Waiata 129

1 He waiata; he pikitanga. He ki tenei ma Iharaira, Ka maha a ratou tukinotanga i ahau o toku tamarikitanga ake;

Ein song til høgtidsferderne. Mykje hev dei trengt meg alt ifrå min ungdom - so segje Israel -

2 Ka maha a ratou tukinotanga i ahau o toku tamarikitanga ake; heoi kihai ahau i taea e ratou.

mykje hev dei trengt meg alt ifrå min ungdom; men dei hev ikkje fenge bugt med meg.

3 I parautia toku tuara e nga kaiparau; he roa a ratou parautanga.

På min rygg hev pløgjarar pløgt, dei hev gjort sine forer lange.

4 He tika ta Ihowa: motu pu i a ia nga aho a te hunga kino.

Herren er rettferdig, han hev hogge av reipi til dei ugudlege.

5 Kia whakama, kia whakahokia ki muri, te hunga katoa e kino nei ki Hiona.

Dei skal skjemmast og vika attende alle som hatar Sion.

6 Kia rite ratou ki te tarutaru i nga tuanui, e memenge nei i te mea kiano i tupu ake.

Dei skal verta som gras på taki, som visnar fyrr det fær veksa;

7 E kore nei e ki te ringa o te kaikoti, te uma hoki o te kaipaihere.

slåttaren fær ikkje handi full, og bundelbindaren ikkje eit fang.

8 E kore ano te hunga e haere ana i te taha e mea, Kia tau ki a koutou te manaaki a Ihowa: ko ta matou manaaki tenei ki a koutou i runga i te ingoa o Ihowa.

Og dei som gjeng framum, segjer ikkje: «Herrens velsigning vere yver dykk, me velsignar dykk i Herrens namn!»