Hopa 7

1 He teka ranei kua takoto he pakanga mo te tangata i runga i te whenua, he rite ano ona ra ki nga ra o te kaimahi?

Har Mennesket paa Jord ej Krigerkaar? Som en Daglejers er hans Dage.

2 E rite ana ki te pononga, e matenui nei ki te atarangi, ki te kaimahi, e tumanako nei ki te utu mo tana mahi;

Som Trællen, der higer efter Skygge som Daglejeren, der venter paa Løn,

3 Koia toku rite, ka whiwhi nei ki nga marama horihori, a he mauiui nga po kua whakaritea moku.

saa fik jeg Skuffelses Maaneder i Arv kvalfulde Nætter til Del.

4 Ka takoto ahau, ka mea ahau, A hea ahau ara ai? he roa ia te po; heoi ka tahurihuri kau ahau a ao noa.

Naar jeg lægger mig, siger jeg: »Hvornaar er det Dag, at jeg kan staa op?« og naar jeg staar op: »Hvornaar er det Kvæld?« Jeg mættes af Uro, til Dagen gryr.

5 Ko te kakahu mo oku kikokiko he kutukutu, he pokuru oneone; ka kukuti toku kiri, a ka ngatata ano.

Mit Legeme er klædt med Orme og Skorpe, min Hud skrumper ind og væsker.

6 Ko oku ra hohoro atu i te rakau a te kaiwhatu; pau ake, te ai he tumanakohanga atu.

Raskere end Skyttelen flyver mine Dage, de svinder bort uden Haab.

7 Kia mahara he hau oku ra; heoi ano kitenga o toku kanohi i te pai.

Kom i Hu, at mit Liv er et Pust, ej mer faar mit Øje Lykke at skue!

8 Ko te kanohi o te tangata e kite ana i ahau, heoi ano tona tirohanga mai ki ahau: kei runga i ahau ou kanohi, heoi kahore iho ahau.

Vennens Øje skal ikke se mig, dit Øje søger mig — jeg er ikke mere.

9 Memeha atu te kapua, ngaro atu: he pera ano te tangata e haere ana ki te urupa; e kore e hoki ake. (Sheol h7585)

Som Skyen svinder og trækker bort, bliver den, der synker i Døden, borte, (Sheol h7585)

10 E kore ia e hoki mai ano ki tona whare, e kore ano tona wahi e mahara ki a ia i muri.

han vender ej atter hjem til sit Hus, hans Sted faar ham aldrig at se igen.

11 Na e kore e kaiponuhia e ahau toku mangai; ka korero ahau i toku wairua e mamae nei; ka tangi i te kawa i toku ngakau.

Saa vil jeg da ej lægge Baand paa min Mund, men tale i Aandens Kvide, sukke i bitter Sjælenød.

12 He moana ranei ahau, he tohora, i mea ai koe i te kaitirotiro moku

Er jeg et Hav, eller er jeg en Drage, siden du sætter Vagt ved mig?

13 Ki te mea ahau, kei toku moenga ahau te marie ai, ma toku takotoranga e whakamama taku tangi;

Naar jeg tænker, mit Leje skal lindre mig, Sengen lette mit Suk,

14 Na ka whakahaehaetia ahau e koe ki nga moe, ka whakawehia ahau ki nga mea e whakakitea mai.

da ængster du mig med Drømme, skræmmer mig op ved Syner,

15 A ki ta toku wairua he pai te tarona; pai ake te mate i enei wheua oku.

saa min Sjæl vil hellere kvæles, hellere dø end lide.

16 E whakarihariha ana ahau ki toku ora; kahore oku hiahia kia ora tonu ahau: waiho noa iho ahau, he mea teka noa hoki oku ra.

Nu nok! Jeg lever ej evigt, slip mig, mit Liv er et Pust!

17 He aha te tangata, i whakanuia ai e koe? i anga ai tou ngakau ki a ia?

Hvad er et Menneske, at du regner ham og lægger Mærke til ham,

18 I titiro ai koe i a ia i tenei ata, i tenei ata, i honohono ai tau whakamatautau i a ia?

hjemsøger ham hver Morgen, ransager ham hvert Øjeblik?

19 Kia pehea ake te roa ou kahore nei e tahuri atu i ahau, oku kahore nei e waiho noa iho e koe, kia horomia ai toku huware?

Naar vender du dog dit Øje fra mig, slipper mig, til jeg har sunket mit Spyt?

20 Mehemea kua hara ahau, kia aha atu ahau ki a koe, e te kaitiaki o nga tangata? he aha ahau i waiho ai e koe hei patunga mau i taimaha iho ai ahau ki ahau ano.

Har jeg syndet, hvad skader det dig, du, som er Menneskets Vogter? Hvi gjorde du mig til Skive, hvorfor blev jeg dig til Byrde?

21 He aha koe te whakarere noa ai i toku he, te whakapahemo ai i toku kino? Akuanei hoki ahau moe ai ki te puehu, a ka ata rapu koe i ahau, otiia kahore noa iho ahau.

Hvorfor tilgiver du ikke min Synd og lader min Brøde uænset? Snart ligger jeg jo under Mulde, du søger mig — og jeg er ikke mere!