ഇയ്യോബ് 15
Då tok Elifaz frå Teman til ords og sagde:
«Kjem svar i vind og ver frå vismann? Fyller han barmen sin med storm?
Vil han med ugangstale lasta? Med ord som nyttelause er?
Otten for Gud den bryt du ned og skjeplar andakt for Guds åsyn.
For syndi styrer munnen din; du talar som dei falske talar.
6 ൬ ഞാനല്ല, നിന്റെ സ്വന്തവായ് നിന്നെ കുറ്റം വിധിക്കുന്നു; നിന്റെ അധരങ്ങൾ തന്നെ നിന്റെനേരെ സാക്ഷീകരിക്കുന്നു.
Din munn deg dømer, ikkje eg; og dine lippor vitnar mot deg.
Vart fyrst av menneskje du fødd? Vert fyre haugarne du avla?
Var du i Guds rådleggjing med? Og fekk du visdom til deg rana?
9 ൯ ഞങ്ങൾക്ക് അറിയാത്തതായി നിനക്ക് എന്ത് അറിയാം? ഞങ്ങൾക്ക് മനസ്സിലാകാത്തതായി നീ എന്താണ് ഗ്രഹിച്ചിരിക്കുന്നത്?
Kva veit du som me ikkje veit? Kva skynar du som me ei kjenner?
Gråhærd og gamling er hjå oss; han eldre er enn jamvel far din.
Er trøyst frå Gud det altfor ring? Vanvyrder du eit rolegt ord?
Kvi let du hugen eggja deg? Kvi let du auga rulla vilt?
13 ൧൩ നീ ദൈവത്തിന്റെ നേരെ തിരിയുകയും നിന്റെ വായിൽനിന്ന് ഇങ്ങനെയുള്ള വാക്കുകൾ പുറപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു.
For imot Gud din harm du snur og let or munnen ordi strøyma.
Kor kann vel mannen vera rein? Og kvinnefødde hava rett?
På sine heilage han lit ei; for honom er’kje himmeln rein,
langt mindre då ein styggeting, ein mann som urett drikk som med vatn.
Eg vil deg læra; høyr på meg! Det som eg såg, vil eg deg melda,
det som vismenner segja kann, og ei hev dult frå sine feder,
dei som åleine landet åtte, og ingen framand kom bland deim.
20 ൨൦ ദുഷ്ടൻ ജീവപര്യന്തം അതിവേദനയോടെ ഇരിക്കുന്നു; ഉപദ്രവകാരിക്ക് വച്ചിരിക്കുന്ന ആണ്ടുകൾ തികയുവോളം തന്നെ.
Den vonde stødt i uro liver, for valdsmann gøymt er fåe år.
I øyro rædsletonar ljomar; fyrr han veit av, kjem tynaren.
22 ൨൨ അന്ധകാരത്തിൽനിന്ന് മടങ്ങിവരുമെന്ന് അവൻ വിശ്വസിക്കുന്നില്ല; അവൻ വാളിനിരയാകാൻ നിയമിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.
Han trur’kje han kann fly frå myrkret; han venta lyt det kvasse sverd.
23 ൨൩ അവൻ അപ്പം തെണ്ടിനടക്കുന്നു; ‘അത് എവിടെ കിട്ടും’ എന്ന് ചോദിക്കുന്നു? അന്ധകാരദിവസം തനിക്ക് അടുത്തിരിക്കുന്നു എന്ന് അവൻ അറിയുന്നു.
Han leitar etter brød: Kvar er det? Han veit, ein myrk dag er for hand.
Naud, trengsla skræmer, tyngjer honom, liksom ein konge budd til strid.
For imot Gud han lyfte handi og våga tråssa Allvalds-Gud,
han storma fram med nakken lyft, med vern utav skjold-ryggjer sterke;
han dekte andlitet med feitt og gjorde sine lender feite.
Han budde i bannstøytte byar, i hus som ingen burde bu i, men til grushaugar etla var.
29 ൨൯ അവൻ ധനവാനാകുകയില്ല; അവന്റെ സമ്പത്ത് നിലനില്‍ക്കുകയില്ല; അവരുടെ വിളവ് നിലത്തേക്കു കുലച്ചു മറികയുമില്ല.
Han vart’kje rik, hans gods kverv burt, hans grøda luter ei mot jordi.
30 ൩൦ ഇരുളിൽനിന്ന് അവൻ അകന്നു പോകുകയില്ല; അഗ്നിജ്വാല അവന്റെ കൊമ്പുകളെ ഉണക്കിക്കളയും; തിരുവായിലെ ശ്വാസംകൊണ്ട് അവൻ കടന്നുപോകും.
Han kann’kje koma undan myrkret. Hans greiner turkast burt i hiten, og han kjem burt ved hans munns ande.
Trur han på fåfengd, vert han narra, og berre fåfengd haustar han.
Fyrr dagen kjem, då vert det uppfyllt, hans palmegreiner grønkar ikkje.
33 ൩൩ മുന്തിരിവള്ളിയിൽ നിന്ന് എന്നപോലെ അവന്റെ പക്വമാകാത്ത പഴങ്ങൾ കൊഴിഞ്ഞുവീഴും. ഒലിവുവൃക്ഷംപോലെ പൂ പൊഴിക്കും.
Lik vinstokk misser han si druva, spiller sin blom som oljetreet.
Ein syndarflokk set ingi frukt, og elden øyder mute- tjeldi.
Dei avlar møda, føder tjon, og svik i fanget sitt dei nører.»
