< Hopa 41 >
1 E taea ranei a Rewiatana te kukume mai e koe ki te matau? te pehi ranei i tona arero ki te aho?
“¿Puedes sacar al Leviatán con un anzuelo? o presionar su lengua con una cuerda?
2 E whakanohoia ranei e koe he aho ki tona ihu? E pokaia ranei e koe tona kauae ki te matau?
¿Puedes poner una cuerda en su nariz, o atravesar su mandíbula con un gancho?
3 E maha ranei ana inoi ki a koe? E korero ngawari ranei ia ki a koe?
Te hará muchas peticiones, ¿o te hablará con palabras suaves?
4 E whakarite kawenata ranei ia ki a koe? e riro ai ia i a koe hei pononga oti tonu mai?
Hará un pacto con vosotros, para que lo tomes por siervo para siempre?
5 Ka rite ranei ia ki te manu hei mea takaro mau? E herea ranei ia e koe hei mea ma au kotiro?
¿Jugarás con él como con un pájaro? ¿O lo atarás para tus chicas?
6 E waiho ranei ia hei taonga hokohoko ma nga ropu tangata hi ika? E wehewehea atu ranei ma nga kaihokohoko?
¿Los comerciantes harán un trueque por él? ¿Lo repartirán entre los comerciantes?
7 E kapi ranei tona kiri i o tao? tona pane i nga wero ika?
Puede llenar su piel con hierros de púas, o su cabeza con lanzas de pescado?
8 Kia pa tou ringa ki a ia; maharatia te whawhai, a kei pena a mua.
Pon tu mano sobre él. Recuerda la batalla, y no lo hagas más.
9 Nana, he hori kau te manako ki a ia: e kore ranei tetahi e hinga noa ki te kite kau atu i a ia?
He aquí que la esperanza de él es vana. ¿No se abatirá uno incluso al verlo?
10 Kahore he tangata e maia rawa hei whakaoho i a ia: na ko wai e tu ki toku aroaro?
Nadie es tan feroz que se atreva a agitarlo. ¿Quién es, pues, el que puede presentarse ante mí?
11 Ko wai te tangata nana te mea kua takoto wawe ki ahau, e whakautu ai ahau ki a ia? Ahakoa he aha te mea i raro i nga rangi, puta noa, naku katoa.
¿Quién me ha dado primero, para que yo le pague? Todo bajo el cielo es mío.
12 E kore e huna e ahau te korero mo ona wahi, mo tona kaha, mo te ataahua hoki o tona hanganga.
“No guardaré silencio sobre sus miembros, ni su poderosa fuerza, ni su buena contextura.
13 Ma wai e tihore a waho o tona kakahu? Ko wai e tae ki tana paraire rererua?
¿Quién puede despojarse de su prenda exterior? ¿Quién se acercará a sus fauces?
14 Ma wai e whakatuwhera nga tatau o tona mata? He wehi kei ona niho a taka noa.
¿Quién puede abrir las puertas de su rostro? Alrededor de sus dientes está el terror.
15 Ko tana e whakamanamana ai ko ona unahi pakari; tutaki rawa pera i te hiri piri tonu.
Las fuertes escamas son su orgullo, encerrados juntos con un cierre hermético.
16 Na, i te tata tonu o tetahi ki tetahi, e kore te hau e puta i waenga.
Uno está tan cerca de otro, que ningún aire pueda interponerse entre ellos.
17 Piri tonu ratou ki a ratou ano; mau tonu, e kore ano e taea te wehe.
Están unidos entre sí. Se pegan entre sí, de modo que no se pueden separar.
18 Ka tihe ia, ka kowha mai te marama; a ko te rite i ona kanohi kei nga kamo o te ata.
Su estornudo hace brillar la luz. Sus ojos son como los párpados de la mañana.
19 E puta ana mai i tona mangai he rama mura, mokowhiti ana nga koraahi.
De su boca salen antorchas ardientes. Saltan chispas de fuego.
20 Puta ana te paowa i ona pongaponga, me te mea no te kohua e koropupu ana, no te otaota e kaia ana.
De sus fosas nasales sale un humo, como de una olla hirviendo sobre un fuego de cañas.
21 Ngiha ana nga waro i tona ha, rere atu ana te mura i tona mangai.
Su aliento enciende las brasas. Una llama sale de su boca.
22 Kei tona kaki te kaha e noho ana, e tuapa ana te pawera i tona aroaro.
Hay fuerza en su cuello. El terror baila ante él.
23 Ko ona kikokiko tawerewere piri tonu: maro tonu ki runga ki a ia; e kore e taea te whakakorikori.
Las escamas de su carne están unidas. Son firmes con él. No se pueden mover.
24 Pakari tonu tona ngakau ano he kamaka; ae ra, maro tonu ano ko to raro kohatu huri.
Su corazón es firme como una piedra, sí, firme como la piedra de molino inferior.
25 Ka whakarewa ia i a ia ki runga, ka wehi nga tangata nunui: na te pororaru ka porangi noa iho ratou.
Cuando se levanta, los poderosos tienen miedo. Se retiran ante su paliza.
26 Ki te whai tetahi i a ia ki te hoari, e kore e taea; ahakoa e te tao, e te pere, e te koikoi ranei.
Si uno lo ataca con la espada, no puede prevalecer; ni la lanza, ni el dardo, ni el asta puntiaguda.
27 Ki tona whakaaro he kakau witi te rino, he rakau popopopo te parahi.
Cuenta el hierro como paja, y el bronce como la madera podrida.
28 E kore ia e tahuti i te pere: ki a ia ka meinga noatia nga kohatu o te kotaha hei papapa.
La flecha no puede hacerle huir. Las piedras de la honda son como la paja para él.
29 Kiia ake e ia nga patu hei papapa: e kataina ana e ia te huhu o te tao.
Los palos se cuentan como rastrojos. Se ríe de las prisas de la jabalina.
30 Ko raro ona e rite ana ki te kohatu koikoi: e wharikitia ana e ia a runga o te paru ano he patunga witi.
Sus partes inferiores son como alfareros afilados, dejando un rastro en el barro como un trineo.
31 E meinga ana e ia te rire kia koropupu ano he kohua, me te moana kia rite ki te hinu.
Hace que lo profundo hierva como una olla. Hace que el mar sea como un bote de pomada.
32 E hangaia ana e ia he huarahi kia marama i muri i a ia; tera e maharatia he hina te moana.
Hace brillar un camino tras él. Se diría que el profundo tiene el pelo blanco.
33 I te whenua nei kahore he mea hei rite mona, he mea i hanga nei kahore ona wehi.
En la tierra no hay nada igual, que se hace sin miedo.
34 E titiro ana ia ki nga mea tiketike katoa: he kingi ia mo nga tama katoa a te whakapehapeha.
Él ve todo lo que es alto. Es el rey de todos los hijos de la soberbia”.