ഇയ്യോബ് 29
Moreover Job continued his parable, and said,
2 ൨ “അയ്യോ പണ്ടത്തെ മാസങ്ങളിലെപ്പോലെ ദൈവം എന്നെ പരിപാലിച്ച നാളുകളിലെപ്പോലെ ഞാൻ ആയെങ്കിൽ കൊള്ളാമായിരുന്നു.
Oh that I were as in months past, as in the days when God preserved me;
3 ൩ അന്ന് അവിടുത്തെ ദീപം എന്റെ തലയ്ക്കുമീതെ പ്രകാശിച്ചു; അവിടുത്തെ വെളിച്ചത്താൽ ഞാൻ ഇരുട്ടിൽകൂടി നടന്നു.
When his candle shined on my head, and when by his light I walked through darkness;
As I was in the days of my youth, when the secret of God was on my tabernacle;
5 ൫ എന്റെ മക്കൾ എന്റെ ചുറ്റും ഇരിക്കുകയും ചെയ്ത എന്റെ ശുഭകാലത്തിലെപ്പോലെ ഞാൻ ആയെങ്കിൽ കൊള്ളാമായിരുന്നു.
When the Almighty was yet with me, when my children were about me;
When I washed my steps with butter, and the rock poured me out rivers of oil;
7 ൭ ഞാൻ പുറപ്പെട്ട് പട്ടണത്തിലേക്കുള്ള പടിവാതില്ക്കൽ ചെന്നു. വിശാലസ്ഥലത്ത് എന്റെ ഇരിപ്പിടം വയ്ക്കുമ്പോൾ
When I went out to the gate through the city, when I prepared my seat in the street!
The young men saw me, and hid themselves: and the aged arose, and stood up.
The princes refrained talking, and laid their hand on their mouth.
The nobles held their peace, and their tongue stuck to the roof of their mouth.
When the ear heard me, then it blessed me; and when the eye saw me, it gave witness to me:
Because I delivered the poor that cried, and the fatherless, and him that had none to help him.
13 ൧൩ നശിക്കുമാറായവന്റെ അനുഗ്രഹം എന്റെ മേൽ വന്നു; വിധവയുടെ ഹൃദയത്തെ ഞാൻ സന്തോഷംകൊണ്ട് ആലപിക്കുമാറാക്കി.
The blessing of him that was ready to perish came on me: and I caused the widow’s heart to sing for joy.
14 ൧൪ ഞാൻ നീതിയെ ധരിച്ചു; അത് എന്റെ ഉടുപ്പായിരുന്നു; എന്റെ ന്യായം ഉത്തരീയവും തലപ്പാവും പോലെയായിരുന്നു.
I put on righteousness, and it clothed me: my judgment was as a robe and a diadem.
I was eyes to the blind, and feet was I to the lame.
I was a father to the poor: and the cause which I knew not I searched out.
And I broke the jaws of the wicked, and plucked the spoil out of his teeth.
Then I said, I shall die in my nest, and I shall multiply my days as the sand.
My root was spread out by the waters, and the dew lay all night on my branch.
20 ൨൦ എന്റെ മഹത്വം എന്നിൽ പച്ചയായിരിക്കുന്നു; എന്റെ വില്ല് എന്റെ കയ്യിൽ പുതിയതായിരിക്കും എന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞു.
My glory was fresh in me, and my bow was renewed in my hand.
To me men gave ear, and waited, and kept silence at my counsel.
After my words they spoke not again; and my speech dropped on them.
And they waited for me as for the rain; and they opened their mouth wide as for the latter rain.
24 ൨൪ അവർ പ്രതീക്ഷിക്കാതിരിക്കുമ്പോൾ ഞാൻ അവരെ നോക്കി പുഞ്ചിരിതൂകി; എന്റെ മുഖപ്രസാദം അവർ തള്ളിക്കളയുകയുമില്ല.
If I laughed on them, they believed it not; and the light of my countenance they cast not down.
25 ൨൫ ഞാൻ അവരുടെ വഴി തിരഞ്ഞെടുത്ത് തലവനായി ഇരിക്കും; സൈന്യസമേതനായ രാജാവിനെപ്പോലെയും ദുഃഖിതന്മാരെ ആശ്വസിപ്പിക്കുന്നവനെപ്പോലെയും ഞാൻ വസിക്കും.
I chose out their way, and sat chief, and dwelled as a king in the army, as one that comforts the mourners.
