Waiata 109
1 Ki te tino kaiwhakatangi. He himene na Rawiri. E te Atua, e whakamoemiti nei ahau, kei wahangu koe:
Þú Guð sem ég lofa, vertu ekki þögull
2 Kua puaki hoki te mangai o te tangata kino me te mangai o te tangata tinihanga, ki te he moku: he teka o ratou arero, e korero nei moku.
því að óguðlegir baktala mig og ljúga á mig sökum.
3 I karapotia hoki ahau e ratou ki nga kupu mauahara, a i whawhai takekore ki ahau.
Án saka hata þeir mig og ráðast á mig.
4 Mo toku aroha he riri ta ratou whakautu: ko ahau ia, he inoi taku.
Ég elska þá, en jafnvel meðan ég bið fyrir þeim, ofsækja þeir mig.
5 E homai ana e ratou ki ahau he kino mo te pai, he mauahara mo toku aroha.
Þeir gjalda gott með illu og ást mína með hatri.
6 Meinga he tangata kino hei rangatira mona; kia tu he hoariri ki tona ringa matau.
Leyfðu þeim að finna hvernig mér líður! Leyfðu óvini mínum að þola sama óréttlæti og hann beitir mig – vera dæmdur af ranglátum dómara.
7 Kia tau te he ki a ia, ina whakawakia: kia waiho ano tana inoi hei hara.
Og þegar úrskurður fellur, lát hann þá verða honum til tjóns. Líttu á bænir hans eins og innantómt raus.
8 Kia torutoru ona ra; kia riro tana mahi tirotiro i tetahi atu.
Styttu æviár hans. Skipaðu annan í embætti hans.
9 Kia pania ana tamariki, kia pouarutia hoki tana wahine.
Börn hans verði föðurlaus og kona hans ekkja
10 Kia kopikopiko noa ana tamariki, pinono ai: kia rapu kai hoki ma ratou i o ratou wahi mokemoke.
og rektu þau burt úr rústum heimilis þeirra.
11 Kia haoa e te kaituku moni ana mea katoa; kia pahuatia hoki e nga tangata iwi ke ana mauiuitanga.
Lánardrottnarnir taki landareign hans og ókunnugir fái allt sem hann hafði aflað.
12 Kaua tetahi hei hoatu noa i te aroha ki a ia: kaua hoki tetahi hei atawhai i ana pani.
Enginn sýni honum miskunn né aumki sig yfir föðurlausu börnin hans.
13 Kia hatepea putia ona uri: a i to muri whakatupuranga kia horoia rawatia atu o ratou ingoa.
Afkomendur hans verði afmáðir og ætt hans eins og hún leggur sig.
14 Kia maharatia e Ihowa te kino o ona matua: kei murua hoki te hara o tona whaea.
Refsaðu fyrir syndir föður hans og móður og dragðu ekki af.
15 Kia mau tonu ki te aroaro o Ihowa: kia hatepea atu ai e ia te maharatanga ki a ratou i runga i te whenua.
Láttu misgjörðir hans aldrei falla í gleymsku, en minningu ættarinnar að engu verða.
16 Mona kihai i mahara ki te mahi tohu: heoi tukino ana ia i te ware, i te rawakore, i te hunga ngakau maru, kia patua ai ratou.
Hann sýndi engum manni miskunn, en ofsótti nauðstadda og steypti aðþrengdum í dauðann.
17 Ae ra, i pai ia ki te kanga, a kua tae mai ki a ia: kihai ia i aro ki te manaaki, heoi kua mamao tera i a ia.
Hann formælti öðrum, bölvunin komi honum sjálfum í koll. Að blessa lét hann ógert, blessun sé því fjarri honum.
18 I kakahu ia i te kanga ki a ia, ano ko tona kakahu: na kua tae tera ki roto ki a ia ano he wai, me he hinu hoki ki roto ki ona wheua.
Að bölva, það átti við hann, það var honum eðlilegt eins og að éta og drekka.
19 Waiho ki a ia hei kakahu hipoki mona, hei whitiki hoki e whitikiria tonutia ai ia.
Formælingar hans bitni á honum sjálfum, hylji hann, eins og fötin sem hann er í og beltið um mitti hans.
20 Na hei utu tena ma Ihowa ki oku hoariri, ki te hunga hoki e korero kino nei ki toku wairua.
Þetta séu laun andstæðinga minna frá Drottni – þeirra sem ljúga á mig og hóta mér dauða.
21 Kia puta tau mahi moku, e te Atua, e te Ariki, he whakaaro ki tou ingoa: na te mea he pai tau mahi tohu, whakaorangia ahau,
En Drottinn, farðu með mig eins og barnið þitt! Eins og þann sem ber þitt eigið nafn. Frelsaðu mig Drottinn, vegna elsku þinnar.
22 He ware hoki ahau, he rawakore, kua mamae hoki toku ngakau i roto i ahau.
Það hallar undan fæti, ég finn að dauðinn nálgast.
23 Ka riro ahau me te atarangi e whakawairua kau ana: e peipeia ana ahau me he mawhitiwhiti.
Ég er hristur til jarðar eins og padda af ermi!
24 Hurorirori kau oku turi i te nohopuku; a e kohia ana te ngako o oku kikokiko.
Ég skelf í hnjánum – fastan var erfið, ég er ekkert nema skinn og bein.
25 Kua waiho ahau hei tawainga ma ratou: ka kite ratou i ahau, ka ruru o ratou matenga.
Ég er eins og minnisvarði um mistök og þegar menn sjá mig hrista þeir höfuðið.
26 Awhinatia ahau, e Ihowa, e toku Atua: kia rite ki tou aroha tau whakaora i ahau.
Hjálpaðu mér Drottinn Guð minn! Frelsaðu mig sakir elsku þinnar og kærleika.
27 Kia matau ai ratou ko tou ringa itene: a nau tenei, e Ihowa, i mea.
Gerðu það svo að allir sjái, svo að enginn efist um að það var þitt verk,
28 Ma ratou e kanga, mau ia e manaaki: kia whakama ratou ina whakatika; ko tau pononga ia kia hari.
– þá mega þeir formæla mér ef þeir vilja, sama er mér, aðeins að þú blessir mig. Þá munu illráð þeirra gegn mér mistakast og ég ganga mína leið, glaður í bragði.
29 Kia whakakakahuria oku hoariri ki te whakama, a ko to ratou numinumi hei koroka hipoki mo ratou.
Ónýttu áform þeirra! Sveipaðu þá skömm!
30 Ka tino whakawhetai toku mangai ki a Ihowa, ae ra, ka whakamoemiti ahau ki a ia i waenganui o te mano.
Þá mun ég ekki láta af að þakka Drottni, lofa hann í allra áheyrn.
31 E tu hoki ia ki te ringa matau o te rawakore, hei whakaora i a ia i te hunga e whakahe ana i tona wairua.
Því að hann er athvarf fátækra og þeirra sem líða skort. Hann frelsar þá undan óvinum þeirra.
