विलापगीत 3
| من کسی هستم که از خشم و غضب خدا مصیبتها دیده‌ام. |
| خدا مرا به اعماق تاریکی کشانده است. |
| او بر ضد من برخاسته و دستش تمام روز بر من بلند است. |
| او گوشت و پوست بدنم را فرسوده و استخوانهایم را شکسته است. |
| جان مرا با تلخی و مشقت پوشانده است. |
| مرا مانند کسی که سالهاست مرده، در تاریکی نشانده است. |
7 ७ त्याने माझ्याभोवती तटबंदी केल्याने त्यातून माझी सुटका होऊ शकत नाही. त्याने माझे बंध अधिक मजबूत केले आहेत.
| با زنجیرهای سنگین مرا بسته و دورم را حصار کشیده است تا نتوانم فرار کنم. |
| فریاد برمی‌آورم و کمک می‌طلبم، ولی او به دادم نمی‌رسد. |
| با دیوارهای سنگی راه مرا بسته است و طریق مرا پر پیچ و خم نموده است. |
| او همچون خرسی در کمین من نشست و مانند شیر بر من هجوم آورد؛ |
11 ११ त्याने माझ्या मार्गावरून मला बाजूला करून, फाडून माझे तुकडे तुकडे केले आहेत आणि मला उदास केले आहे.
| مرا از راهم بیرون کشیده، پاره‌پاره‌ام کرد و تنها و بی‌کس رهایم ساخت. |
| او کمانش را کشید و مرا هدف قرار داد، |
| و تیرهایش به اعماق قلبم فرو رفت. |
| مردم تمام روز به من می‌خندند و مرا مسخره می‌کنند. |
| او زندگی را به کامم تلخ کرده است. |
| صورتم را به خاک مالیده است و دهانم را از سنگریزه پر کرده و دندانهایم را شکسته است. |
| آسایش و سعادت از من رخت بربسته است. |
| رمق و امیدی برایم نمانده، زیرا خداوند مرا ترک گفته است. |
| وقتی مصیبت و سرگردانی خود را به یاد می‌آورم، جانم تلخ می‌گردد. |
| بله، آنها را دائم به یاد می‌آورم و وجودم پریشان می‌شود. |
| اما نور امیدی بر قلبم می‌تابد، وقتی به یاد می‌آورم که |
| محبت خداوند بی‌انتهاست و رحمت او بی‌زوال. |
| وفاداری خدا عظیم است و رحمت او هر بامداد از نو آغاز می‌شود. |
| به خود می‌گویم: «من فقط خداوند را دارم، پس به او امید خواهم بست.» |
| خداوند برای کسانی که به او توکل دارند و او را می‌طلبند نیکوست. |
| پس خوبست که چشم امیدمان به او باشد و با صبر منتظر باشیم تا خداوند ما را نجات دهد. |
| خوب است انسان در جوانی بیاموزد که سختیها را تحمل کند. |
| هنگامی که او دچار مصیبت می‌گردد بهتر آنست که در سکوت و تنهایی بنشیند |
| و در برابر خداوند سر تعظیم فرود آورد، زیرا ممکن است امیدی باشد. |
| وقتی او را می‌زنند و اهانت می‌کنند خوب است آنها را تحمل کند، |
| زیرا خداوند تا ابد او را ترک نخواهد کرد. |
| هر چند خدا کسی را اندوهگین کند، اما رحمتش شامل حال او خواهد شد، زیرا محبت او عظیم است. |
| او از آزردن و غمگین ساختن انسان خشنود نمی‌گردد. |
| هنگامی که ستمدیدگان جهان زیر پا له می‌شوند، |
| و زمانی که حق انسانی که خدای متعال آن را به وی داده است، پایمال می‌گردد، |
| و هنگامی که مظلومی در دادگاه محکوم می‌شود، آیا خداوند اینها را نمی‌بیند؟ |
| کیست که بتواند بدون اجازهٔ خداوند چیزی بگوید و واقع شود؟ |
| آیا هم مصیبت و هم برکت از جانب خدای متعال نازل نمی‌شود؟ |
| پس چرا وقتی ما انسانهای فانی به سبب گناهانمان تنبیه می‌شویم، گله و شکایت می‌کنیم؟ |
| به جای گله و شکایت بیایید کردار خود را بسنجیم و بیازماییم و به سوی خداوند بازگردیم. |
| بیایید قلبهای خود را برای خدایی که در آسمان است بگشاییم و دستهای خود را به سوی او برافرازیم و بگوییم: |
| «ما گناه کرده‌ایم و سرکش شده‌ایم، و تو ما را نیامرزیده‌ای. |
| «به هنگام خشم خود ما را تعقیب نموده و هلاک کرده‌ای و رحم ننموده‌ای. |
| خود را با ابر پوشانیده‌ای تا دعاهای ما به حضور تو نرسد. |
| ما را مثل خاکروبه و زباله به میان قومها انداخته‌ای. |
| تمام دشمنانمان به ما توهین می‌کنند. |
| خرابی و نابودی دامنگیر ما شده و در ترس و خطر زندگی می‌کنیم.» |
| به سبب نابودی قومم، روز و شب سیل اشک از چشمانم جاریست. آنقدر خواهم گریست |
| تا خداوند از آسمان نظر کند و پاسخ دهد! |
| هنگامی که می‌بینم چه بر سر مردم اورشلیم آمده است، دلم از اندوه پر می‌شود. |
| کسانی که هرگز آزارشان نداده بودم، دشمن من شدند و مرا همچون پرنده‌ای به دام انداختند. |
| آنها مرا در چاه افکندند و سر چاه را با سنگ پوشاندند. |
| آب از سرم گذشت و فکر کردم مرگم حتمی است. |
| اما ای خداوند، وقتی از عمق چاه نام تو را خواندم |
| صدایم را شنیدی و به ناله‌هایم توجه کردی. |
| آری، هنگامی که تو را خواندم به کمکم آمدی و گفتی: «نترس!» |
| ای خداوند، تو به دادم رسیدی و جانم را از مرگ رهایی بخشیدی. |
| ای خداوند، تو ظلمی را که به من کرده‌اند دیده‌ای، پس داوری کن و داد مرا بستان. |
| دیده‌ای که چگونه ایشان دشمن من شده و توطئه‌ها بر ضد من چیده‌اند. |
| ای خداوند، تو شنیده‌ای که چگونه به من اهانت کرده و علیه من نقشه کشیده‌اند. |
| تو از تمام آنچه که مخالفانم هر روز درباره من می‌گویند و نقشه‌هایی که می‌کشند باخبری. |
| ببین چگونه می‌خندند و شب و روز مرا مسخره می‌کنند. |
| ای خداوند، ایشان را به سزای اعمالشان برسان. |
| ایشان را لعنت کن تا غم و تاریکی وجودشان را فرا گیرد. |
| با خشم و غضب آنها را تعقیب کن و از روی زمین محو و نابود گردان. |
