Waiata 66
1 Ki te tino kaiwhakatangi. He himene, he waiata. Hamama, e te whenua katoa, ki te Atua:
Allur heimurinn gleðjist með Guði!
2 Himenetia te kororia o tona ingoa, kia whai kororia te whakamoemiti ki a ia.
Lofið nafn hans, það er undursamlegt! Segið öllum frá máttarverkum hans!
3 Mea atu ki te Atua, Ano te wehi o au mahi! Ma te nui o tou kaha e ngohengohe ai ou hoariri ki a koe.
Guð, hversu undursamleg eru verk þín! Máttur þinn er stórkostlegur! Ekki er að furða þótt óvinir þínir smjaðri fyrir þér.
4 E koropiko katoa te whenua ki a koe; ka himene ki a koe; ka himene ratou ki tou ingoa. (Hera)
Lofaður sért þú um víða veröld!
5 Haere mai kia kite i nga mahi a te Atua: mataku rawa tana mahi ki nga tama a te tangata.
Komið og sjáið máttarverk Guðs! Mikil eru þau undur sem fólk hans fær að sjá og reyna.
6 Nana i mea te moana hei tuawhenua: haere a waewae ana ratou ra roto i te awa; hari ana matou ki a ia i reira.
Hann opnaði þeim veg í gegnum hafið! Þar gengu þeir yfir þurrum fótum. Hvílík gleði og fögnuður ríkti þann dag!
7 Ko tona kawanatanga tuturu tonu i runga i tona kaha; e titiro ana ona kanohi ki nga tauiwi; kei whakakake te hunga tutu. (Hera)
Drottinn mun ríkja að eilífu vegna máttar síns. Hann virðir vandlega fyrir sér mennina. Engir uppreisnarmenn þora að láta á sér bæra.
8 Whakapaingia to tatou Atua, e nga iwi; kia rangona te reo whakamoemiti ki a ia.
Sérhver maður lofi Drottin og vegsami nafn hans.
9 Nana nei hoki i mau ai to tatou wairua ki te ora, kahore hoki e tukua e ia o tatou waewae kia nekehia.
Hann gaf okkur lífið og hann verndar frá hrösun.
10 Kua whakamatauria hoki matou e koe, e te Atua: whakarewaia ana matou e koe, ano he hiriwa e whakarewaia ana.
Þú, ó Guð, hreinsaðir okkur í eldi eins og silfur er hreinsað.
11 Kua kawea nei matou e koe ki roto ki te kupenga: whakapikaua ana e koe te mea whakamamae ki o matou hope.
Þú hefur fjötrað okkur og lokað inni og lagt á okkur byrðar.
12 I meinga ano e koe o matou upoko kia ekengia hoihotia e te tangata; i ra roto matou i te kapura, i te wai: heoi whakaputaina mai ana matou e koe ki te wahi momona.
Þú lést hersveitir troða okkur fótum og við urðum að fara gegnum eld og vatn, en að lokum leiddir þú okkur út og inn í yndislegt land.
13 Ka tomo ahau me nga tahunga tinana ki tou whare; ka whakamana ahau i aku kupu taurangi ki a koe,
Nú kem ég í helgidóm þinn, fórna og efni þannig heit mitt.
14 Era i puaki i oku ngutu, i korerotia e toku mangai i ahau e pouri ana.
Manstu, þegar ég var í nauðum staddur, þá gaf ég þér heit?
15 Ka whakaekea e ahau mau nga mea momona hei tahunga tinana, ngatahi ano me te mea kakara o nga hipi toa; ka tukua e ahau he puru, he koati. (Hera)
Nú ber ég fram fórn mína: Hrúta, naut og kiðling. Megi reykurinn af fórnum þessum stíga upp til þín.
16 Haere mai, whakarongo, e koutou katoa e wehi ana ki te Atua, a maku e whakapuaki tana i mea ai ki toku wairua.
Komið og hlustið, þið sem óttist Drottin, og ég skal segja ykkur hvað hann hefur gert fyrir mig!:
17 I tangi toku mangai ki a ia: i whakanuia ano ia e toku arero.
Ég hrópaði til hans um hjálp, – og víst bjó lofgjörðin undir!
18 Ki te whakaaroa e toku ngakau te he, e kore te Ariki e whakarongo mai.
En fyrst játaði ég synd mína, annars hefði ég ekki fengið svar.
19 Nei ra he pono kua whakarongo te Atua, kua tahuri ia ki toku reo inoi.
En hann heyrði bæn mína og hlustaði, gaf gaum að því sem ég sagði.
20 Kia whakapaingia te Atua, kihai nei i whakapeau ke i taku inoi, i tana atawhai hoki ki ahau.
Lof sé Guði! Hann vísaði ekki bæn minni á bug né tók miskunn sína frá mér.
