ഖണ്ഡമാത്രാണി ലോപം യാസ്യന്തേ|
11 ၁၁ ငါသည်ကလေးသူငယ်ဖြစ်စဉ်အခါက၊ ကလေးသူငယ်ကဲ့သို့စကားပြော၏။ သူငယ် ကဲ့သို့စိတ်တွင်ခံစားရ၏။ သူငယ်ကဲ့သို့ စဉ်းစားဆင်ခြင်၏။ ကြီးပြင်းလာသော အခါ၌မူကားကလေးသူငယ်၏အလေ့ များကိုငါပယ်ရှား၏။-
ബാല്യകാലേഽഹം ബാല ഇവാഭാഷേ ബാല ഇവാചിന്തയഞ്ച കിന്തു യൗവനേ ജാതേ തത്സർവ്വം ബാല്യാചരണം പരിത്യക്തവാൻ|
12 ၁၂ ယခုအခါငါတို့သည်ကြေးမုံတွင်ပေါ်လာ သည့်ပုံသဏ္ဌာန်ကိုမြင်ရသကဲ့သို့မထင်မရှား တွေ့မြင်ရကြ၏။ ထိုအခါ၌မူကားမျက်ဝါး ထင်ထင်တွေ့မြင်ရလတ္တံ့။ ယခုအခါငါသည် စုံလင်စွာမသိမမြင်ရ။ ထိုအခါ၌ကား ဘုရားသခင်သည်ငါ့ကိုစုံလင်စွာသိမြင် တော်မူသကဲ့သို့ငါသည်စုံလင်စွာသိ မြင်ရလိမ့်မည်။
ഇദാനീമ് അഭ്രമധ്യേനാസ്പഷ്ടം ദർശനമ് അസ്മാഭി ർലഭ്യതേ കിന്തു തദാ സാക്ഷാത് ദർശനം ലപ്സ്യതേ| അധുനാ മമ ജ്ഞാനമ് അൽപിഷ്ഠം കിന്തു തദാഹം യഥാവഗമ്യസ്തഥൈവാവഗതോ ഭവിഷ്യാമി|
13 ၁၃ ယခုတွင်ပါရမီသုံးပါးတည်းဟူသော ယုံကြည်ခြင်း၊ မျှော်လင့်ခြင်း၊ ချစ်ခြင်းတည် လျက်ရှိ၏။ ဤသုံးပါးတို့တွင်ချစ်ခြင်း မေတ္တာသည်အမြတ်ဆုံးဖြစ်သတည်း။
ഇദാനീം പ്രത്യയഃ പ്രത്യാശാ പ്രേമ ച ത്രീണ്യേതാനി തിഷ്ഠന്തി തേഷാം മധ്യേ ച പ്രേമ ശ്രേഷ്ഠം|
