Hopa 4

1 Katahi a Eripata Temani ka oho, ka mea,

Så tog Temaniten Elifaz til Orde og sagde:

2 Ki te anga matou ki te korero ki a koe, e pouri ranei koe? otira e taea e wai te pehi te kupu?

Ærgrer det dig, om man taler til dig? Men hvem kan her være tavs?

3 Nana, he tokomaha i whakaakona e koe: nau hoki i whakakaha nga ringa kahakore.

Du har selv talt mange til Rette og styrket de slappe Hænder,

4 Ara ana i au kupu te tangata e hinga ana; nau hoki i kaha ai nga turi kua piko.

dine Ord holdt den segnende oppe, vaklende Knæ gav du Kraft.

5 Inaianei kua tae mai ki a koe, a e hemo ana koe: e pa ana ki a koe, ohorere ana koe.

Men nu det gælder dig selv, så taber du Modet, nu det rammer dig selv, er du slaget af Skræk!

6 He taka ianei kei tou wehi ki te Atua he okiokinga whakaaro mou? Kei te tapatahi o ou huarahi he tumanakohanga mou?

Er ikke din Gudsfrygt din Tillid, din fromme Færd dit Håb?

7 Maharatia ra, ko wai o nga tangata harakore i huna? I ngaro ranei ki hea te hunga tika?

Tænk efter! Hvem gik uskyldig til Grunde, hvor gik retsindige under?

8 Ko taku hoki tenei i kite ai, ko te hunga e parau ana i te he, e rua ana i te raruraru, ko ia ra ano ta ratou e kokoti ai.

Men det har jeg set: Hvo Uret pløjer og sår Fortræd, de høster det selv.

9 Huna ana ratou e te ha o te Atua, moti iho ratou i te hau o tona riri.

For Guds Ånd går de til Grunde, for hans Vredes Pust går de til.

10 Ko te hamama o te raiona, ko te reo o te raiona tutu, ko nga niho o nga kuao raiona, whati ana.

Løvens Brøl og Vilddyrets Glam Ungløvernes Tænder slås ud;

11 Ngaro ana te raiona katua i te kore kai, a marara noa atu nga kuao a te raiona.

Løven omkommer af Mangel på Rov, og Løveungerne spredes.

12 Na i kawea pukutia mai he korero ki ahau, a kapohia ana e toku taringa he komuhumuhu.

Der sneg sig til mig et Ord mit Øre opfanged dets Hvisken

13 I nga whakaaroaronga, no nga kite o te po, i te mea ka au iho te moe a te tangata,

i Nattesynernes Tanker, da Dvale sank over Mennesker;

14 Ka pa te wehi ki ahau, me te ihiihi, a wiri ana oku wheua katoa.

Angst og Skælven kom over mig, alle mine Ledemod skjalv;

15 Na ka tika atu he wairua i toku aroaro, tutu ana nga huruhuru o toku kikokiko.

et Pust strøg over mit Ansigt, Hårene rejste sig på min Krop.

16 Tu ana ia, otiia kihai ahau i mohio ki tona mata; he ahua te mea i toku aroaro: tu puku ana; na ka rongo ahau i te reo e ki ana,

Så stod det stille! Jeg sansed ikke, hvordan det så ud; en Skikkelse stod for mit Øje, jeg hørte en hviskende Stemme:

17 He nui atu ranei te tika o te tangata i to te Atua? He nui atu ranei i to tona Kaihanga to ma o te tangata?

"Har et Menneske Ret for Gud, mon en Mand er ren for sin Skaber?

18 Nana, kahore rawa ia e whakawhirinaki ki ana pononga; a ki tana, he he kei ana anahera.

End ikke sine Tjenere tror han, hos sine Engle finder han Fejl,

19 Tera atu to te hunga e noho ana i roto i nga whare uku, he puehu to ratou turanga; mongamonga kau ratou i te aroaro o te purehurehu.

endsige hos dem, der bor i en Hytte af Ler og har deres Grundvold i Støvet!

20 I waenganui o te ata, o te ahiahi, ka whakangaromia ratou; huna ana ratou ake tonu atu, te ai tetahi hei whakaaro atu.

De knuses ligesom Møl, imellem Morgen og Aften, de sønderslås uden at ænses, for evigt går de til Grunde.

21 Kahore ranei to ratou taura here teneti i motuhia i roto i a ratou? Mate ana ratou, kahore hoki he matauranga.

Rives ej deres Teltreb ud? De dør, men ikke i Visdom."