ഇയ്യോബ് 3
After this Job opened his mouth, and cursed the day of his birth.
Job answered:
“Let the day perish in which I was born, the night which said, ‘There is a boy conceived.’
4 ൪ ആ ദിവസം ഇരുണ്ടുപോകട്ടെ; മുകളിൽനിന്ന് ദൈവം അതിനെ കടാക്ഷിക്കാതിരിക്കട്ടെ; പ്രകാശം അതിന്മേൽ ശോഭിക്കാതിരിക്കട്ടെ.
Let that day be darkness. Don’t let God from above seek for it, neither let the light shine on it.
5 ൫ ഇരുളും അന്ധതമസ്സും അതിനെ സ്വാധീനമാക്കട്ടെ; ഒരു മേഘം അതിന്മേൽ ആവരണം ചെയ്യട്ടെ; പകലിനെ ഇരുട്ടാക്കുന്നതൊക്കെയും അതിനെ പേടിപ്പിക്കട്ടെ.
Let darkness and the shadow of death claim it for their own. Let a cloud dwell on it. Let all that makes the day black terrify it.
6 ൬ ആ രാത്രിയെ കൂരിരുൾ പിടിക്കട്ടെ; അത് വർഷത്തിന്റെ ദിവസങ്ങളുടെ കൂട്ടത്തിൽ സന്തോഷിക്കരുത്; മാസങ്ങളുടെ എണ്ണത്തിൽ വരുകയും അരുത്.
As for that night, let thick darkness seize on it. Let it not rejoice among the days of the year. Let it not come into the number of the months.
Behold, let that night be barren. Let no joyful voice come therein.
Let them curse it who curse the day, who are ready to rouse up leviathan.
9 ൯ അതിന്റെ സന്ധ്യാനക്ഷത്രങ്ങൾ ഇരുണ്ടുപോകട്ടെ; അത് വെളിച്ചത്തിന് കാത്തിരുന്നു കിട്ടാതെ പോകട്ടെ; അത് ഉഷസ്സിന്റെ കണ്ണിമ ഒരിക്കലും കാണരുത്.
Let the stars of its twilight be dark. Let it look for light, but have none, neither let it see the eyelids of the morning,
because it didn’t shut up the doors of my mother’s womb, nor did it hide trouble from my eyes.
11 ൧൧ ഞാൻ ഗർഭപാത്രത്തിൽവച്ച് മരിക്കാഞ്ഞതെന്ത്? ഉദരത്തിൽനിന്ന് പുറപ്പെട്ടപ്പോൾ തന്നെ പ്രാണൻ പോകാതിരുന്നതെന്ത്?
“Why didn’t I die from the womb? Why didn’t I give up the spirit when my mother bore me?
Why did the knees receive me? Or why the breast, that I should nurse?
For now I should have lain down and been quiet. I should have slept, then I would have been at rest,
with kings and counselors of the earth, who built up waste places for themselves;
or with princes who had gold, who filled their houses with silver;
16 ൧൬ അല്ലെങ്കിൽ, ഗർഭം അലസിപ്പോയിട്ട് കുഴിച്ചിട്ട പിണ്ഡംപോലെയും വെളിച്ചം കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത പിള്ളകളെപ്പോലെയും ഞാൻ ഇല്ലാതെ പോകുമായിരുന്നു.
or as a hidden untimely birth I had not been, as infants who never saw light.
There the wicked cease from troubling. There the weary are at rest.
There the prisoners are at ease together. They don’t hear the voice of the taskmaster.
The small and the great are there. The servant is free from his master.
“Why is light given to him who is in misery, life to the bitter in soul,
21 ൨൧ അവർ മരണത്തിനായി കാത്തിരിക്കുന്നു, അത് വരുന്നില്ലതാനും; നിധിക്കായി കുഴിക്കുന്നതിലുമധികം അവർ അതിനായി കുഴിക്കുന്നു.
who long for death, but it doesn’t come; and dig for it more than for hidden treasures,
who rejoice exceedingly, and are glad, when they can find the grave?
Why is light given to a man whose way is hidden, whom God has hedged in?
For my sighing comes before I eat. My groanings are poured out like water.
For the thing which I fear comes on me, that which I am afraid of comes to me.
I am not at ease, neither am I quiet, neither do I have rest; but trouble comes.”
