Hopa 4

1 Katahi a Eripata Temani ka oho, ka mea,

Wtedy Elifaz z Temanu odpowiedział:

2 Ki te anga matou ki te korero ki a koe, e pouri ranei koe? otira e taea e wai te pehi te kupu?

Jeśli będziemy rozmawiać z tobą, nie będzie ci przykro? Ale któż może się od mówienia powstrzymać?

3 Nana, he tokomaha i whakaakona e koe: nau hoki i whakakaha nga ringa kahakore.

Oto nauczałeś wielu i ręce słabe umocniłeś.

4 Ara ana i au kupu te tangata e hinga ana; nau hoki i kaha ai nga turi kua piko.

Twoje słowa podnosiły upadającego, a omdlałe kolana wzmacniałeś.

5 Inaianei kua tae mai ki a koe, a e hemo ana koe: e pa ana ki a koe, ohorere ana koe.

A teraz, gdy [to] przyszło na ciebie, opadasz z sił, dotknęło cię i się trwożysz.

6 He taka ianei kei tou wehi ki te Atua he okiokinga whakaaro mou? Kei te tapatahi o ou huarahi he tumanakohanga mou?

Czy twoja bojaźń nie była twoją ufnością, a prawość twoich dróg – twoją nadzieją?

7 Maharatia ra, ko wai o nga tangata harakore i huna? I ngaro ranei ki hea te hunga tika?

Przypomnij sobie, proszę, czy kiedykolwiek zginął ktoś niewinny? Albo gdzie sprawiedliwych wytępiono?

8 Ko taku hoki tenei i kite ai, ko te hunga e parau ana i te he, e rua ana i te raruraru, ko ia ra ano ta ratou e kokoti ai.

Według tego, co zauważyłem, ci, którzy orzą zło i sieją niegodziwość, zbierają je.

9 Huna ana ratou e te ha o te Atua, moti iho ratou i te hau o tona riri.

Od tchnienia Boga giną i od powiewu jego gniewu niszczeją.

10 Ko te hamama o te raiona, ko te reo o te raiona tutu, ko nga niho o nga kuao raiona, whati ana.

Ryk lwa, głos dzikiego lwa i zęby lwiątek są złamane.

11 Ngaro ana te raiona katua i te kore kai, a marara noa atu nga kuao a te raiona.

Lew ginie z braku łupu i młode lwicy rozpraszają się.

12 Na i kawea pukutia mai he korero ki ahau, a kapohia ana e toku taringa he komuhumuhu.

Oto potajemnie doszło do mnie słowo i moje ucho usłyszało szept.

13 I nga whakaaroaronga, no nga kite o te po, i te mea ka au iho te moe a te tangata,

W rozmyślaniu o nocnych widzeniach, gdy twardy sen spada na ludzi;

14 Ka pa te wehi ki ahau, me te ihiihi, a wiri ana oku wheua katoa.

Ogarnęły mnie strach i drżenie, od których wszystkie moje kości zadrżały.

15 Na ka tika atu he wairua i toku aroaro, tutu ana nga huruhuru o toku kikokiko.

Wtedy duch przeszedł przed moją twarzą, zjeżyły się włosy na moim ciele.

16 Tu ana ia, otiia kihai ahau i mohio ki tona mata; he ahua te mea i toku aroaro: tu puku ana; na ka rongo ahau i te reo e ki ana,

Stanął, lecz nie rozpoznałem jego wyglądu, [tylko jakiś] kształt [był] przed moimi oczami; nastała cisza, a potem usłyszałem głos [mówiący]:

17 He nui atu ranei te tika o te tangata i to te Atua? He nui atu ranei i to tona Kaihanga to ma o te tangata?

Czy śmiertelny człowiek może być sprawiedliwszy niż Bóg? Czy człowiek [może być] czystszy niż jego Stwórca?

18 Nana, kahore rawa ia e whakawhirinaki ki ana pononga; a ki tana, he he kei ana anahera.

Oto swoim sługom nie ufa i w swoich aniołach dostrzega braki;

19 Tera atu to te hunga e noho ana i roto i nga whare uku, he puehu to ratou turanga; mongamonga kau ratou i te aroaro o te purehurehu.

O ileż bardziej w tych, którzy mieszkają w domach glinianych, których podstawa jest w prochu – łatwiej [ich] zgnieść niż mola.

20 I waenganui o te ata, o te ahiahi, ka whakangaromia ratou; huna ana ratou ake tonu atu, te ai tetahi hei whakaaro atu.

Od poranka aż do wieczora są gładzeni; giną na wieki, a nikt [tego] nie zauważa.

21 Kahore ranei to ratou taura here teneti i motuhia i roto i a ratou? Mate ana ratou, kahore hoki he matauranga.

Czy ich wspaniałość nie przemija wraz z nimi? Umierają, ale nie w mądrości.