< Waiata 107 >

1 Whakawhetai ki a Ihowa, he pai hoki ia: he pumau tonu hoki tana mahi tohu.
"Danket Jahwe, denn er ist gütig; / Ewig währt ja seine Huld!"
2 Kia pena ano te korero a te hunga i hokona e Ihowa, i hokona nei e ia i roto i te ringa o te hoariri;
So sollen sprechen Jahwes Erlöste, / Die er erlöst hat aus Feindeshand,
3 I kohikohia nei i nga whenua, i te rawhiti, i te uru, i te raki, i te tonga.
Und die er gesammelt aus vielen Landen: / Von Ost und West, von Nord und Süd.
4 I haereere ratou i te koraha i te wahi mokemoke, te kitea tetahi pa hei nohoanga.
Sie irrten vom Weg in der Wüste und Öde, / Eine Stadt als Wohnsitz fanden sie nicht.
5 I matekai ratou, i matewai: hemo noa to ratou wairua i roto i a ratou.
Sie litten Hunger und Durst: / Ihre Seele verzagte in ihnen.
6 Na ka tangi ratou ki a Ihowa i to ratou pouri: a whakaorangia ana ratou e ia i o ratou mate.
Da schrien sie zu Jahwe in ihrer Not: / Der riß sie heraus aus ihren Ängsten.
7 A arahina ana e ia ra te ara tika; kia haere ai ki te pa hei nohoanga.
Er führte sie auf ebnem Weg, / Daß sie kamen in eine wohnliche Stadt.
8 Aue! me i whakapaingia e te tangata a Ihowa mo tona atawhai, mo ana mahi whakamiharo ki nga tama a te tangata!
Nun sollen sie Jahwe danken für seine Huld / Und für seine Wunder zum Segen der Menschen.
9 E whakamakonatia ana hoki e ia te wairua hiahia: ko te wairua hiakai, whakakiia ana e ia ki te pai.
Er hat ja die lechzende Seele gesättigt / Und die hungrige Seele mit Gutem gefüllt.
10 Ko te hunga i noho i te pouri, i te atarangi o te mate: he mea here ki te mamae, ki te rino;
Sie wohnten in Dunkel und Todesschatten, / Gefangen in Elend und Eisenbanden.
11 Mo ratou i tutu ki nga kupu a te Atua, i whakahawea ki te whakaaro o te Runga Rawa;
Denn sie hatten Jahwes Worten getrotzt / Und den Rat des Höchsten verachtet.
12 Koia i pehia iho ai e ia o ratou ngakau ki te mahi: hinga iho ratou, kahore hoki he kaiawhina.
Drum beugte er auch durch Mühsal ihr Herz: / Nun sanken sie hin ohne Helfer.
13 Na ka tangi ratou ki a Ihowa i to ratou pouri; a ka whakaorangia ratou e ia i o ratou mate.
Da schrien sie zu Jahwe in ihrer Not: / Der machte sie frei aus ihren Ängsten.
14 Whakaputaina mai ana ratou e ia i te pouri, i te atarangi o te mate; motumotuhia ana o ratou here.
Er ließ sie aus Dunkel und Todesschatten, / Und ihre Fesseln zersprengte er.
15 Aue! me i whakapaingia e te tangata a Ihowa mo tona atawhai, mo ana mahi whakamiharo ki nga tama a te tangata!
Nun sollen sie Jahwe danken für seine Huld / Und für seine Wunder zum Segen der Menschen.
16 Kua tukitukia hoki e ia nga tatau parahi: kua tapahia e ia nga tutaki rino, motu rawa.
Denn er hat zerbrochen Türen von Erz / Und eiserne Riegel zerschlagen.
17 Ko nga kuware, na a ratou mahi tutu, na o ratou kino, i pakia ai ratou.
Gottlose mußten ob sündigen Wandels / Und ob Übertretungen leiden:
18 Ka wetiweti to ratou wairua ki nga kai katoa; a ka whakatata ratou ki nga kuwaha o te mate.
Jegliche Speise verabscheuten sie, / Und sie waren schon nahe den Pforten des Todes.
19 Na ka tangi ki a Ihowa i to ratou pouri, a ka whakaorangia ratou e ia i o ratou mate.
Da schrien sie zu Jahwe in ihrer Not / Der machte sie frei aus ihren Ängsten.
20 Tukua mai ana e ia tana kupu, a rongoatia ana ratou: a whakaputaina ana ratou i o ratou ngaromanga.
Er sandte sein Wort und heilte sie / Und ließ sie entrinnen aus ihren Gruben.
21 Aue! me i whakapaingia e te tangata a Ihowa mo tona atawhai, mo ana mahi whakamiharo ki nga tama a te tangata!
Nun sollen sie Jahwe danken für seine Huld / Und für seine Wunder zum Segen der Menschen.
