< Waiata 137 >

1 I te taha o nga wai o Papurona, noho ana tatou i reira, ae, tangi ana tatou, ia tatou i mahara ai ki Hiona.
An den Wassern zu Babel saßen wir und weinten, wenn wir an Zion gedachten.
2 Whakairia ake e tatou a tatou hapa ki runga ki nga wirou i waenganui o reira.
Unsere Harfen hingen wir an die Weiden, die daselbst sind.
3 No te mea i tono i reira te hunga nana tatou i herehere ki etahi waiata i a tatou, me te hunga nana tatou i tukino i tono mai he hari i a tatou, i mea mai, Waiatatia mai ki a matou tetahi o nga waiate o Hiona.
Denn dort hießen uns singen, die uns gefangen hielten, und in unserm Heulen fröhlich sein: “Singet uns ein Lied von Zion!”
4 Me pehea matou ka waiata ai i te waiata a Ihowa i te whenua tauhou?
Wie sollten wir des HERRN Lied singen in fremden Landen?
5 Ki te wareware ahau ki a koe, e Hiruharama, kia wareware toku ringa matau ki tana mahi.
Vergesse ich dein, Jerusalem, so werde ich meiner Rechten vergessen.
6 Ki te kore ahau e mahara ki a koe, kia piri toku arero ki toku ngao; ki te kore ahau e whakanui i Hiruharama ki runga ake i taku mea i tino hari ai.
Meine Zunge soll an meinem Gaumen kleben, wo ich nicht dein gedenke, wo ich nicht lasse Jerusalem meine höchste Freude sein.
7 E Ihowa, maharatia nga tama a Eroma i te ra o Hiruharama; ta ratou meatanga, Whakahoroa, whakahoroa, a taea rawatia ano tona turanga.
HERR, gedenke der Kinder Edom den Tag Jerusalems, die da sagten: “Rein ab, rein ab bis auf ihren Boden!”
8 E te tamahine o Papurona, meake nei whakangaromia, ka hari te tangata e utua ai koe mo tau i mea ai ki a matou.
Du verstörte Tochter Babel, wohl dem, der dir vergilt, wie du uns getan hast!
9 Ka hari te tangata e hopu ana, e ta ana i au mea nohinohi ki runga ki te kohatu.
Wohl dem, der deine jungen Kinder nimmt und zerschmettert sie an dem Stein!

< Waiata 137 >