Hopa 19
1 Na ka whakautua e Hopa, ka mea,
Då svara Job og sagde:
2 Kia peha ake te roa o ta koutou whakaporearea i toku wairua, o ta koutou wawahi i ahau ki te kupu?
«Kor lenge vil mi sjel de harma og krasa meg med dykkar ord?
3 Ka tekau enei tawainga a koutou ki ahau, kahore o koutou whakama i a koutou ka aki tonu nei i ahau.
Ti gonger hev de no meg spotta; de skjemmest ei å krenkja meg.
4 Ki te mea ano hoki kua he ahau, kei ahau ano toku he e noho ana.
Hev eg i røyndi mistak gjort, dei mistak er mi eigi sak.
5 Ki te mea ka whakanui mai koutou i a koutou ki ahau, a ka kauwhau mai ki ahau i toku tawainga;
Vil de dykk briska imot meg, som um eg lid mi skam med rette?
6 Kia mohio koutou na te Atua ahau i whakaparori i taku take, he mea hao mai ahau nana ki tana kupenga.
Hugs på at Gud hev bøygt meg ned og spana kringum meg sitt garn.
7 Nana, e tangi ana ahau i te mahi nanakia, heoi kahore ahau e whakarangona; e karanga awhina ana ahau, otiia kahore he whakawa.
Eg ropar: «Vald!» - men eg fær’kje svar; eg ropar: «Hjelp!» men fær’kje rett.
8 Kua tutakina e ia toku ara, te puta ahau; tukua iho ana e ia te pouri ki oku ara.
Han stengjer vegen for min fot, og myrker legg han på min stig.
9 Ko toku kororia huia atu ana e ia; tangohia ana e ia te karauna i toku mahunga.
Min heidersklædnad drog han av; han frå mitt hovud kransen tok.
10 Wawahia ana ahau e ia i nga taha katoa, a riro ana ahau; ko taku i tumanako atu ai huaranga atu ana e ia ano he rakau.
Mi vern han braut, so eg gjekk under, mi von sleit han lik treet upp.
11 Kua mura mai hoki tona riri ki ahau; e kiia ana ahau e ia ko tetahi o ona hoariri.
Hans vreide logar meg imot, og for ein fiend’ held han meg.
12 E haere huihui mai ana ana taua, e whakaneke ake ana i to ratou ara ki ahau, kei te whakapae i toku teneti i tetahi taha, i tetahi taha.
Hans skarar stemner fram mot meg; dei brøyter seg ein veg mot meg og lægrar seg kring tjeldet mitt.
13 Kua meinga e ia oku teina kia matara atu i ahau; ko aku i mohio ai kua tangata ke ki ahau.
Han dreiv ifrå meg mine frendar, og kjenningar vart framande.
14 Ko oku whanaunga, mutu pu ta ratou; ko oku hoa ake, kua wareware ratou ki ahau.
Skyldfolki held seg burte frå meg, husvenerne hev gløymt meg burt.
15 Ko te hunga e noho ana i toku whare, me aku pononga wahine, kiia iho ahau e ratou he tangata ke; he tangata no nga whenua ahau ki ta ratou titiro mai.
For hjon og tenar er eg framand; dei held meg for ein ukjend mann.
16 I karanga atu ahau ki taku pononga, heoi kihai ia i whakao mai; ahakoa e inoi ana toku mangai ki a ia.
Ei svarar drengen på mitt rop. Eg må med munnen tigga honom;
17 Ko toku ha tauhou ana ki taku wahine, me taku inoi hoki ki nga tamariki o te kopu o toku whaea.
min ande byd imot for kona, eg tevjar ilt for mine sambrør.
18 Ko nga tamariki nonohi ano hoki, whakahawea mai ana ki ahau; ki te whakatika ahau, ka korero whakahe ratou moku.
Jamvel smågutar spottar meg, når eg stend upp, dei talar mot meg.
19 E whakarihariha mai ana ki ahau oku takahoa katoa, a ko aku i aroha ai kua tahuri mai ki ahau.
Dei styggjest for meg mine vener, og dei eg elska, snur seg mot meg.
20 Piri tonu toku iwi ki toku kiri, ki oku kikokiko, a ora ake oku, ko te kiri kau o oku niho.
Min kropp er berre skin og bein, snaudt hev eg endå tannkjøt att.
21 Tohungia mai ahau, tohungia mai ahau e koutou, e oku hoa; kua pa mai hoki te ringa o te Atua ki ahau.
Hav medynk, medynk, mine vener! Gud hev meg råka med si hand.
22 He aha koutou i tukino ai i ahau, i pera ai me te Atua, te makona koutou i oku kikokiko?
Kvifor skal de som Gud meg jaga, og vert ei mette av mitt kjøt?
23 Aue, me i tuhituhia aku kupu! Aue, me i taia ki te pukapuka!
Å, gjev at mine ord vart skrivne, og i ei bok vart rita inn,
24 Me i whaoa ki te kamaka, ki te pene rino, ki te mata, hei mea mo a mua noa atu!
ja, vart med jarnmeitel og bly for ævleg tid i berget hogne!
25 Otiia e mohio ana ahau kei te ora toku kaihoko, a i nga wa i muri nei ka tu ia ki runga ki te whenua;
Eg veit at min utløysar liver, til sist han yver moldi kjem.
26 A ahakoa i muri i te paunga o toku kiri, ka titiro tonu ahau i roto i toku kikokiko ki te Atua:
Og når mi hud er øydelagd, ut frå mitt kjøt då ser eg Gud,
27 E titiro ano ahau ki a ia, ahau nei ano; a ma oku kanohi e matakitaki, kahore ma o tetahi atu. Pau rawa oku whatumanawa i roto i ahau.
eg honom ser som venen min, mitt auga ser det, ingen framand! Å, nyro lengtar i mitt liv!
28 Ki te ki koutou, Na, ta tatou hanga ki te tukino i a ia! kua kitea hoki te take o te mea i roto i ahau;
De segjer: «Me vil jaga honom!» - som um orsaki låg hjå meg!
29 Kia wehi koutou kei mate i te hoari; no te mea ko te whiunga ki te hoari kei roto i te riri, e mohio ai koutou he whakawa ano tenei.
Men de lyt agta dykk for sverdet; for vreide vert ved sverdet straffa. Og de skal vita: domen kjem.»