22 Kia tukua ano e ratou te whakahere, ara te whakamoemiti; kia whakapuaki i ana mahi i runga i te hari.
Sie sollen bringen Opfer des Danks, / Seine Taten erzählen mit Jubel.
23 Ko te hunga e haere ana ki raro, ki te moana, i runga kaipuke, a e whai mahi ana i nga wai nunui,
Die mit Schiffen das Meer befuhren, / Ihren Handel trieben in großen Gewässern,
24 Ko ratou e kite i nga mahi a Ihowa, i ana mahi whakamiharo i te rire.
Sie haben Jahwes Werk geschaut / Und seine Wunder im Meeresstrudel.
25 Puta kau tana kupu, kua maranga te tupuhi, mana e whakatutu ona ngaru.
Auf sein Wort brauste ein Sturmwind daher, / Der türmte empor die Wogen des Meers.
26 Ka kake ratou ki runga ki te rangi, ka heke ano ki raro ki te rire: ngohe noa o ratou wairua i te pawera.
Sie stiegen himmelan, bald fuhren sie in die Tiefe: / Ihre Seel verging in Weh.
27 Ka tiu ratou, ka hurorirori ano he tangata e haurangi ana; a kahore he mahara i toe.
Sie schwankten und wankten wie Trunkne, / Und all ihre Weisheit war dahin.
28 Heoi ka tangi ki a Ihowa i to ratou hemanawa: a whakaorangia ana ratou i o ratou mate.
Da schrien sie zu Jahwe in ihrer Not, / Der führte sie aus ihren Ängsten.
29 Meinga ana e ia te tupuhi kia marino, ona ngaru kia mariri.
Er dämpfte den Sturm zum Säuseln, / Und stille schwiegen des Meeres Wogen.
30 Na ka koa ratou, no te mea ka marie: a ka kawea ratou e ia ki te tauranga i hiahia ai ratou.
Da wurden sie froh, daß es ruhig geworden; / Er führte sie dann zum ersehnten Hafen.
31 Aue! me i whakapaingia e te tangata a Ihowa mo tona atawhai, mo ana mahi whakamiharo ki nga tama a te tangata!
Nun sollen sie Jahwe danken für seine Huld / Und für seine Wunder zum Segen der Menschen.
32 Kia whakanui hoki ratou i a ia i roto i te whakaminenga o te iwi; kia whakamoemiti ki a ia i roto i te nohoanga kaumatua.
Ja sie sollen ihn preisen in der Gemeinde / Und im Ältestenrate ihn loben.
33 Ko ia hei mea i nga awa hei koraha, i nga puputanga wai hei oneone maroke;
Er machte auch Ströme zur Wüste / Und Wasserquellen zu dürrem Land,
34 I te whenua whai hua, kia titohea, mo te hara o te hunga e noho ana i reira.
Fruchtbares Feld zur salzigen Steppe / Wegen der Bosheit seiner Bewohner.
35 Ko ia hei mea i te koraha hei harotoroto wai, i te whenua maroke hei puputanga wai.
Er wandelte Wüsten in Wasserteiche / Und dürres Land in Wasserquellen.
36 A whakanohoia iho e ia te hunga matekai ki reira, hanga ai i tetahi pa hei nohoanga;
Dort machte er Hungrige seßhaft: / Sie bauten sich eine Wohnstadt.
37 Hei rui mara, hei whakato mara waina, e tupu ai, e maha ai nga hua.
Sie besäten Äcker, pflanzten Weingärten / Und gewannen Ertrag an Frucht.
38 Ko ia ano hei manaaki i a ratou, no ka nui rawa; kahore hoki e tukua kia torutoru haere a ratou kararehe.
Gott segnete sie: sie mehrten sich sehr, / Auch ihr Vieh ließ sich nicht vermindern.
39 Na kua iti haere ano ratou, kua piko i te tukino, i te he, i te pouri.
Doch manchmal nahmen sie ab und sanken dahin / Durch den Druck von Unglück und Kummer.
40 E ringihia ana e ia te whakahawea ki runga ki nga rangatira: e meinga ana kia hehe i te ururua, i te wahi kahore nei he ara;
Aber er, "der auf Fürsten Verachtung gießt / Und in wegloser Öde sie irren läßt" —
41 Otira kei te whakateitei ia i te rawakore ki runga i te mamae, kei te mea i ona hapu kia rite ki te kahui hipi.
Er hob die Armen aus Elend hervor / Und mehrte ihre Sippen wie Herden.
42 Ka kite nga tangata tika, a ka hari; ko nga he katoa hoki, kipia ake te mangai.
Redliche sollen das sehn mit Freuden, / Doch alle Frevler müssen verstummen.
43 Ko te tangata whakaaro nui ka mahara ki enei mea, a ka mohio ratou ki te aroha o Ihowa.
Wer weise ist, der beachte dies / Und verstehe die Gnaden Jahwes!

< Waiata 107 >