< Waiata 129 >

1 He waiata; he pikitanga. He ki tenei ma Iharaira, Ka maha a ratou tukinotanga i ahau o toku tamarikitanga ake;
Ein Wallfahrtslied. »Sie haben mich hart bedrängt von meiner Jugend an«
2 Ka maha a ratou tukinotanga i ahau o toku tamarikitanga ake; heoi kihai ahau i taea e ratou.
»sie haben mich hart bedrängt von meiner Jugend an, aber doch mich nicht überwältigt.
3 I parautia toku tuara e nga kaiparau; he roa a ratou parautanga.
Auf meinem Rücken haben die Pflüger gepflügt und lange Furchen gezogen;
4 He tika ta Ihowa: motu pu i a ia nga aho a te hunga kino.
doch der HERR ist gerecht: er hat zerhauen der Gottlosen Stricke.«
5 Kia whakama, kia whakahokia ki muri, te hunga katoa e kino nei ki Hiona.
Zuschanden müssen werden und rückwärts weichen alle, die Zion hassen!
6 Kia rite ratou ki te tarutaru i nga tuanui, e memenge nei i te mea kiano i tupu ake.
Sie müssen gleichen dem Gras auf den Dächern, das dürr schon ist, bevor es in Halme schießt,
7 E kore nei e ki te ringa o te kaikoti, te uma hoki o te kaipaihere.
mit dem der Schnitter seine Hand nicht füllt, noch der Garbenbinder seinen Gewandbausch,
8 E kore ano te hunga e haere ana i te taha e mea, Kia tau ki a koutou te manaaki a Ihowa: ko ta matou manaaki tenei ki a koutou i runga i te ingoa o Ihowa.
und bei dem, wer des Weges vorübergeht, nicht ruft: »Gottes Segen sei über euch! Wir segnen euch im Namen des HERRN!«

< Waiata 129 >