ഇയ്യോബ് 4
Då tok Elifaz frå Teman til ords og sagde:
«Vert du vel tykkjen um eg talar? Men kven kann halda ordi inne?
På rette veg du førde mange; dei trøytte hender styrkte du;
med ord du hjelpte deim som snåva, og gav dei veike knei kraft.
5 ൫ എന്നാൽ ഇപ്പോൾ നിനക്കത് സംഭവിക്കുമ്പോൾ നീ വിഷാദിക്കുന്നു; നിന്നെ അത് അലട്ടുന്നു; നീ ഭ്രമിച്ചുപോകുന്നു.
Men når det gjeld deg sjølv, du klagar; når deg det råkar, ræddast du!
Di von du på di gudstru bygde og sette lit til last-laust liv.
Tenk etter: Når vart skuldlaus tynt? Når gjekk rettvis mann til grunns?
Stødt fann eg: dei som urett pløgde, og sådde naud, dei hausta slikt;
dei stupte for Guds andedrag, gjekk for hans vreidestorm til grunns.
Ja, løva skrik, og villdyr burar; ungløva fær sin tanngard knekt;
og løva døyr av skort på rov; løvinna misser sine ungar.
Ein løynleg tale til meg kom; i øyra mitt det stilt vart kviskra,
13 ൧൩ മനുഷ്യർക്ക് ഗാഢനിദ്ര പിടിക്കുമ്പോൾ രാത്രിദർശനങ്ങളാലുള്ള മനോഭാവനകളിൽ ഭയവും നടുക്കവും എന്നെ പിടിച്ചു.
som tankar i eit nattsyn kjem, når svevnen tung på folki kviler.
Det kom ei rædsla yver meg, ei skjelving gjenom alle lemer;
ein gust meg yver panna strauk, og på min kropp seg håri reiste;
16 ൧൬ ഒരു പ്രതിമ എന്റെ കണ്ണിനെതിരെ നിന്നു; എങ്കിലും അതിന്റെ രൂപം ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞില്ല; മന്ദമായൊരു സ്വരം ഞാൻ കേട്ടത്:
og noko stogga for mi åsyn; eg kunde ikkje klårt skilja; framfor mitt auga stod eit bilæt’, eg høyrde som ei røyst som kviskra:
«Hev menneskjet vel rett for Gud? Er mannen rein framfor sin skapar?
Han sine tenarar ei trur og finn hjå sine englar lyte -
enn meir hjå folk i hus av leir; hjå deim som hev sin grunn i moldi, ein kann deim krasa, som eit mol.
20 ൨൦ ഉഷസ്സിനും സന്ധ്യക്കും മദ്ധ്യേ അവർ തകർന്നുപോകുന്നു; ആരും ഗണ്യമാക്കാതെ അവർ എന്നേക്കും നശിക്കുന്നു.
Dei er frå morgon og til kveld; ein krasar deim - kven merkar det? - Og dei vert ikkje funne meir.
Når deira tjeldsnor vert rykt upp, dei døyr og ingen visdom fær.»
