ഇയ്യോബ് 29
Job went on speaking.
2 ൨ “അയ്യോ പണ്ടത്തെ മാസങ്ങളിലെപ്പോലെ ദൈവം എന്നെ പരിപാലിച്ച നാളുകളിലെപ്പോലെ ഞാൻ ആയെങ്കിൽ കൊള്ളാമായിരുന്നു.
“I wish I was back in the old days when God looked after me!
3 ൩ അന്ന് അവിടുത്തെ ദീപം എന്റെ തലയ്ക്കുമീതെ പ്രകാശിച്ചു; അവിടുത്തെ വെളിച്ചത്താൽ ഞാൻ ഇരുട്ടിൽകൂടി നടന്നു.
His light shone above me and lit my way through the darkness.
When I was young and strong, God was my friend and spoke to me in my home.
5 ൫ എന്റെ മക്കൾ എന്റെ ചുറ്റും ഇരിക്കുകയും ചെയ്ത എന്റെ ശുഭകാലത്തിലെപ്പോലെ ഞാൻ ആയെങ്കിൽ കൊള്ളാമായിരുന്നു.
The Almighty was still with me and I was surrounded with my children.
My herds produced much milk, and oil flowed freely from my olive presses.
7 ൭ ഞാൻ പുറപ്പെട്ട് പട്ടണത്തിലേക്കുള്ള പടിവാതില്ക്കൽ ചെന്നു. വിശാലസ്ഥലത്ത് എന്റെ ഇരിപ്പിടം വയ്ക്കുമ്പോൾ
I went out to the city gate and took my seat in the public square.
The young men saw me and moved out of the way; the elders would stand up for me.
The leaders remained silent and covered their mouths with their hands.
The voices of the officials were hushed; they held their tongues in my presence.
Everyone who listened to me praised me; whoever saw me commended me,
because I gave to the poor who called out to me and the orphans who had no one to help them.
13 ൧൩ നശിക്കുമാറായവന്റെ അനുഗ്രഹം എന്റെ മേൽ വന്നു; വിധവയുടെ ഹൃദയത്തെ ഞാൻ സന്തോഷംകൊണ്ട് ആലപിക്കുമാറാക്കി.
Those who were about to die blessed me; I made the widow sing for joy.
14 ൧൪ ഞാൻ നീതിയെ ധരിച്ചു; അത് എന്റെ ഉടുപ്പായിരുന്നു; എന്റെ ന്യായം ഉത്തരീയവും തലപ്പാവും പോലെയായിരുന്നു.
Being true and acting right were what I wore for clothing.
I was like eyes for the blind and feet for the lame.
I was like a father to the poor, and I defended the rights of strangers.
I broke the jaw of the wicked and made them drop their prey from their teeth.
I thought I would die at home, after many years.
Like a tree my roots spread out to the water; the dew rests on my branches overnight.
20 ൨൦ എന്റെ മഹത്വം എന്നിൽ പച്ചയായിരിക്കുന്നു; എന്റെ വില്ല് എന്റെ കയ്യിൽ പുതിയതായിരിക്കും എന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞു.
Fresh honors were always being given to me; my strength was renewed like an unfailing bow.
People listened carefully to what I had to say; they kept quiet as they listened to my advice.
Once I had spoken they had nothing else to say; what I said was enough.
They waited for me like people waiting for rain; their mouths wide open for the spring rain.
24 ൨൪ അവർ പ്രതീക്ഷിക്കാതിരിക്കുമ്പോൾ ഞാൻ അവരെ നോക്കി പുഞ്ചിരിതൂകി; എന്റെ മുഖപ്രസാദം അവർ തള്ളിക്കളയുകയുമില്ല.
When I smiled at them they could hardly believe it; my approval meant all the world to them.
25 ൨൫ ഞാൻ അവരുടെ വഴി തിരഞ്ഞെടുത്ത് തലവനായി ഇരിക്കും; സൈന്യസമേതനായ രാജാവിനെപ്പോലെയും ദുഃഖിതന്മാരെ ആശ്വസിപ്പിക്കുന്നവനെപ്പോലെയും ഞാൻ വസിക്കും.
I decided the way forward as their leader, living like a king among his soldiers, and when they were sad I comforted them.
